DMJGH 1: Enchant - Break

Verleden week las ik dat Nick d'Virgilio Spocks Beard ging verlaten, aangezien dat niet meer viel te combineren met andere verplichtingen (Cirque du Soleil). Van de week werd zijn opvolger al bekend gemaakt Ted Leonard voormalig zanger /gitarist van Enchant. En toen moest ik even terug in de tijd naar 1998. Ik kwam in de herfstvakantie een weekje terug naar Nederland vanuit Brazilië. Natuurlijk had ik op internet even mogelijke concerten gechecked en bleek het door mij net ontdekte Spock's Beard (DMJGH kandidaatje) in Tivoli te staan met als voor programma Enchant, die ik sinds hun debuut al kende. Daar gingen we dus naar toe, en waar we allemaal genoten van Enchant was SB iets te nerveus voor Hans en Michel maar dat is dus een andere bespreking. Wat ik maar wilde zeggen, wij kenden de link al tussen Ted Leonard en Spock's Beard, maar vonden Enchant toch een vooral lekkerder in het gehoor liggende band.

Enchant debuteerde in 1995 met A Blueprint of the World en ik twijfelde nog lang of ik die niet moest beschrijven voor DMJGH. Met bijdrages van Steve Rothery (Marillion) zette dit debuut Enchant gelijk op de kaart als veelbelovend hangend tssen progrock en metal. De stem van Ted Leonard is meteen herkenbaar en het debuut bleek jaren later nog steeds de basis voor hun live show.

Maar toch is voor mij de klassieker met daarnaast de meeste herinneringen Break. Het titelnummer begint zo overweldigend mooi, met een dreigende opbouw naar een meeschreeuwbaar gevoel van wanhoop over het breken van een relatie "Yeah we had all we could take, so it's over". Ik was dat jaar net gaan samenwonen met Josy, dus zat niet echt in de break sferen, maar kon de teksten met nuchtere kijk dat het afgelopen was wel waarderen. Als ik het goed herinner stond bij mijn eindejaarspoll 1998 Break bij de beste 3 nummers, mogelijk zelfs op één. Als ik het nummer nu weer hoor, sta ik nog volledig achter die keuze, beste Enchant nummer ooit.
Dit waanzinnig hoge niveau kan naturlijk niet over 58 minuten behouden blijven, maar gelukkig staat er nog een hele rits goede tot zeer goede nummers op de CD met als mijn favorieten: King , My Enemy, My Gavel Hand , maar eigenlijk ontlopen de nummers elkaar verder niet zo veel. Het mogelijke kritiekpuntje op Enchant is dan ook dat er veel in dezelfde richting wordt gespeeld. Zelden wordt het echt hard en snel of heel rustig en slepend. Maar daarmee niet gezegd dat een midtempo CD ook heel lekker kan wegluisteren.

In 1998 had ik een T-shirt gekocht met de Break hoes op de voorkant. Later heb ik verschillende keren reacties gekregen op dit shirt (van Marillion weekend in Minehead tot Arena in de Boerderij), dus er moet toch een zwijgende massa zijn die Enchant weet te waarderen. Leukste was nog dat zelfs één van de Zero Hour Tipton broers als Death Machine tijdens Headway ook nog zeer enthiosiast reageerde op mijn Break-shirt.
In 2005 zagen we Enchant voor het laatst als headliner op Headway (die andere Progpower in het voorjaar) in een schandalig lege P60. Break werd niet gespeeld, dus de teleurstelling was daar, maar zelfs zonder Break was dit een concert dat nog lang bij blijft. Live gewoon een hele sympathieke band en Ted Leonard zingt live geen noot minder dan op de plaat. Met het niews van deze week hoeft Spock's Beard zich dan ook geen zorgen te maken over het vervolg van hun loopbaan. Enchant aan de andere kant zullen we vrees ik niet meer gaan zien.

Yeah, There's silence when we Break, cause it's over.