DMJGH 10: Fates Warning - Parallels

Wanneer ik veel onderweg ben voor werk, komt het kopen van nieuwe CD's op een lager pitje te staan. Als er wel heel veel goeds uit komt, maar ik er nog niet aan toe ben gekomen om deze CD's te zoeken hierbij dus maar één voor de categorie DMJGH. Aangezien ik nog in Fates Warning sferen ben blijven hangen sinds Sao Paulo, gelijk maar de klassieker van de toegankelijke progmetal genomen: Parallels. Deze plaat had miljoenen keren over de toonbank moeten gaan, maar zoals wel vaker helaas.

Ik heb in 2010 de speciale uitgave gekocht, aangezien ik hiervoor alleen nog de LP had. Deze CD komt in drieën zoals al het goede (en bekende doden) de gewone CD, live opnames en demo versies, en een DVD met documentaire over de CD en een live concert uit 1992 plus de twee videoclips van deze plaat. De demo versies zal ik niet heel vaak draaien, maar het concert uit 1992 en de documentaire zijn heel erg de moeite waard. Zo krijg je een goed beeld hoe dicht Fates Warning bij de grote doorbraak zat, en hoe dit helaas niet is gelukt. De nummers worden ook doorgenomen en ik ben de CD alleen maar nog mooier gaan vinden.

Leave the Past Behind opent mooi met de bekende afwisseling van ballad achtige opening en hard werk, waarna Life in Still Water lekker op en neer doet springen. Eye to Eye, was een hit. De documentaire vertelt hoe de 1992 toer de grootste was, wegens een hitje op MTV's Headbanger's Ball. Het is duidelijk waarom dit een bescheiden hitje was, want gewoon erg lekker in het gehoor liggend ook voor de ongetrainde luisteraar. Hierna komt de Epic der Progmetal Epics, zoals ik bij het concert verslag al schreef. The Eleventh Hour, blijft één van de absoluut mooiste nummers ooit. Drie minuten dreigend balladachtig openend, gaat het tempo opeens omhoog naar een heerlijke headbanger, waarop volop gesprongen kan worden door kokende zalen (alsof) om vervolgens het mee schreeuwbare who ho hoo volgt. Aan het eind weer even rust op de plaats met I Know, it's getting late.... Kippenvel. Na deze klapper moest ik de LP altijd omdraaien, op CD volgt gelijk het stevige Point of View. De videoclip wordt door de band ook niet helemaal begrepen, maar live volgt dit uptempo werk nog steeds vaak na The Eleventh Hour en is het een blijver in de set gebleken. We Only Say Goodbye, was nog zo'n voor Fates Warning begrippen commercieel dus risicovol nummer, waarbij opvalt dat het in 1992 al niet in de set zat. Ik vind het zeker geen minder nummer en zou graag bij een volgend concert enkele verrassingen waaronder deze live willen zien en dan zonder fade out met een echt einde. Don't Follow Me gaat over de Europese pers die begin jaren negentig in interviews nogal eens politieke vragen ging stellen (ik herken het Duitse Rock Hard, die doen dat nog steeds). In deze tekst wordt weergegeven, dat mensen die intelligente metal maken, niet perse een gefundeerde mening over wereld problemen hoeven te hebben. Afsluiter The Road Goes on Forever, is een schitterende ballad. Dit nummer draai je nadat de band van het podium is gegaan en je langzaam op krachten moet komen na een slopende live ervaring.Het doet mij nog het meeste denken aan de latere ontwikkelingen  van Jim Matheos richting OSI.

Paralels is één van die platen die naar mijn bescheiden mening vele muziekliefhebbers ooit gehoord moeten hebben. Natuurlijk had hij Fates Warning naar de absolute top moeten lanceren, maar rechtvaardigheid bestaat niet in de muziek. Wie een hele plaat te langt vindt, moet toch eens the Eleventh Hour opzoeken op You Tube. Veel mooier zal je ze niet meer gaan horen in dit leven. En dan heb ik het nog niet eens over de prachtige hoes gehad.

"And here we are again, the doors close behind us, and the road goes on and on.. 

