Lillian Axe - The Days Before Tomorrow

Heb ik net enkele weken geleden nog hun klassieker Love and War besproken bij DMJGH, komt nu de nieuwe CD uit en ja die is weer van zo'n niveau dat een bespreking wel nodig is. Dit is de eerste CD met nieuwe zanger Brian Jones, maar je hoort meteen het herkenbare Lillian Axe geluid. Opener Babylon begint met een mooi gitaarloopje, snel couplet en slepend refrein, oftewel typisch Lillian Axe.

Ik vond Lillian Axe altijd al de beste melodieuze hardrock band die er rond loopt en wie het tweede nummer Death Comes Tomorrow hoort zal geneigd zijn het volledig met mij eens te zijn.  Steve Blaze is één van de beste gitaristen in dit genre en schrijft daarnaast ook nog eens verschrikkelijk mooie nummers. Hun naar mijn mening beste nummer ooit stond op de voorganger Deep Red Shadows; "Under the Same Moon", maar op deze CD staan naast het net genoemde Death Comes Tomorrow nog een hele rits Klassiekers van morgen. In andere recensies komt de term spanningsboog nog wel eens voorbij. Lillian Axe zijn de absolute grootmeesters in deze bogen, want vrijwel elk nummer kent een ingebouwde spanning en emotie die er om schreeuwt om uit te breken.

Nog een punt dat ze boven de concurrentie uit laat springen is dat zij zowel in de jaren tachtig/negentig als na hun reünie in 2007 allemaal platen van heel hoog niveau hebben uitgebracht. Dit is al CD nummer 4 sinds 2007 en allemaal kunnen ze de vergelijking met Love and War/ Poetic Justice / Psychoschizohrenia prima doorstaan. Hiernaast zijn er ook al verschillende zangers voorbijgekomen, maar zitten ze allemaal erg in dezelfde richting, waardoor ze live ook dertig jaar catalogus kunnen doorlopen. Niet elke band kan zeggen dat ze tegenwoordig na een reünie nog steeds hun hoogtepunten evenaren (House of Lords komt misschien in de buurt)

En dan komen we bij live. Natuurlijk staan ze weer heel hoog op mijn lijst van graag te zien. Ze komen in Oktober naar Engeland Firefest, maar dat is twee weken na Progpower en moeilijk in te plannen. Hopen op een terugkeer naar het Paard. Want daar stonden ze in 1993/94 opeens spontaan hun album Psychoschizophrenia te pluggen. Ik kon toen ook erg waarderen dat de radio-hit/ballad Promised Land vrolijk werd overgeslagen omdat er op de nieuwe CD ook ballads stonden en er wel genoeg gerockt moest worden.

Absolute aanrader van mijn melodieuze favorieten, kopen dus!

Signs - Tesla in Al Jubail

Tesla zong het al in de grandioze cover van de Five Man Electrical Band -Signs:
Signs, signs, everywhere there's signs
Fuckin' up the scenery, breakin' my mind
Do this, don't do that, can't you read the sign


Afgelopen  weekend was ik in Al-Jubail, waar ik Marcel nog wel eens tegen het lijf wil lopen. Aangezien er geen alcohol wordt geschonken komt het gebruikelijke hangen in bar/restaurant te vervallen en bestaat mijn hoogtepunt van het weekend uit een bezoek aan het zwembad om de vaste signs weer eens te lezen. Mijn favoriete bordje heeft nu twee humoristische buren gekregen. De vraag of je je voeten wilt afdrogen zodra je uit het zwembad komt lijkt nog redelijk. Het verbod op nudity in een male-only zwembad heeft zelfs mijn volledige instemming., maar het hoogtepunt van alle bordjes en voorschriften blijft toch het duikverbod, met smakelijke bloed vloeiend uit hoofd en nek, mocht je dit verbod niet volgen.


And the sign says "Long-haired freaky people need not apply"
Dive!!

DMJGH 7: Lethal - Your Favorite God

Binnen alle muziek stromingen heb je een bovenlaag van buiten categorie bands. Meestal zijn dit grondleggers van het genre aangevuld met enkele zeer talentvolle opvolgers. Binnen de Progmetal bestaat deze bovenlaag uit grondleggers Fates Warning, Dream Theater, oude Queensryche en voor mij toch ook zeker het waanzinnig originele Psychotic Waltz. Lethal is zo'n band die aan de hand van hun platen/CD's hier gewoon tussen had gehoord. Deze band was instrumentaal interessant en kende een goede zanger plus dito nummers. Het is mij dan ook een raadsel, waarom ze nooit zijn doorgebroken, zelfs niet binnen onze kleine niche.

In 1990 verscheen het debuutalbum Programmed dat vooral aan Queensryche deed denken, toen nog in hun hoogtij dagen. Bij de tweede en laatste CD Poison Seed, kwamen ook enkele Alice in Chains invloeden voorbij, maar stond de progmetal nog steeds als een huis. Tussen deze twee albums kwam een EP uit die voor mij de naam Klassieker zeker verdient en die onder het label Deze Moet Je Gehoord Hebben  niet mag ontbreken.

