Flying Colors - Flying Colors

Vanmorgen alle tijd voor het hardlopen, de boodschappen, de drumles van Tiago dus even een rustige CD opgezet, waar Josy en Tiago niet gillend de slaapkamer van uitrennen, Flying Colors de nieuwe superband met Mike Portnoy, Neal Morse, Steve Morse, Dave LaRue en de mij onbekende zanger Casey Mc Pherson. De eerste zeer terechte vraag van Josy was, waarom ik dit wel kan waarderen en vele popbandjes maar niets vind. Hieronder de uitleg.

Dit is inderdaad een pop CD, zoals ik er wel meer heb. Ik denk aan de nieuwe CD van It Bites werk van Kevin Gilbert, oude solo's van Neal Morse (voor Testimony 1), of Chris Cornell en Kip Winger. Voor mij allemaal pop CD's met één gemene deler, de muzikale kwaliteit staat op een net iets hoger niveau dan vele top veertig bands en instrumentaal wordt er af en toe even getoond wat er allemaal mogelijk is. Ook deze CD valt binnen die categorie, hoewel de bandleden, misschien wel meer vuurwerk hadden doen verwachten, ben ik juist blij, dat ze dit onder controle hebben weten te houden.

Neal Morse is natuurlijk waanzinnig productief, maar om eerlijk te zin heb ik mijn portie wel gehad. Op een gegeven moment na Spock's Beard en zijn solo albums, naast Transatlantic, ken ik zijn trucje nu wel en koop ik geen solowerk meer van hem. Dat hij hier niet zingt is wat mij betreft de grootste winst. Komen we bij Casey McPherson. Ik ken zijn andere bands niet, maar kan zijn stem wel waarderen. Ik las over vergelijkingen met Muse, maar die ken ik weer niet. Ik hoor wel (The Storm, Better than Walking Away) soms Chris Cornell raakpunten en dat is natuurlijk niet verkeerd. De andere drager van deze band is voor mij Steve Morse. Ik zal hem nooit noemen in een lijst van favoriete gitaristen, maar hij laat duidelijk horen dat hij niet voor niets al weer even (15-20 jaar?) in Deep Purple speelt. Hele mooie solo's soms duidelijk hard rockend (All Falls Down) en verschillende nummers opfrissen met mooie solo's. En ja Mike Portnoy drumt, net als Dave LaRue op bas ben ik waarschijnlijk te weinig muzikant om dit op waarde te weten schatten. Ik ga er van uit dat zijn medewerking heeft geleid tot verschillende mooie nummers.

De nummers waaien zelf verschillende kanten op. Van (harde) rockers, ballads naar  meer episch werk, kan ik alles wel waarderen. Grappig is dat voor mij het duidelijkste prog moment niet had gehoeven. Het afsluitende Infinite Fire gaat over de tien minuten grens, en opeens hoor ik weer de bekende Neal Morse trekjes, met langere instrumentale stukken opdoemen. Had ik persoonlijk op deze CD liever nog een mooie ballad en als afsluiter een rampestamper gehad.

Ik zelf had, ondanks de bezetting, niet zulke hoge verwachtingen van deze CD. Vooral zang en gitaarwerk leveren echter wel een hele mooie plaat op. Niet iets om elke dag te draaien (ik heb na afloop ook even de technische Death Metal van Gorod opgezet voor de balans, vrijdag in Haarlem), maar absoluut geslaagd. Zeker mensen die zeggen dat het liedje altijd centraal moet staan (PvdB!) moeten dit gehoord hebben.

Savage Messiah - Plague of Conscience

Zo loop je door de Media Markt om de nieuwe Ulver DVD op te halen en stuit je op een CD waar je al positief over las voor een leuke prijs. Blijk je bij beluistering bij toeval de beste Heavy Metal CD van 2012 mee genomen te hebben.

Dit is mij dus overkomen met de nieuwe CD van Savage Messiah. Ik kende ze nog niet, maar had in de Aardschok over vergelijkingen met Nevermore en Savatage gelezen. Blijkt dit werkelijk een grandioze band te zijn. Na een kort intro volgt een hoge schreeuw  lang aangehouden met gierende gitaarsolo hieroverheen scheurend. Eighties!! Het titelnummer opent heerlijk en het slepende refrein doet mij zelfs aan een heavy Lillian Axe denken. Six Feet under the Gun is een heerlijke mee schreeuwer en zo heeft ieder nummer iets pakkends, waardoor ik mij afvraag waarom ik nog nooit van deze Engelse band had gehoord (er komt dus echt te veel uit om alles te blijven volgen). De Melodieën blijven ondanks het zware werk ook hangen Beyond the Shadow of a Doubt, Architects of Fear prachtig. Dit is Heavy Metal, soms tegen Thrash aanhangend, maar iets toegankelijker of melodieuzer. Na Shadowbound (hallo Painkiller) sluit de epic The Mask of Anarchy machtig af met 8:30 minuut  tandje terug tandje erbij waar een Iced Earth gevoel naar boven komt.

