Night of the Prog - 8/9 juli 2011 - Loreley

Afgelopen weekend was ik terug op de Loreley voor het Night of the Prog festival. Bij de naam Night of the prog denk ik automatisch terug aan 2009 en aan alles wat er toen na kwam. Aangezien dit de reden was om mijn blog op te starten en het verslag van de 2009 editie één van mijn eerste verslagen was kon een doorstart (kijken of het nu wel duurt) natuurlijk niet uitblijven.

Samen met Hans en Yvon vrijdagochtend vroeg naar Duitsland afgezakt. Het kon een vakantiedrukke vrijdag worden dus iets na zes uur de deur uit. Bleek niet helemaal nodig, waardoor wij voor twaalven via een opvallend minder steile weg dan voorheen tegen de Rijn aan reden bij het pittoreske St. Goar. De hotel eigenaar bleek veel vriendelijker dan over de telefoon en we waren er klaar voor. Na een eerste Duitse Weissen en pils konden we beginnen aan de klim. Overnachten in St Goar betekent nl. pondje naar st Goarshausen, kwartiertje lopen naar de voet van de berg en dan de klim van de buitencategorie, die er voor zorgt dat alle hotelovernachters lekker dorstig aankomen.
    
Muziek, want daar kwamen we voor. Wegens een onduitse late opening van de hekken en de lange rijen hoorden we de opening van Martigan van buiten de hekken. Dat klonk wel aardig. Binnengekomen, bleek dat deze band het vooral van zijn wel aardig klinken moest hebben, want de uitstraling van de band was niets te overtuigend. Een aardige opener.
Hierna kwam de Nederlandse afvaardiging van dit jaar te weten Sky Architect. Later dit jaar zien we ze weer op Progpower en ik denk zo, dat ze daar misschien niet heavy genoeg zijn. Het klonk goed, het is instrumentaal goed, ze komen aardig over, maar toch kon ik mijn aandacht er niet voor het volle uur bij houden. Kortom ik weet het niet en zal na Progpower mijn (voorlopig) eindoordeel vellen.
 En toen kwam Threshold. Stukken harder dan de voorgaande bands en met en zanger die liever tussen het publiek door rent dan op het podium staat (He Papie al in 1990) werden we voor het eerst dit weekend spontaan weggeblazen. Threshold is zo'n band waar ik niet alle CD's van heb, niet alle nummers van ken, maar telkens als ik ze live zie overdonderen ze weer. Gewoon een hele goede live band die nooit teleurstelt.
Riverside was de volgende band. Zo goed als op Progpower 2004 zal ik ze nooit meer vinden, want toen had ik de enige CD, had ik ze nooit eerder gezien en was alles origineel en anders. Nu begonnen ze wel heel sfeervol en rustig, maar ging na een paar nummers de rem er vanaf en werd dit een verrassend goed optreden. Zelfs Hans was onder de indruk en dit was zeker niet bij elke band het geval.
Afsluiter en headliner van de vrijdagavond was het duitse Eloy. Zij hadden al 13 jaar niet meer opgetreden en speelden als laatste om een DVD met lichtshow op te kunnen nemen. De paar nummers die wij nog zagen klonken redelijk, maar niet meer dan dat. Het pontje en het hotel lonkten en na een snelle afdaling hoorden wij langs de oevers van de Rijn meer van hetzelfde en waren wij blij om ons bed op te zoeken na een lange dag.
Zaterdag scheen de zon vrijwel de hele dag. Dat was dus oppassen, verbranding en dorst lagen op de loer. Hiernaast werd ook nog eens geopend met de beste nieuwe band van de afgelopen 5 jaar Haken. Met een set die iets langer mocht zijn dan verleden jaar in Baarlo wisten zij weer net zo te overtuigen. Deze band verwerkt vele invloeden in hun muziek,maar weet er toch hele mooie en goed lopende nummers van te maken. Ik was blij ze weer gezien te hebben en ben al nieuwsgierig naar de nieuwe CD. Aangezien hun T-shirts en CD's werden verkocht bij de stand van weekend shirts bemand door Boerderij medewerkers, lijkt een spoedig bezoek aan Zoetermeer volgens mij al niet meer te missen.