Fates Warning / Queensryche - Sao Paulo 14 April 2012

Soms zit het tegen en soms zit het mee, of andersom. Afgelopen week bevestigde ik mijn werktrip naar Brazilië waarop Josy zei dat ik dan het concert zou missen dat ik zo graag had willen zien. Inderdaad ging Haken met Sun Caged en Arena op Rock Ittervoort aan mij voorbij en dat was jammer. Gelukkig was een vervanger al snel gevonden. Aangezien van de vluchten op vrijdagavond, zaterdag dag of zaterdag avond de vrijdag tickets het goedkoopste bleken kwam ik zaterdagochtend om 06:00 uur aan in Sao Paulo. Diezelfde avond zou ik twee van de grote drie in de progmetal kunnen zien met Fates Warning en Queensryche. En aangezien Mike Portnoy dit concert mee drumde by Fates Warning was zelfs Dream Theater een beetje aanwezig.

Voor mij was dit een hele leuke herbeleving van een hard rock concert in Brazilië. Hierbij wat standaard dingen die anders zijn dan bij ons. De HSBC zaal is een door de bank gesponsorde zaal, dus wordt er veel geld gepikt. De arena is verdeeld in twee delen, waarbij het vooraan staan zonder korting (zoals voor mij dus) zo'n 160 Euro kost!!. Ik stond dus achteraan, wat in deze niet zo heel grote hal nog steeds redelijk dicht bij het podium was en betaalde de helft minder. Hiernaast kon je ook nog zitten op het balkon, wat aan tafeltjes betekende en als ik het goed zag ook veel stoelen, met je rug naar het podium. Het geluid was deze prijs wel waard, want ik heb zelden zo'n goed geluid bij beide bands gehoord. Vooraf buiten aankomend, worden er blikjes bier verkocht voor de halve prijs van binnen en hangen de zwarte markt T-shirts vrolijk uitgestald. Dit waren alleen Queensryche shirts en dat was geen probleem, want binnen bleek dat de band zelf niets had meegenomen. Zal wel door de waanzinnige invoerrechten in Brazilië komen. De zaal kan denk ik een paar duizend man hebben (3 a 4?) en was behoorlijk vol. Op het ticket stond duidelijk geen camera's meenemen, dus bij een uitwedstrijd zoals deze houd ik mij daar dan ook aan. Bleek niet nodig, zelden zoveel telefoons en camera's mee zien staan filmen. Ik laad misschien later wel wat clipjes op, want ik denk dat beide shows in zijn geheel op YouTube zullen staan.

Na een middagdutje en een paar biertjes begon Fates Warning om half tien (voor mij half drie) met een show die gelukkig wel 70 minuten duurde en grandioos bleek te zijn. Zoals al gemeld was het geluid fantastisch inclusief Ray Alder, zelden zo goed en zonder spiekbriefjes na een recente tour. Natuurlijk is een Fates Warning concert geen al te grote verrassing meer na de verschillende optredens en DVD van de laatste vijf jaar, maar live klinkt deze beste progmetal band ooit  altijd toch weer nog iets indrukwekkender. De set bleek stevig, met hier en daar een rustpunt en was natuurlijk te kort, hoewel ik vooraf bang was voor slechts  zo'n 50 minuten. Toen na ruim een uur Monument werd ingezet, was ik dan ook heel tevreden, aangezien ik Nothing Left to Say hierna nog verwachtte, dat bleek niet zo te zijn (Nothing left to Play?). Dit concert kende Mike Portnoy op drums. Hij is natuurlijk een loud American, maar wel een showman die nog iets meer toevoegde aan de feestvreugde. Ik kon het mij verbeelden, maar de meeste reactie uit het publiek kwam volgens mij dan ook toen hij werd voorgesteld. Waren er dan geen tegenvallers? ja die waren er ook, maar niets buiten de tijd wat betreft dit schitterende concert. De zaal had de al genoemde set-up met een VIP arena. Die stond niet stampvol,waardoor er een vreemd gat viel, maar vooral het feit dat veel mensen voor Queensryche bleken te komen en Fates Warning niet kenden. Hierdoor geen zee van beweging, en zelfs tijdens de ultieme Progmetal epic The Eleventh Hour geen kolkende massa, maar losse individuen zoals ik die op en neer gingen en whoohooohoo, whoohoohohooo ho hooo mee schreeuwden. De mythe van het fanatieke publiek in Brazilië ging vandaag dan ook de deur uit. Maar wat een show en wat een geluid.