Leuk dat dit zo af en toe nog kan gebeuren, nieuwe bands ontdekken en weggeblazen worden uit onverwachte hoek. Een toer met Sandstone door Nederland zou heel leuk zijn, al komen die laatste al met Ripper Owens in de herfst.

Mensen die jaren tachtig metal kunnen waarderen (ik denk aan Hans en Magchiel) moeten deze CD zeker eens horen. 

DMJGH 8: Chroma Key - You go Now

Kevin Moore was medeoprichter van Dream Theater en tijdelijk toetsenist bij Fates Warning. Zijn eerste solo project kwam uit onder de naam Chroma Key, waarvan dit de tweede CD is. Wie nu geïnteresseerd opspringt en iets in het straatje van deze progmetal grootheden verwacht, kan gelijk weer gaan zitten.Chroma Key heeft helemaal niets te maken met metal, heel weinig met prog en toch zet ik hem in de categorie Deze Moet Je Gehoord Hebben. Een uitleg.

Naast mijn favoriete stromingen prog metal en prog rock, luister ik ook regelmatig naar Hardrock, Heavy Metal, Melodic Rock en soms naar Pop Prog, Extreme metal, of Technical Death Metal.Wanneer ik echter iets totaal anders wil horen wat nergens op lijkt dat ik al heb of waardeer, dan komt Kevin Moore goed van pas. Ik heb geen idee hoe ik zijn muziek moet omschrijven. Electronisch, atmosferisch, sfeervol, dromerig, verhalend? wie zal het zeggen.
Wel kan ik vertellen, dat Get Back in the Car dwingend overkomt en dat Another Permanent Address één van mijn all-time favoriete pop liedjes met bovengenoemde beschrijvingen is. Nice to Know is inderdaad leuk om te kennen Lunar is briljant met een beschrijving van de crew astronauten, die allemaal lijken te rusten. Oftewel er gebeurd helemaal niets en er wordt live radio verslag van gegeven, met een leuk ondersteunend deuntje.When You Drive is irritant, maar Subway kent weer een leuke tekst, Astronaut Down kent de klassieke zin: So I found myself, back in the bachelor scene, feel like an astronaut in a submarine. You Go Now sluit mooi sfeervol instrumentaal af..

Ik hoef deze CD ook niet elke week of maand te horen, maar wanneer ik hem draai bij voorkeur met koptelefoon op, blijft het een aparte ervaring. Absoluut niet geschikt voor mensen die graag weten waar ze aan toe zijn, maar wat mij betreft een aanrader om eens naar te luisteren op een willekeurige sombere dag.

Flu cala Boca

Afgelopen week was ik in Brazilië en dan neemt het Fluminense virus altijd weer wat toe. Op competitie gebied lopen nu de staats kampioenschappen. Die zijn niet echt interessant en gaan in Rio tussen de grote vier. Fluminense heeft de eerste helft gewonnen en staat dus al in de finale, maar dat is een poedelprijs. Waar het in Zuid-Amerika om draait in de eerste helft van het jaar is de Copa Libertadores, de tegenligger van onze Champions League. De poulefases zijn net begonnen en er doen nog 32 clubs mee. Nu lijkt de poule fase niet zo boeiend maar wanneer Fluminense naar La Bombonera afreist om Boca Juniors te ontmoeten, staat er natuurlijk iets meer prestige op het spel dan drie punten alleen.

Boca was 36 thuiswedstrijden in de Libertadores ongeslagen. In de geschiedenis van de Libertadores hadden pas drie Braziliaanse clubs ooit van Boca in Buenos Aires gewonnen. En toen kwam Flu, 11 spelers en 4000 supportes en het stadion werd een feestje tricolor. Met doelpunten van Fred en Deco werd Boca met 1-2 verslagen en bleef het nog lang onrustig in de Argentijnse hoofdstad. Kranten spraken over een historische overwinning en Flu cala Boca, wat zoveel betekent als Flu snoert Boca de mond of iets groffer gezegd: Flu laat boca zijn bek houden. Het literaire gevoel zit hem in de naam boca die in Brazilië mond/bek wil zeggen.

Hieronder een sfeer collage van Riquelme, de bekendste speler  van Boca. In 2008 wilde Flu hem kopen en zei hij Fluminense? wat is dat? Ja en een Argentijn met grote mond wordt in Brazilië graag herinnert aan zijn grote boca. Ik kan iedereen aanraden om op YouTube wat sfeerbeelden te proeven onder Boca-Flu. Pas op dat je niet naar beelden uit 2008 zit te kijken toen we Boca in de halve finales ook al elimineerden.

Ohooohohoh Gracas ao deus eu nasceu o Tricolor, e Carioca!