Redemption - This Mortal Coil

Deze maand komt er een tsunami van veelbelovende prog- metal en rock CD's uit. Wat te denken van Dream Theater, Opeth, Pain of Salvation, Arch / Matheos, Subsignal, Haken, Anubis, Dec Burke, Steven Wilson en waarschijnlijk nog enkelen die ik nu vergeet. Er kan er echter maar één de beste zijn en dus ook maar één waar ik al weken naar uit kijk. Redemption: This Mortal Coil. Buiten het feit dat Redemption voor mij de beste progmetalband van de 21e eeuw is, kent deze CD natuurlijk een zeer emotionele voorgeschiedenis.
Vandaag twee jaar geleden lag ik met helse pijnen te herstellen van mijn nogal zware Whipple ingreep toen Hans voorbij kwam in het ziekenhuis met de nieuwe Redemption "Snowfall on Judgement day", één van de zo niet onze favoriete band(s). Ik kon in het ziekenhuis geen CD's afspelen, maar wel het tekstboekje doornemen. Toen ik las over de ziekte van de dochter van Nick van Dijk de leider/gitarist, schrijver van Redemption raakte ik in toch al labiele toestand nog iets meer van de kaart denkend aan Tiago en Taina.
Thuisgekomen zette ik meteen de CD op en hij was al weer goed (net zoals zijn drie voorgangers) Na een tweede draaibeurt las ik op internet een stuk van Nick van Dijk onder de naam "How I spent my summer holidays". Hierin beschreef hij uitgebreid hoe bij hem Multiple Myeloma was geconstateerd (een agressieve vorm van beenmergkanker)  en hoe zijn pijnlijke behandeling was verlopen. Nog wachtende op de uitslag van mijn eigen weefsels kon ik dit nieuws er slecht bij hebben en wist ik niet wat ik met zoveel onrecht aan moest. Ik beschreef de CD op mijn blog en sloot af met de woorden hopelijk ooit Nick op Progpower de hand te kunnen schudden nadat wij allebei genezen zijn verklaard.
Nu zijn we twee jaar verder, ik beschouw mijzelf genezen, Hans heeft ondertussen ook een niet veel vrolijker periode doorlopen met onlangs eindelijk weer eens positief nieuws en Nick gaat vooralsnog goed en heeft een nieuwe CD opgenomen.  Het thema dat de CD doorspekt is het onder ogen komen van de dood en alle emoties die hij heeft doorgemaakt.
De CD is hard, melodieus en niet weg te slaan uit mijn CD speler of van mijn Ipod. Meelezend met de teksten is de herkenning groot al denk ik tijdens het eerste nummer nog aan een hint naar Mike Portnoy: In the path of the Whirlwind no way home again!
Het tweede nummer is opgedragen aan Ronnie James Dio, de beste zanger ooit eveneens getroffen door kanker. Mocht mijn vorige blog ooit weer online komen, dan zal ik mijn ode aan RJD weer plaatsen. Met teksten als  "everything's changed now, no matter the outcome, It can't be the same again"  dwalen mijn gedachten af naar ellendige tijden en herken ik de treffende weergaven van Nick.
Verdere nummers met titels als: No tickets to the Funeral, Begin Again en Stronger than Death beschrijven emoties die mij ook zeer bekend voorkomen. In het afsluitende nummer, Departure of the Pale Horse, komen alle titels en flarden teksten nog één keer terug en schreeuw ik thuis al mee met de zin Death: Where is your victory.
Ik heb nooit een CD wegens het thema alleen al indrukwekkend gevonden, maar muzikaal is er na meerdere draaibeurten ook helemaal niks mis mee. De mix van harde riffs, flitsende solo's en mooie melodieën gezongen door wereldzanger Ray Alder blijven voor mij Redemption aan de top van het progmetal segment houden. 
En nu staan ze komend weekend als afsluitende hoofdact op Progpower. Ik heb het niet zo op handtekeningen of achter muzikanten aanlopen, maar mocht ik de kans krijgen om Nick van Dijk de hand te schudden dan maak ik graag een uitzondering.
O ja, er zit nog een tweede CD bij met covers van niet metal bands. Normaal heb ik het niet zo op cover projecten maar de Redemption bewerkingen van Hold the Line (Toto) Edge of the Blade (Journey) of Love to Love (UFO) klinken gewoon erg lekker.

He Tricolor

Op deze blog zal nog maar zelden de tricolor kant worden belicht. Voor de nieuwe lezers dus even een korte uitleg, voor de bekenden een update. Tricolor slaat op Tricolor uit Rio oftewel Fluminense: sinds 1997 de club voor mij. Ik heb ze meegemaakt in de roemruchte jaren1997-2000 met degradatie naar tweede en derde divisie gevolgd door een return naar Serie A. De daaropvolgende jaren werd er wisselend gestreden om de titel of gevochten tegen degradatie. Het vechten ging beter dan het strijden, dus gemiddeld middenmoot. Vanaf 2007 is her echter ieder jaar sensatie. In 2007 werd voor het eerst in 23 jaar een nationale titel gewonnen, de beker.