De EP begint met het waarschijnlijk beste Lethal nummer ooit, de rampestamper "Swim or Drown". Openend met mooi gitaarwerk gaat dit nummer over in een afwisselend heavy nummer met gevoelige break tijdens het refrein. "Waiting on the Kill" gaat nog iets steviger te keer waarna "The Page Before" weer een harder Queensryche broertje is. "Hard to Breathe" begint stevig en al headbangend wordt ademen inderdaad steeds moeilijker naarmate het nummer vordert. En na deze vier knallers  komt met "The Real" een typische jaren negentig progmetal ballad. Akoestische gitaren, opbouwend naar steviger refrein, mooie gitaarsolo en die goede stem blijft ook op rustige momenten overeind. Het titelnummer is ook erg goed, maar staat op Poison Seed.

Deze band staat jammer genoeg vrijwel op non-actief, maar een (paar?) jaar geleden stonden ze opeens in Duitsland op het Headbangers Festival. Ik blijf dus stiekem hopen dat ze ooit naar Baarlo komen.
Swim or Drown my Friend! helaas lijken zij voor verdrinking te hebben gekozen.

Sandstone - Cultural Dissonance

De beste hardrock uit Ierland sinds Thin Lizzy en een waardig opvolger van deze klassieke band. Dit zijn de woorden van Bruce Dickinson na het uitkomen van de voorganger Purging the Past. De band was hier ook trots op en beschrijft dit in de bandgeschiedenis die in het boekje staat. Nu wil het geval dat ik al precies hetzelfde over de voorganger had gezegd, voordat ik wist dat BD mij ging quoten. Dit is namelijk een hele leuke ontdekking.

Ik las een paar jaar geleden over deze Ieren en vond hun clip The Road to Guantanamo op Youtube. Dat klonk niet verkeerd en de CD stelde niet teleur. Nu is de nieuwe CD uit en hoor ik zelfs enige vooruitgang. Deze band vermengt op een interessante manier muziek die jaren tachtig hardrock aandoet met een modern geluid en zelfs wat voorzichtig progressieve invloeden. Alhoewel dat laatste is misschien wat overdreven, ze draaien gewoon om ouderwets lekkere melodieën en de gitaar scheurt hier en daar kort door de bocht. De zanger zal voor sommigen een struikelblok kunnen zijn, met zijn wat hoge, schelle stem. Hij doet mij aan wat invloeden denken, maar ik kan de vinger er niet echt op leggen. Denk aan een mix tussen Kix en de oude Def Leppard qua zang.

En de muziek zelf bevat gewoon een standaard repertoir van uptempo, melodieus en balladachtig werk. Ik heb nog geen echte favorieten, want nog niet helemaal door en door gedraaid (komt dat tegenwoordig sowieso nog wel voor, CD's van begin tot einde kennen?) dus kan nog geen tips geven van nummers die mooi en representatief zijn (nou vooruit Leaning on an Arrow). Dat is toch wel het leuke aan Myspace en Youtube, je duikt in bands aan de hand van een recensie en ontdekt zo je nieuwe favorieten. Wegens vernieuwde vakantieplannen hoop ik ondertussen dat ze naar Fused Festival komen in het niet zo ver af gelegen Wales. Lijkt mij live een feestje.

DMJGH 6: Kevin Gilbert - The Shaming of the True

Kevin Gilbert is al 16 jaar dood en toch komt deze CD uit 2000. In 2009 heb ik ook nog twee CD's (Nuts en Bolts) van hem gekocht vol met nieuw materiaal. Zijn veel te korte levensverhaal is dan ook behoorlijk ingewikkeld, maar wat hij heeft achter gelaten en zelfs later uitgebracht, maakt hem tot de absolute favoriete pop artiest van mij. Deze CD is het hoogtepunt uit zijn carrière een in conceptalbum vorm beschreven aanklacht tegen de macht van de muziek industrie. Het zou dan ook interessant zijn om te horen hoe hij aankijkt tegen de huidige val van de muziekindustrie wegens de gewetenloze download cultuur. Het album was bij zijn overlijden nog niet volledig afgerond en hier heeft Nick D'Virgilio voormalig zanger en drummer van Spock's Beard voor gezorgd.

The Shaming of the True is een concept album. Het heeft dan ook enige progrock trekjes, maar de verschillende nummers blijven zelfstandig ook overeind als lekkere popdeuntjes. Het verhaal gaat over Johnn Virgil straat artiest die in zichzelf gelooft. Hij gaat zijn droom achterna, komt met vele platen bazen in contact (Suit Fugue het irritantste nummer voor de oren, maar met de beste tekst). werkt aan imago, plannen en videoclip, breekt door en breekt af. Dit blijkt een artiest met een ziel en de teksten zijn dan ook het hoogtepunt van de CD.

Kevin Gilbert is ook de vriend van Sheryl Crow geweest en schreef haar grootste hit "All I Wanna do (is have some fun)". Tijdens het nummer Fun krijgt Sheryl dan ook een aardige veeg uit de pan. Door de hele CD komen zijn ergernissen naar voren, VIP's en would be stars, meelopers, Biermerken die sponsor zijn, alles wat krom is binnen de muziekindustrie.

Nu ik deze CD weer heb gedraaid, besef ik dat Kevin Gilbert zo veel groter en bekender had moeten zijn dan hij uiteindelijk was. Hij had een bekende naam moeten worden in het rijtje Sting, Bono, Phil Collins en ik weet niet wie meer. Helaas is de muziekindustrie inderdaad niet rechtvaardig.

But there is no one coming
With great things to say
There's no simple solutions
There's no last judgment day
there's only the trying
To find a better way

En zo is het maar net.