Buiten ontbijten in korte broek is een heel apart begin van de Progpower zaterdag, maar vandaag kon het. Even de vrijdag door genomen het bier uitgezweet met een rondje Baarlo en klaar om met de fiets naar Sjiwa te gaan om Scizoid Lloyd te bekijken. Dit is een Nederlandse band, maar ik kende niets van ze. De stijl bleek wel leuk en ze deden me sterk aan Beardfish denken, van afwisselende muziek met jazzy uitstapjes tot aan het uiterlijk. Niets te wereldschokkend voor mij maar wel een leuke opener.
Hierna kwam White Walls. Dit is nou typisch zo'n band die Progpower zo interessant maakt. Ze komen uit Roemenië, dus ik had nog nooit over ze gelezen of van ze gehoord. Ze krijgen de kans om hier te spelen en spelen een hele leuke set, waar in elk nummer de uitersten van hard naar zacht en weer terug naar voren kwamen. Misschien leken de nummers onderling wat op elkaar, maar wat klonk dit goed. Voor mij genoeg reden om gelijk na afloop hun CD te halen. Nieuwe band erbij om in de gaten te houden.
Op de vrijdag hoorde ik enkele opmerkingen over de relatief rustige bands. Ik had dan ook na het ontbijt Monolith van In Mourning even opgezet om te laten horen dat vandaag in ieder geval één band stevig uit de hoek zou komen. Het optreden begon met een zware brom achter een nog gesloten gordijn en hierna volgde een uur doordenderen, met grunt en slechts een enkel rustmoment met cleane zang. Hoogtepunt van de dag? voor mij wel. Dit is regelmatig nodig even beuken tussen de rustiger bands door. Nog zo'n sterk punt van Progpower, zowel progrock als de extremere hoek komen terug op de setlist. Dit houd het verfrissend, want niemand wil 15 keer dezelfde band horen.
De eetpauze werd een paar biertjes en een bakje pinda's in de benedenbar. Hierna kwam DGM uit Italië. Ze stonden hier vier jaar geleden ook en hun set van powerprog gaat er goed in. De presentatie was enthiousiast en hoewel vergelijkbaar met Sevnth Wonder vond ik ze op het podium iets beter. Niet één van de bands, waarvan ik gelijk alle CD's ga halen, maar wel leuk om live te zien.
Aangezien wij nog niet gegeten hadden hebben we een nu wel rustig Milanello bezocht tijdens Long Distance Calling. Ik kreeg maar vijf minuten mee en kan dus weinig over ze zeggen.
Afsluiter van de dag en duidelijk grootste band qua show en uitstraling was Symphony X. Na de Power of Metal tour eerder dit jaar waren mijn verwachtingen niet te hoog gespannen. Daar speelden ze namelijk na Psychotic Waltz en daar verliest iedereen van. Bovendien was Nevermore er ook nog voor geweest en stond het geluid niet goed. Vandaag was wel alles weer in orde en leek de sfeer in niets op dit voorjaar, maar herinnerde ze mij meer aan hun geslaagde concert in de boerderij van een paar jaar terug. Ik heb niet zo veel muziek van ze en vind de CD's niet afwisselend genoeg, maar live staat er wel een band. Om te beginnen hebben ze in Russell Allan al de beste zanger van het festival die heel goed weet hoe hij een zaal moet bespelen. Daarnaast hebben ze ook nog eens een gitarist van de buiten categorie en is het muzikaal genieten. Voor mij typisch een band die ik live beter vind dan op CD, prima afsluiter.
Zaterdag was dus over de dag genomen heel goed. de middag bood nieuwe bands met White Walls als verrassing en In Mourning als hoogtepunt van de dag. 's Avonds bleek DGM degelijk en wist Symphony X de slechte smaak van Februari weg te blazen. En dan te bedenken dat de zondag op papier nog beter gaat worden.
No comments:
Post a Comment