Big Big Train - English Electric (Part one)

Soms ben ik wat te lang op reis en zitten de verbindingen niet mee. Hierdoor houd ik vele uren vervelen op vliegvelden over en kan het gebeuren dat ik zoals nu in Cairo drie uur op een vlucht naar Dubai zit te wachten. Daar aangekomen om 04:00 uur kan ik twee uur in de auto naar Abu Dhabi rijden om mijn eerste afspraak om 10:00 uur te hebben. Tot zover het medelijden opwekken voor de reiziger voor werk, die niet alleen maar in mooie hotels en goede restaurants rondhangt. Wat ik eigenlijk wilde zeggen  is dat afhankelijk van de stemming ik twee dingen kan doen. Of ik zet een keiharde techmetal CD op mijn iPod op, of zoals in dit geval stel ik in op rustig.

En dan komen we vanzelf bij Big Big Train aan. Deze band speelt geen losse nummers maar vertelt verhalen ondersteund door schitterende rustige muziek.Een paar jaar geleden kwam the Underfall Yard uit en was ik verkocht. Hun opvolger Far Skies Deep Time, was naar mijn smaak nog beter en een nieuwe favoriet was ontdekt.Dit is de perfecte band voor 's avonds laat of zondag ochtend of zoals vandaag op het vliegveld. Met een zanger die tussen Peter Gabriel en Phil Collins inhangt lijkt het logisch dat Genesis een referentie is. Dit geldt voor beide fases, want zowel epische nummers als meer poppy werk komt aan bod. Tussen alle prachtige nummers in springt er voor mij één uit en wel A Boy in Darkness. Niet alleen vanwege de tekst over werken voor een mijnbedrijf (al zijn mijn condities iets luxer), maar ook wegens de emotionele zang. Ze treden (vrijwel) nooit op, maar in dit geval is dat geen schande, want ik denk dat ze de ultieme koptelefoonband zijn, waar live niet al te veel op het podium zal gebeuren.

Ik kan ook nog schrijven over de muzikanten van formaat die meespelen, maar raad gewoon iedereen aan om eens te luisteren naar de muziek van deze band. Niet voor headbangers, wel voor romantici (?!?). Ik kan mij na dit prettige uur weer storten op mijn reis onder het motto: Don't mention the Film, I've mentioned it once, but I think I got away with it.

Haken & Headspace - Boerderij 8 September 2012

Zelden was een keuze zo makkelijk. De bands die de beste progmetal CD's van 2011 en 2012 hebben afgeleverd (of in ieder geval mijn top drie halen) samen in de Boerderij. Misschien was er een beetje druk dat ik dezelfde week Galahad en Lillian Axe al had gezien en maandag voor een weekje naar Brasil ben vertrokken, maar dat kon een bezoek met Hans en Magchiel niet tegenhouden. Een gedeelde headliner show, dus altijd benieuwd wie er mag aftrappen.

Dat bleek dus Haken te zijn, tot vreugde van Hans en naar later bleek ook Magchiel. Haken maakt het zichzelf namelijk niet makkelijk. Zij houden van afwisseling en gaan dan ook regelmatig wanneer zij in een lekkere riff zitten opeens de hoek om, waarbij geen enkele muzieksoort wordt geschuwd. Zo kan je dus van headbangen opeens naar een cabaret achtig hoempa ritme gegooid worden. Ik vind dat ze die drang steeds beter onder controle krijgen en de nieuwe CD Visions kent al veel minder twist dan hun debuut album. Aangezien de nieuwe CD een conceptalbum is, werd deze in zijn geheel gespeeld. Nadeel hiervan is dat de set geen verrassingen kent en wegens de speelduur van ergens rond de 70 minuten, zat er ook geen toegift in. Maar wat waren ze weer goed, en wat een gitaristen heeft deze band. Het gepiel om met Magchiel te spreken, herinnert aan Guthrie eerder dit jaar en dus stonden de gitaar fetisjisten weer met open mond naar het podium te staren.De hele band presteerde goed en voor mij bewezen ze nogmaals dat ze misschien wel de beste nieuwe band van de afgelopen vijf jaar zijn.