Vandenplas is Duits en degelijk en vandaag dus ook. Ik ken alleen de eerste twee CD's (ze staan nu op meer) dus herkenning was er niet bij, waardoor de nummers na een uur wel wat op elkaar gaan lijken. Goed maar niet schokkend. Ze vervingen echter Moon Safari, dus zeker geen reden om te klagen.
De vierde en laatste duitse band van het festival was RPWL. Ik vind dit een typische CD band. Ik heb veel van ze op CD, maar live kunen ze nooit erg overtuigen. Grootste struikelblok hierbij is de zanger. Hij haalt het tempo uit de nummers, speelt mimiek en ging nu ook nog eens op de humoristische toer in het Duits. Ondanks deze haast dramatische mix op papier, was het misschien wel het beste concert dat ik ooit van ze heb gezien. Hard gelachen heeft het publiek, maar laten we het er maar op houden dat ons Duits niet hoogstaand genoeg is. Ik heb dit concert ook gebruikt om een kleine foto toer te maken dus bij deze:
  
IQ was de volgende band en hier was ik misschien wel het meest nieuwsgierig naar. Ik had ze al vaak bijna gezien, maar steeds ging het mis. Nu ging ik ze eigenlijk zien en was het een test voor het IQ weekend, later dit jaar in de boerderij. En viel het mee? eigenlijk niet. Zo matig als Hans en Yvon dit konden waarderen vond ik het niet, maar overtuigen deden ze zeker niet in mijn ogen. Opnieuw bleek de zanger een struikelblok. Op CD klinkt hij al apart, maar live kwam hij niet boven de band uit.  Ik weet niet of hij een slechte dag had, maar voor mij kwam er nu te weinig pit in het optreden. Ik dacht zeker niet te gaan later dit jaar, maar misschien bedenk ik mij nog. Dat de sfeer er bij ons in bleef kwam door het goede weer en het feit dat klagen altijd humoristischer is, dan complimenten uitdelen.
Toen begon het wegens technische problemen opvallend lange wachten op de hoofdact van het festival. Het was duidelijk dat vandaag de meeste mensen op Dream Theater zaten te wachten. Hans en ik bedachten dat het voor ons ook al zo'n 15 jaar geleden was, dus werd het weer eens tijd voor DT live. Dit is de eerste tour met de nieuwe drummer, dus die mocht een waanzinnig groot drumstel meenemen en helaas ook een solo verzorgen. Dan hebben we gelijk het enige minpuntje gehad (de solo, niet de drummer), want de setlist was erg goed en de presentatie ook. Natuurlijk mis je een paar favorieten na 12 CD's, maar toen Under Peruvian Skies voorbij kwam, moest ik toch weer aan Josy en ons samen tijdens DT in Rio denken, hoogtepuntje van het festival. Dream Theater speelde hard, strak en hebben gewoon zo veel goede nummers dat ze altijd wel een bezoek verdienen. Kortom daar ga ik in de toekomst weer vaker heen.
En dan is er nog een afsluiter om de leegstrrom geleidelijk laten verlopen. Anathema is behoorlijk populair en hun laatste CDeindigden hoog in verschillende jaarlijsten van 2010. Ook deze band had ik al vaak gemist, maar dat gaat mij in de toekomst niet gauw gebeuren. Wegens algehele vermoeidheid en de laatste overtocht konden of wilden wij niet tot het einde blijven, maar wat we zagen klonk heel goed en de presentatie is ook van hoog niveau. Perfecte afsluiting dus.
Wij zullen de line-up van Night of the Prog altijd in de gaten blijven houden. Hans begrijpt dat het voor hem moeilijk wordt om onder Prog een betere line-up bij elkaar te verzamelen, maar denkt ook aan een herhaling. Zelfs andere festivals op dezelfde lokatie moeten we in de peiling houden. twee weken eerder stonden Journey, Foreigner, Styx, Kansas, FM en anderen hier twee dagen, misschien wel net zo goed. Wat eind juli een oi/punk festival op deze lokatie moet is mij minder duidelijk