In 2008 betekende dit deelname aan de Copa Libertadores (Zuidamerikaase variant van de Champions League). Na Heroische overwinningen op Sao Paulo en Boca Juniors werde de finale verloren na penalties, alleen omdat in de finale uitgescoorde doelpunten niet meer dubbel telden?!?! (4-2 3-1). De sfeer die tijdens deze beslissende wedstrijden in Maracana heerste zal door geen enkele club meer worden geëvenaard.

In 2009 kwam de dip na de hausse en stond Fluminense halverwege op een zekere degradatiplaats met 8 punten acheterstand op nummer eennalaatst en wetende dat er vier clubs degraderen. En toen stond het time de guerreiros (team van strijders) op. Een serie van negen overwinningen volgde en op de laatste speeldag had Fluminense genoeg aan een gelijkspel uit bij Coritiba een degradatieconcurrent. Het bleef 1-1 en op de dag dat Flamengo kampioen werd was het feest onder de Tricolores zo mogelijk nog groter.

In 2010 zette Fluminense de sterke lijn door en werd de eerste seizoenshelft als leider afgesloten. De tweede helft ging een stuk minder, maar de concurrentie wist ook niet stabiel te blijven. Hierdoor werd wederom in de laatste wedstrijd de eertse titel sinds 1984 behaald. Ik volgde de wedstrijden via internet op de zondagavond en vierde een bescheiden kampioensfeestje in de sneeuw.

De afgelopen zomervakantie hebben wij weer in Brazilië doorgebracht. Hoogtepunten voor mij waren de dag dat Tiago mee wilde naar Laranjeiras en zelf een wedstrijd zien in Engenhao. Tiago wilde nog geen wedstrijd mee, maar beloofde dat zodra Maracana weer heropent hij wel een keer mee wil gaan. Engenhao is het andere grote stadion in Rio. Het ligt verder weg, dus moest ik met de metro en trein (een ervaring op zich) naar het stadion. Supporters komen er niet graag dus het bleek vrij rustig te zijn, maar toch heeft die sfeer iets wat moeilijk te beschrijven valt en werd Ceara met 4-0 verslagen. Dit seizoen is er één van kwakkelen, vallen en opstaan, winnen en verliezen. Na 21 wedstrijden zijn er 10 gewonnen, 10 verloren en één gelijk gespeeld. Gisteren werd de tiende overwinning behaald  na een 0-2 stand in de 82e minuut. Dit is Fluminense in een notedop. Ik heb dan ook stiekem hoop op een herhaling van de tweede seizoenshelft 2009 eindigend in een titel, ook al weet iedereen dat dit elftal te veel zwakke schakels kent.

Saudacoes Tricolores

Alcatraz Metal Festival 2011 - 27/08/2011 Deinze

De tijdmachine bestaat en hij staat in Deinze: België. Afgelopen zaterdag stapte ik met Hans in deze tijdmachine en zo belandden wij in de eind jaren tachtig waar wij geconfronteerd werden met bands, publiek en sfeer uit die tijd. En ik kan vertellen dit rook naar meer, dus wie weet Alcatraz 2012 met een uitgebreide groep (Magchiel, Sergio, Pieter, Mary, Peter en..?) nogmaals terug in de tijd. Het festival was zeer strak georganiseerd en met een zaal voor de hoofdacts en een tent op het parkeerterrein voor de iets kleinere acts werd het tijdschema makkelijk gevolgd. Eten was ook ouderwets, dus friet, burgers, pizzapunt of worst en verder geen gezeik.

En de muziek? denk aan Metal Daze van Manowar uit 1982:

So mister D. J.
Play just one for me
You know the one
With the crushin' and the screams

Vandaag namelijk zeker geen gebrek aan crushin'en screams. Ruwweg bestond het programma uit twee stromingen Heavy Metal en Thrash Metal, en beiden waren erg sterk vertegenwoordigd. Om het programma af te toppen stonden er ook nog twee iets progressievere bands op het podium.

Bij binnenkomst was After All al bezig. Deze Belgische band kende ik nog niet, maar het klonk zeker goed en de screams waren hoog en overtuigend. De eerste buitenband, bleek een lekker achtergrondmuziekje als opwarmer voor Anacrusis. Deze band heb ik volledig gemist in de jaren 80 en 90. Zo'n 5 jaar geleden las ik over ze en heb ze via internet leren kennen. Ze hebben namelijk alle 4 de CD's doodleuk op internet gezet voor gratis downloaden. Ik vond ze erg goed en was dan ook benieuwd naar dit concert. Gelukkig stond alles muzikaal als een huis, al zorgden technische problemen voor wat sfeer verstoring en was de zanger niet over-communicatief. We kwamen echter voor de muziek en muzikaal misschien wel de beste band van de dag. Jammer dat het hun laatste optreden ooit betrof en er erg weinig mensen bekend waren met het materiaal.