Afsluiter was dus Headspace. Deze band heeft pas één CD dus ook die werd helemaal gespeeld. Naast de grandioze instrumentalisten hebben zij nog een duidelijke troef die onderscheidend werkt. Ene Damian Wilson op zang. Ik denk dat er momenteel weinig betere zangers rond lopen en naast een prima stem, heeft hij ook altijd een sympathieke uitstraling. Deze keer niet door de zaal heen rennend, hielt hij zich aan de iets statischer prog presentatie, maar wat zong hij weer mooi. Van keihard tot de ballad Soldier klonk alles verschrikkelijk goed. Nu ik even terug lees, merk ik dat ik de rest van de band tekort doe. Luisterend naar de eerste drie minuten Stalled Armageddon zonder zang is het meteen al genieten. Instrumentaal is dit op elk gebied van de buitencategorie en bassist Lee Pomeroy hoop ik met It Bites ook nog eens te zien. De live uitvoeringen bewezen dat dit inderdaad de ontdekking van 2012 is en zij Haken misschien van de zojuist omschreven troon stoten. Wanneer zelfs Magchiel na afloop naar de CD verkoop rent om I Am Anonymous aan te schaffen weten de kenners (van Magchiel en muziek) genoeg.

Lillian Axe - Panama Amsterdam 6 september 2012

Lillian Axe is de beste Melodieuze hardrock band die na 1980 is ontstaan. Ik weet dat, maar daar begint het probleem. Heel weinig mensen weten dat met mij. Zo kan het gebeuren dat op een donderdagavond in een afgelegen zaal in Amsterdam er zo rond de 25 betalende bezoekers afkomen op een avondje hardrock van de bovenste plank. Tenminste wat het hoofdprogramma betreft. Er spelen ook nog twee support bands allebei een half uurtje. Human Zoo heel Duits, heel cliché en heel eighties, dus wel twee nummers grappig. Daarna Seven Thorns uit Denemarken, die vooral uit het Helloween boek der speedmetal hebben gespiekt.Om een indruk van de sfeer te geven deze toepasselijke foto van Human Zoo in actie.

En dan begint Lillian Axe met een avondje oeuvre overzicht. Openend met Misery Loves Company van de debuutplaat wordt de toon gezet. De hele carrière komt voorbij en dat is genieten, want alle platen zin goed. Verrassingen zijn er niet, want ik zou niet weten wat ze normaal gesproken altijd spelen. Wel zien we dat naast oude klassiekers als Ghost of Winter en Letters in the Rain ook nieuwe nummers als Death Comes Tomorrow en Jesus Wept live erg goed overkomen. Interessant is wel om te zien dat de grote voorraad ballads die geschreven zijn volledig genegeerd worden. Rustige intro's en breaks zorgen voor de nodige afwisseling, maar het motto is vooral hard, wat nog eens onderstreept wordt door de geluidsman die vooral alles vol open goed lijkt te beheersen.

Wat er nou precies zo goed aan Lillian Axe is kan ik niet geheel beschrijven. Het helpt zeker dat alle nummers pakkend zijn, de gitarist heel losjes de mooiste solo's riffs en intro's rond strooit, en de zanger boven het hoge volume heel krachtig en zuiver weet over te komen. We hoorden dat de opkomst in Limburg niet veel groter was, zodat een terugkeer naar Europa in de toekomst erg onwaarschijnlijk lijkt.  Hebben we (Hans was één van de 25) in ieder geval deze hele mooie avond meegenomen.  

Progmotion festival - Uden 1 september 2012

Progmotion is dit jaar opgericht als stichting ter promotie van de progressieve muziek. Dat is heel positief en als zij ook nog eens een festival organiseren waar Galahad en Wolverine voor worden gestrikt dan zeg ik petje af voor dit initiatief, moet ik ze toch maar eens gaan sponsoren lijkt me.
Wolverine en Galahad staan allebei garant voor goede live shows en hebben nieuw werk op CD uitgebracht in de afgelopen twaalf maanden dat ik nog nooit live heb gezien dus enorme zin. De teleurstelling  was dan ook groot toen Wolverine wegens longontsteking van de zanger kort voor het festival moest afzeggen. Uden is een behoorlijke rit, maar toen ik belde en hoorde dat Galahad nog steeds als tweede band stond geprogrammeerd was het voor mij toch de moeite waard.