Ja en toen moest Queensryche nog komen. Ik had zo mijn bedenkingen, aangezien de laatste CD's natuurlijk kant noch wal raken en Geoff Tate de laatste keer dat ik ze in Paradiso zag, vooral ballads invoerde, want de hoge screams redt hij echt niet meer. Ik smeerde mijn keel (70 minuten Fates Warning betekent voor mij twee dagen zonder stem) en ging op iets grotere afstand toch enigszins kritisch staan wachten. Maar wat begon dat lekker zeg. De opener Get Started van de trieste laatste CD bleek live gewoon een lekker snelle stamper, gevolgd door Damage en I don't Believe in Love, ging ik er eens goed voor staan. Dit concert vierde dertig jaar Queensryche, dus konden we een overzicht verwachten. In het begin kwam er nog één heel triest nummer voorbij, waar ik de lady Gaga invloeden uit de Aardschok opeens kon plaatsen, maar een concert met onder andere, The Lady Wore Black  NM156, Screaming in Digital, Walk in the Shadows, Empire, Silent Lucidity en afsluiters Take Hold of the Flame (set) en Eyes of a Stranger (toegift) is natuurlijk genieten. Het publiek genoot dan ook meer dan tijdens FW, en voor de toegift stond een Japans-Braziliaanse naast mij zo totaal uit haar dak te gaan en te huilen, dat een vergelijking met een Noord-Koreaanse na de dood van haar leider mij niet ontging. Het geluid was goed, al vroeg ik mij wel af hoe veel van de achtergrond zang en zelfs zang van Geoff Tate zelf van een bandje kwam. En nu we Geoff Tate hebben genoemd, kom ik gelijk bij het opvallendste punt van dit concert. Hij had al eerder eyeliner op en wat vrouwelijke kantjes, maar nu leek hij niet alleen uit de kast gekomen, maar de hele kast gesloopt te hebben. Nog nooit zag ik hem zo verwijfd de nummers aan elkaar praten, poses innemen, dansen en handkusjes naar het publiek sturen. Ik kan dan nog wel op de muziek letten, maar zag toch enkele Braziliaanse testosteron bommetjes, wat meer moeite hebben met deze biseksuele presentatie. Volledig opgeblazen uit de fitness, met kale kop en onder de make-up, lijkt hij in niets meer op het Queensryche van de jaren tachtig, toen ze nog zo normaal waren en platen met intelligente teksten uit brachten. Helaas is het verval van de muziek gepaard gegaan met het verval van de band, die er allemaal gladder uitzien en alleen nog maar als begeleidingsband van Geoff Tate gelden. Na Eyes of a Stranger dat twee minuten instrumentaal afsluit verlaat de band dan ook geruisloos het podium en komt alleen GT nog met een glas wijn in de hand het publiek bedanken. Uit nostalgisch oogpunt, was dit een heel goed concert, maar tegelijkertijd toont het concert aan dat we in de toekomst waarschijnlijk nooit meer een Queensryche CD gaan krijgen die ons omver gaat blazen.

Obscura, Spawn of Posession, Gorod, Exivious - Patronaat Haarlem 6 april 2012

Goede Vrijdag 2012, bleek een mooie dag om het beest in mij zijn dosis Technical Death Metal te laten opnemen. Bovengenoemde package kende drie bands waar ik al een CD van had en laten de liefhebber van stevige metal doorspekt met waanzinnige loopjes watertanden. Ze speelden met vier bands voor de jaren tachtig prijs van 14 Euro in de kleine zaal, deze was wel uitverkocht met zo'n 250 (?) man. Dit was zo'n dag van twijfel, zal ik wel alleen naar Haarlem rijden, en is vier bands niet wat veel? Niet dus, schitterende avond en geen tegenvallers gezien. Deze bands zouden wat mij betreft zo op Progpower mogen staan voor de middag stevige onderbreking. Er liepen dan ook meerdere Progpower gangers zonder gruntangst rond, die hier waarschijnlijk net zo over denken.

Exivious is een Nederlandse band die instrumentale metal speelt. Wanneer ik meld dat de gitarist en bassist bekend waren van de vorige Cynic line-up is het muzikale niveau gelijk aangegeven. Deze set was de afwisseling binnen de vier bands van vandaag, maar zeker niet minder. Ik mag dit graag horen en zien, vier virtuozen aan het werk, zo afwisselend, dat niemand een zanger mist. Niet zo waanzinnig als Gowan Guthrie onlangs, maar wel met een stevigere basis, luistert dit heerlijk weg.