Na een buitenband stop met cola zero en zitten op een stalen balk (er waren een paar stoelen en geen banken) waren we allebei wel erg nieuwsierig naar een hernieuwde kennismaking met Helstar. Na een voorprogramma bij Yngwie zo'n 23 jaar geleden waren we vooral benieuwd of ze hem zouden spelen. Het begin was al erg sterk en een traditionele Heavy Metal show hoort gewoon zo gespeeld te worden als Helstar het vandaag liet zien. Toen vervolgens bij de aankondiging van de laatste twee nummers de vraag "run with the...??" kwam werden wij en met ons vele veertigers en vijftigers een beetje gek. Wat een knaller blijft dat nummer toch. Run With The Pack en schor weer naar buiten. Ik had Magchiel nog even gebeld om hem aan Canasta tijden te laten denken, maar die sprak later een bericht in dat mijn buren wel wat geluidsoverlast konden hebben.

Buiten werden al snel pauzes en daarna binnen alweer een volgende nieuwe oude band. Forbidden is één van die bands die uit de jaren tachtig San Francisco scene komt, maar nooit tot de big four werd gerekend. Het interessante is dat dit soort bands (net als Heathen, Death Angel of Exodus) tegenwoordig veel sterkere CD's uitbrengt dan die zogenaamde big four. Forbidden heeft ook een sterke recente CD, maar ik ken alleen één oude CD. Met een zanger die erg sterk aan Michel Dijkhuizen deed denken was dit vooral een hard concert. De afwisseling van de Cd's kwam door onbekendheid met de muziek minder door en afwisseling ontbrak wel wat. Toch zeker niet slecht een voor herhaling vatbaar in een kleine zaal.

Na Forbidden begon het probleem voor ons. De bands in de tent werden nu ook beter of bekender, waardoor wij geen rustpauze meer hadden. Zonder stoelen of banken, bleek dit fysiek niet haalbaar, waardoor wij keuzes moesten maken. Communic wilden we niet missen dus dat was de eerste show in de tent. Aangezien dit progmetal betreft, gelijk de leegste show van de dag wat betreft publiek voor het podium. Na het overdonderende Forbidden, miste dit trio wel wat power tijdens solo's, maar gelukkig zijn de nummers erg sterk en klonk de zang ook erg goed. 

Hierna volgde UDO binnen. Wij moesten passen en zagen alleen aan het eind Metal Heart en Balls to the Wall en dat was goed. Where Angels Suffer volgde een onbekende band, met bekende leden. Spil is de ex-gitarist van  WASP die erg aan Tedje van Es deed denken (bedankt Hans) met wilde sprongen en een snor met grijns . Ze speelden nummers van WASP, Metal Church en anderen, maar wij moesten rust pakken. Binnen volgde nl. Death Angel en die hebben een serie goede Cd's en live nog nooit teleurgesteld.  Vandaag stelden zij ook niet teleur, maar was het ook niet hun beste show ooit. Het enthiousiasme blijft echter aanstekelijk en wie kan afsluiten met een rampestamper als Thrown to the Wolves levert gewoon weer een gedenkwaardig optreden af.

Wij hadden vooraf al besloten dat we de headliner Helloween zouden laten schieten omdat de rit naar huis nog lang was. Voor ons was dus nu de afsluiter aangebroken in de vorm van Vicious Rumors. Gelukkig bleek dit een mooi slot in te houden. Ik ken alleen heel oud werk van ze. De nieuwe nummers zijn echter ook goed aan te horen en met Soldiers of the Night ook weer eens een echte live klassieker voor het eerst gezien.

OK veel in mijn ogen klassiekers werden niet gespeeld, en de zanger (the mad Black Adder?) kwam wel heel vreemd over, maar het was gewoon jeugdsentiment en een goede show. Bij het laatste nummer kwam er ook nog eens massale versterking opdagen en zagen we drie gitaristen, twee drummers, zangers en bassisten rondhuppelen op het vrij kleine podium. De zanger besloot dan ook de sport van de dag uit te gaan oefenen en ging een rondje crowdsurfen. Ja in België nog wel toegestaan en veel beoefend vandaag.

Een mooie afsluiting van een lange dag.

Alcatraz Metal Festival bleek dus een succes en voor de volgende jaren line-up in de gaten houden. De rit valt erg mee, de zaal en tent kunnen ook slecht weer aan en wie wil er nou niet af en toe 25 jaar terug in de tijd. Tot 2012 dus maar. Mocht de organisatie op dit verslag stuiten dan heb ik nog wel wat verzoekjes voor volgend jaar: Psychotic Waltz, Crimson Glory, MSG, UFO, Stampede, Hades, Heir Apparent, Watchtower en zo kan ik nog wel even door gaan.