Haken - Visions

Binnen de progmetal zijn er enkele bands die al sinds de jaren tachtig CD's uitbrengen die variëren tussen goed en Klassieker binnen het genre. Voor mij zijn Fates Warning en Dream Theater de beste voorbeelden hiervan. Hiernaast zijn er bands die tien jaar aan de top van de progmetal staan en dan of uit elkaar gaan dan wel minder beginnen te worden. Zo kende de jaren tachtig Queensryche in topvorm, welke band daarna helaas wegzakte tot een band die zijn eigen oude schoenveters niet meer mag strikken. De jaren negentig werden op progmetal gebied gedomineerd door Psychotic Waltz. Zij vielen uit elkaar maar zijn dit jaar weer terug. Live was dit al groots dus kijk ik in spanning uit naar een nieuwe CD in 2012.Tussen midden jaren negentig en midden jaren nul stond Pain of Salvation aan de top, maar die lijken Queensryche achterna te gaan wat carriereplanning betreft. De jaren nul kende de oprichting van Redemption  met een serie top albums en we kijken hoe zij het nieuwe decennium door komen.

Maar dit moet een recensie van de nieuwe Haken CD? zijn hoor ik u denken. Precies want Haken stelt zich namelijk met deze CD kandidaat voor topper van de jaren tien. Vorig jaar las ik al veel over Haken in Classic Rock presents Prog (het leukste blad voor al uw prog rock en metal nieuws en geschiedenis) De debuut CD Aquarius maakte die hype volledig waar en na schitterende optredens op Progpower 2010 en Night of the Prog 2011 bleek hier ook een goede live band te staan. Ik weet dat de kritiek op de zanger met grunt in rode broek met zonnebril uit verschillende hoeken komt, maar ik kan zijn bereik van soft melodieus tot grunt zeer waarderen en instrumentaal is het werk van de bovenste plank.

De nieuwe CD is een concept album, waar melodieën en teksten door de CD heen terug komen. Ik heb nog niet met de teksten mee kunnen lezen of een interview gelezen, dus de inhoud zal ik later pas vatten. Openend met een heerlijk instrumentaaltje Premonition wordt gelijk over gegaan in de eerste klapper Nocturnal Conspiracy Mooie dreigende melodieën met dito zanglijnen, tempowisselingen en solo's laten zien waar Haken voor staat . Haken bestrijkt het gebied tussen de prog metal en prog rock, hoewel na een paar luisterbeurten deze CD iets meer richting rock lijkt door te slaan. Insomnia herkennen we van de Loreley, een erg lekker nummer en zo gaan we via The Mind's Eye, het wederom instrumentale Portals naar het uptempo Shapeshifter en de ballad Deathless. Om the eindigen met het titelnummer van 23 minuten. Hier wordt het hele scala van Haken nog eens gepasseerd. Werelds.

Eén van de kritiekpunten op de debuut CD ((Hans en Yvon op Loreley) waren de huppel dan wel hoempa intermezzo's die weinig toevoegen (Breien van Haken) Ik kon deze wel waarderen, maar ben toch ook tevreden, dat het deze keer bij slechts één zeer korte huppel tijdens het nummer Visions blijft. We hebben hier dus weer een CD die een zeer groot publiek verdient, zeker omdat ik ook raakgebieden met Queen bespeur. Maar zoals we helaas weten, gaat dit niet gebeuren. Mocht iO Pages inderdaad besluiten om geen festival meer te organiseren, moet ik er toch maar eens over na denken om volgend voorjaar een mini prog metal/rock evenement in de Boerderij op te zetten. De eerste Headliner staat wat mij betreft vast: Haken

Riverdogs - World Gone Mad

Begin jaren negentig vond een gedenkwaardige avond plaats in de Melkweg in Amsterdam. Het was zo'n gedenkwaardige avond dat ik op internet de exacte datum niet meer terug kan vinden.
Het moet begin 1993 geweest zijn, want toen ik de volgende dag Absolutely Live wilde gaan halen bij Kees CD, bleek Bone die dag te zijn uitgekomen. De avond waar ik het over had was de eerste kennismaking van Nederland met de Riverdogs en vice-versa. In Nederland was het debuutalbum met Vivian Campbell goed ontvangen. Hij was er al niet meer bij, want speelde in de eredivisie met Whitesnake en Def Leppard. Wel aanwezig waren Nick Brophy op gitaar en Rob Lamothe op gitaar en vocals. Nu bleek Rob live gezegend met een van de mooiste stemmen in het circuit. Wat was de verbazing wederzijds groot. De band wist niet wat ze overkwam toen ze een volle Melkweg de hele show mee zag zingen, en het publiek wist niet wat ze overkwam met deze geweldige live-band. Het mooiste was dat iedereen aanwezig dit ook voelde en dit concert alleen hierdoor al voor altijd in mijn top tien beste concerten ooit zal blijven staan.