Minor Giant was net begonnen toen ik de Pul in liep, een nieuwe Nederlandse band die volgend jaar zomer hun debuutalbum uit gaat brengen. Een jonge band, waarvan ik alleen de bassist van PBII herkende (deze keer zonder Haagse fluit) bleek aardig uit de voeten te kunnen. Zij kregen behoorlijk veel reactie uit het publiek, maar om eerlijk te zijn begreep ik het enthousiasme niet helemaal. Natuurlijk was de gitarist goed, klonk het samenspel mooi en leek iedereen behoorlijk goed met zijn instrument overweg te kunnen. Maar er was voor mij ook een maar. De toetsenist had wel wat veel Neal Morse poses overgenomen en ik hoorde in de rustige passages toch ook duidelijk invloeden van John Denver voorbij komen. Misschien worden ze groot (in progtermen en in Nederland) maar ik heb niets nieuws gehoord.

Misschien is mijn reactie op Minor Giant wel iets negatiever uitgevallen door de publieksreacties van de avond. Verschillende mensen die Minor Giant te gek vonden, konden Galahad totaal niet waarderen. Opmerkingen als "dit was heel slecht" tot  "het is mijn muziek niet" waren alom aanwezig na afloop van hun concert. En dan komen we bij het dilemma van Galahad. Battle Scars is voor mij tot nu toe één van de absolute hoogtepunten van 2012. Maar Galahad gebruikt samples, dance muziek en grote afwisselingen tussen zachte stukken en heel heftig gitaarwerk. Voor prog puristen kan dit al gauw te ver gaan en als dan ook het geluid nog eens niet optimaal is gedurende het concert haken velen af en beginnen hardop te ouwehoeren achter in de zaal.

Voor diegenen die Galahad wel vatten, was dit een absoluut hoogtepunt. Battle Scars kwam in zijn geheel voorbij en aangezien oudje Sleepers ook op Battle Scars staat, kwamen eigenlijk alleen de laatste twee CD's voorbij. Ik zou zelf graag eens een Galahad weekend meemaken, waar ook alle oude klappers weer gespeeld worden, maar dat zie ik niet snel gebeuren. Feit is gewoon dat wegens hun gewaagde keuzes van het verwerken van hele uiteenlopende muziekstijlen ze gelijk veel te veel potentiële fans afschrikken. Maar nogmaals wie Galahad waardeert had veel te genieten. De live versies kennen af en toe ook leuke variaties op de de CD en de natuurlijke presentatie van de band, zie je bij Nederlandse bands gewoon nooit terug. Hier staan artiesten een show te geven en een droge humoristische opmerking hier en daar voegt voor mij veel toe.

De nummers van Empires Never Last stonden live al eerder als een huis. Nu bleek Battle Scars gelukkig ook gemaakt te zijn om live iedereen omver te blazen. En ja samples met dance muziek draaien gewoon mee en tot mijn eigen verbazing zag ik dit ook als sfeer verhogend. Helaas is mijn filmpje van Seize the Day te groot om hier te laten zien hoe mooi een ballad kan omslaan in dance music en daarna het plafond omlaag te rocken.

Ik ga gelijk de volgende CD die in Oktober uit moet komen bestellen bij de band en wacht al op het boek dat er aan komt. Een band met veel tegenslagen (bassist Neil Pepper nog wel te horen op CD is vandaag precies een jaar geleden overleden aan kanker) kan ik allen maar waarderen met hun opbeurende teksten, zoals naast het mooie Bitter and Twisted toch ook weer Seize the Day, relish every moment, make it something to remember.
Als perfecte motto voor elke Galahad show sluit ik me graag aan bij de ook gespeelde afsluiter van Empires Never Last: This Life could be my last, At least we had a blast.

En toen was het festival voor mij afgelopen. De teleurstelling van het afzeggen van Wolverine was al groot, maar deze werd mogelijk overtroffen door de vervanger. In plaats van een goede Nederlandse prog metal band (Sun Caged, Day Six of Penny's Twisted Flavor) koos de organisatie voor female-fronted goth metal (Kingfisher Sky in dit geval) en die stroming vind ik saai met zangeressen die de nummers vaak zo tenenkrommend aan elkaar praten dat met anderhalf uur rijden in het verschiet de keuze voor mij nog al simpel was.