Hierna kwam het Franse Gorod., wat voor mij de verrassing van de dag bleek. Ik heb hun voorlaatste CD, die goed beviel. Live bleek dit een hele sympathieke band te zijn, met een goede uitstraling een zanger die enthousiast presenteert en natuurlijk een technische bagage die weer aan het ongelooflijke grenst. Hoeveel onnavolgbare gitaristen je op één zo een avond bij elkaar krijgt is onvoorstelbaar, maar genieten voor de 95 % muzikanten in de zaal (of totale frustratie natuurlijk). Voor vertrek toch maar de nieuwe CD meegenomen, leuke band zeker volgende keer in de buurt weer gaan zien.

Spawn of Posession  (niet Obsession zoals het kaartje vermeldde) was voor mij de onbekende band.Uit Zweden en net zo goed als Gorod en Obscura. Enige verschil vond ik de mindere uitstraling van de zanger die er wat stijfjes bij stond. Wel kende ze een (nog) iets agressievere set.  Wederom met twee virtuosen op gitaar klonk dit ook heel goed.

Bij hoofdact Obscura maakte ik de fout door  bovenin te gaan staan. Ik vond het geluid nu minder dan bij de voorgaande drie bands.Obscura kende ik al van de klasse CD Cosmogenesis en live als voorprogramma van Atheist een paar jaar terug. Dit zijn Duitsers, dus iets meer aandacht voor de show. Ook hier eigenlijk qua muziek niets te klagen. De voor mij bekende nummers klonken strak en zo een heavy nummer als het titelnummer van de laatste CD had ik nog niet vaak live voorbij zien stoomwalsen. Alles en iedereen vernietigend zonder gas te geven.

Bij elkaar genomen een heerlijke avond. Ik kan progmetal liefhebbers met grunt-angst dan ook adviseren om zo snel mogelijk over deze angst heen te stappen en er gaat een nieuwe schitterende wereld voor je open.

DMJGH 9: Van der Graaf Generator - Pawn Hearts

Kerrang heeft mij op het spoor van progressieve rock gebracht door over Marillion te schrijven in 1982/83. Dit bleek een succes en al snel raakte in bekend met de grote namen van de Neo-Prog generatie, met naast Marillion, Pendragon, Pallas en IQ. Het duurde echter tot eind jaren negentig voordat ik de oudere hap beter leerde kennen. Tijdens mijn Rio jaren kwam ik er achter dat in Brazilië vooral de jaren zeventig bands tellen. En zo zag ik Yes live in Rio en leerde ik de klassiekers van King Crimson, Genesis en Van der Graaf Generator (VDGG) kennen. Met dank aan de late opvoeders in Rio heb ik dus meesterwerken van alle bovenvermelde bands in huis gehaald en mijn verzameling weer met een nieuwe oude stroming uitgebreid.

De jaren zeventig bands, zijn over het algemeen wat minder makkelijk behapbaar dan de Neo-Prog generatie. ELP waardeer ik enigszins en voor Yes geldt hetzelfde (alhoewel beter). De oude Genesis met Gabriel bleek een schot in de roos, maar kende ik al eerder. King Crimson en VDGG zijn wel mijn favorieten, omdat ze beiden vooral overheerst worden door het donkere in de prog rock.

Van het werk dat ik van VDGG ken is dit mijn favoriete album. Ik heb de CD versie met vijf kortere extra nummers van rond de 5 minuten, maar deze halen alleen het gemiddelde top niveau maar omlaag. De LP kende drie nummers: op kant A Lemming en Man-Erg van beiden net over de tien minuten en op kant B het 23 minuten durende A Plague of Lighthouse Keepers. Dit zijn drie schitterende nummers met dreiging, gierende sax solo's donkere bas en orgels plus de zeer excentrieke stem van Peter Hammill. De teksten zijn anders, en mee lezend begrijp je er niets van, maar voel je dat het buitengewoon is.

Dit is zo een band, die ik veel te laat ontdekt heb, niet meteen alles van heb gekocht en af en toe gewoon weer een nieuwe CD van 35-40 jaar geleden tegen zal komen. Ik kan dat soort ontdekkingen altijd erg waarderen, zeker wanneer ze zoals afgelopen jaar nog steeds prima CD's uitbrengen.

Voor wie eens een luister beurt waagt en dit wel kan waarderen, kan ik gelijk alles van Peter Hammill solo aanraden. Iets minder dreigend, maar net zo mooi. Alhoewel (en ik had nooit gedacht dat ik dit ooit nog eens zou opschrijven) ik de sfeer bepalende saxofoon bij hem soms wel mis.