De volgende twee jaren kwamen ze zeer regelmatig terug, met gedenkwaardige optredens in Hardrock cafe Amsterdam (Koninck voor die meneer), een bezoek aan Aardschokdag met Dream Theater en Warrior Soul, een tour met Tyketto en Shotgun Symphony met zelfs een thuiswedstrijd in het Paard. Ook mooi waren de concerten met Psychotic Waltz, waar onze inmiddels behoorlijk aangegroeide groep Riverdogs volgers in tweeën viel, zij die Psychotic Waltz wel begrepen en zij die dat ver boven de pet ging.

En toen was het over. Geen succes geen nieuw album en Rob Lamothe Solo. Dit waren ook mooie shows (die stem he) maar het werd wel met de CD gemoedelijker. Mooi was de soloshow in hotel Winston, waar vooraf een zangeres met voormalig Kiss gitarist nog enige Kiss army leden binnen bracht, zaten wij daarna twee meter tegenover Rob en band verzoekjes in te dienen, die dan ook gespeeld werden. Zijn zegetocht in Rootz heb ik gemist, want toen woonde ik al in Rio en daar had nog nooit iemand van ze gehoord.

En nu is het 2011 en zijn ze terug. Ik voelde mij verplicht om de nieuwe mini World Gone Mad vooraf te bestellen. Enigszins verrast door de zeer snelle bezorging ging ik er eens goed voor zitten. Al snel bleek ik na één draaibeurt geen oordeel te kunnen geven. Nu ben ik een aantal luistersessies verder en durf ik voorzichtig een mening te geven.

De mini duurt slechts 25 minuten en bevat ook nog eens een live cover. Dit terwijl er wel 8 nummers op staan, dat is dus gemiddeld slechts drie minuten. Lang leve het liedje en de stem is dan ook het motto.
De eerste keer durfde ik niet gelijk in de pen te klimmen wegens enige teleurstellingen, maar met de dag wordt de CD steeds beter. Ik geloof ondertussen dat dit gewoon een hele goede CD is. De opener World Gone Mad, is het sterkste nummer. Hier is nog enig uptempo werk te bespeuren en het refrein zingt lekker mee. Hierna komen verschillende nummers die bij het eerste gehoor ook op een solo CD van Rob Lamothe hadden kunnen staan. Iets vaker draaien leidt toch tot de conclusie dat dit wel wat steviger is, en er ook op gitaar nog wel eens een solo voorbij komt. Eigenlijk waren de eerste twee studio CD's ook niet zo hard en halen de nieuwe nummers toch vaak het niveau van de debuut CD of Bone.

Concluderend zijn er eigenlijk maar twee openstaande verzoeken mogelijk. Graag blijven opnemen en bij voorkeur een volledige CD en verder voor de volledige Riverdogs ervaring graag weer een tour door Nederland want Riverdogs moet je toch vooral live zien en horen.

Progpower Europe 2011, zondag 2 oktober

Het is nu woensdag 5 oktober en ik had graag een enthiousiast verhaal geschreven over Progpower zondag, waar Memento Waltz de verrassing van het festival bleek en Redemption mijn hoge verwachtingen volledig waar kon maken. Echter wegens het tragische ongeval na afloop kan ik nog geen woorden vinden en is niets anders gepast dan medeleven betuigen aan alle vrienden,band- en familieleden van het slachtoffer alsmede de gehele Progpower gemeenschap van organisatie tot vaste bezoekers (vrijwel iedereen). Er zijn geen woorden voor.

Progpower Europe 2011, zaterdag 1 oktober

Buiten ontbijten in korte broek is een heel apart begin van de Progpower zaterdag, maar vandaag kon het. Even de vrijdag door genomen het bier uitgezweet met een rondje Baarlo en klaar om met de fiets naar Sjiwa te gaan om Scizoid Lloyd te bekijken. Dit is een Nederlandse band, maar ik kende niets van ze. De stijl bleek wel leuk en ze deden me sterk aan Beardfish denken, van afwisselende muziek met jazzy uitstapjes tot aan het uiterlijk. Niets te wereldschokkend voor mij maar wel een leuke opener.

Hierna kwam White Walls. Dit is nou typisch zo'n band die Progpower zo interessant maakt. Ze komen uit Roemenië, dus ik had nog nooit over ze gelezen of van ze gehoord. Ze krijgen de kans om hier te spelen en spelen een hele leuke set, waar in elk nummer de uitersten van hard naar zacht en weer terug naar voren kwamen. Misschien leken de nummers onderling wat op elkaar, maar wat klonk dit goed. Voor mij genoeg reden om gelijk na afloop hun CD te halen. Nieuwe band erbij om in de gaten te houden.

Op de vrijdag hoorde ik enkele opmerkingen over de relatief rustige bands. Ik had dan ook na het ontbijt Monolith van In Mourning even opgezet om te laten horen dat vandaag in ieder geval één band stevig uit de hoek zou komen. Het optreden begon met een zware brom achter een nog gesloten gordijn en hierna volgde een uur doordenderen, met grunt en slechts een enkel rustmoment met cleane zang. Hoogtepunt van de dag? voor mij wel. Dit is regelmatig nodig even beuken tussen de rustiger bands door. Nog zo'n sterk punt van Progpower, zowel progrock als de extremere hoek komen terug op de setlist. Dit houd het verfrissend, want niemand wil 15 keer dezelfde band horen.

De eetpauze werd een paar biertjes en een bakje pinda's in de benedenbar. Hierna kwam DGM uit Italië.  Ze stonden hier vier jaar geleden ook en hun set van powerprog gaat er goed in. De presentatie was enthiousiast en hoewel vergelijkbaar met Sevnth Wonder vond ik ze op het podium iets beter. Niet één van de bands, waarvan ik gelijk alle CD's ga halen, maar wel leuk om live te zien.

Aangezien wij nog niet gegeten hadden hebben we een nu wel rustig Milanello bezocht tijdens Long Distance Calling. Ik kreeg maar vijf minuten mee en kan dus weinig over ze zeggen.

Afsluiter van de dag en duidelijk grootste band qua show en uitstraling was Symphony X. Na de Power of Metal tour eerder dit jaar waren mijn verwachtingen niet te hoog gespannen. Daar speelden ze namelijk na Psychotic Waltz en daar verliest iedereen van. Bovendien was Nevermore er ook nog voor geweest en stond het geluid niet goed. Vandaag was wel alles weer in orde en leek de sfeer in niets op dit voorjaar, maar herinnerde ze mij meer aan hun geslaagde concert in de boerderij van een paar jaar terug. Ik heb niet zo veel muziek van ze en vind de CD's niet afwisselend genoeg, maar live staat er wel een band. Om te beginnen hebben ze in Russell Allan al de beste zanger van het festival die heel goed weet hoe hij een zaal moet bespelen. Daarnaast hebben ze ook nog eens een gitarist van de buiten categorie en is het muzikaal genieten. Voor mij typisch een band die ik live beter vind dan op CD, prima afsluiter.

Zaterdag was dus over de dag genomen heel goed. de middag bood nieuwe bands met White Walls als verrassing en In Mourning als hoogtepunt van de dag. 's Avonds bleek DGM degelijk en wist Symphony X de slechte smaak van Februari weg te blazen. En dan te bedenken dat de zondag op papier nog beter gaat worden.

Progpower Europe 2011, vrijdag 30 september

Progpower is thuiskomen. Dat begint al in de trein bij het verbazingwekkende station Horst-Sevenum waar geen huizen staan, maar dit jaar tientallen studenten uitstappen. Vervolgens staan er altijd wel Progpower gangers op de bus te wachten in Venlo en komen we tenslotte thuis op camping de Berckt. Bij de receptie leggen ze al niet meer uit hoe we bij de sta-caravan moeten komen en vertellen ze ook niet dat dit jaar de laken pakketten zelf opgehaald moeten worden. Als we vervolgens op onze huurfietsen langs het bord welkom in Progpower city rijden zijn we er helemaal klaar voor. Zoals gebruikelijk zijn Hans en ik er vanaf de eerste band bij en komen gedurende de avond John, Gwenda, Peter en Mary binnen.

Dit jaar heeft een goede bezetting , maar wordt het toch aansturen op de alles verpletterende afsluiter Redemption (hopen dat Ray Alder enigzins goed bij stem is). De vrijdag kent voor mij al een verwacht hoogtepunt in Subsignal maar eerst komt uit Enschede The Barstool Philosophers het festival openen. Ik kende de band nog niet, maar had wel enkele positieve recensies over ze gelezen vooral in Duitse bladen en sites. Mijn Duitse Progpower vriend Klaus vertelde mij ook dat hij hun CD goed vond en benieuwd was naar de band live. De eerste opmerking van hem was dan ook dat ze er heel anders uitzagen dan verwacht. Nu maakt dit niets uit, maar met een goede zanger die klinkt als Geoff Tate in betere tijden, verwacht je onbewust toch Queensryche klonen. Het bleek gewoon een groep tukkers in alledaagse outfit te zijn. De zanger had wel een grote tatoo op zijn onderarm, waar voor zover ik het kon lezen doorgekrast Bryan Ruiz stond. De muziek dan. Die was erg goed, alle instrumenten en de al genoemde zang kwamen prima uit de verf. De nummers bleven niet direkt hangen, maar het grootste manko voor mij, was het gebrek aan up-tempo nummers. Het bleek dus een goede opener, maar de nadruk lag wel op langzaam opwarmen.

Hierna kwam Subsignal en mijn verwachtingen lagen heel hoog. Ik vond Sieges Even goed op Progpower van een paar jaar terug, Ik vond Subsignal goed aan de Loreley 2009 en draai hun CD nog graag. Hiernaast heb ik ontdekt dat voor mij de laatste jaren de tweede band van de vrijdag avond nog maar heel moeilijk overtroffen kan worden. 2008 kende Atrox, 2009 kwam ik uit het ziekenhuis, 2010 kende Leprous en dit jaar dus Subsignal.
Wel alle hooggespannen verwachtingen werden wat mij betreft ruimschoots waar gemaakt. Op CD klinken ze rustig en goed, live komt er zelfs wat meer pit bij en was het een uur lang genieten van een mix eerste CD, nieuwe nummers en wat Sieges Even werk. Het grootste verschil met hun voorgangers is de uitstraling van de band en met name de zanger. Arno Menses de half rotterdammer/duitser komt gewoon zelfverzekerd over en heeft een hele goede stem. Met gitarist Marko Steffen staat er ook een hele grote kleine man op het podium en voor deze avond was er ook een leuke achtergrond zangeres meegekomen, die Peter niet wilde zien omdat hij nog moest eten. Dit werd dus waar ik op gehoopt had, met na afloop gelijk halen van nieuwe CD en T-shirt. Daar stond toch vaak kritische Andrew, die het ook had begrepen en net zo had genoten. Nu we het toch over kritische luisteraars hebben, Hans vond ze ook weer goed en nog beter dan op CD. Vrijdagavond bij deze al geslaagd.

De afsluiter van de Vrijdag kwam uit Stockholm en heet Seventh Wonder. Ik vind ze wel leuk op CD, maar zoals wel vaker heb ik problemen om na een heel goed concert te kunnen genieten van een wel aardige band. Het was voor mij misschien beter geweest als ze voor Subsignal hadden gespeeld. Nu vielen ze in de categorie van Paganś Mind een paar jaar geleden. Leuk voor drie kwartier support act, maar voor mij te lang als afsluiter. Ik vond de pakjes erg mooi, maar volgens mij wel warm en de show iets te glad. De muziek is wel goed, maar helaas verkeerde timing om veel indruk op mij te maken.

Afsluitend was de vrijdag de dag waarop ik gehoopt had door de hele goede set van Subsignal. Bovendien kennen we dit jaar een Progpower primeur in zomerse temperaturen. Het is nu erg prettig buiten staan en het bleef nog lang stil in de garderobes. Net even het bier eruit gelopen en vandaag klaar voor veel vraagtekens. Ik hoop op een sterk In Mourning en ben benieuwd naar Long Distance Calling, waarvan morgen verslag.