Wie er bij was zal het concert zeker in zijn all-time beste concerten lijst hebben staan. The Riverdogs in de Melkweg zo'n twintig jaar geleden. De band was onder de indruk dat de vrijwel uitverkochte zaal met alle nummers mee schreeuwde, terwijl het publiek onder de indruk was van de uitvoering en wat een stem had die zanger live. Die zanger was Rob Lamothe en we kunnen rustig stellen één van de mooiste, warmste stemmen in de rock muziek.The Riverdogs zagen we nog vaak optreden met hoogtepunten in Hard Rock cafe (Koninck voor die man) en Tivoli, Paard of Aardschokdag. Na het uiteenvallen van de band zagen we Rob Lamothe solo. en nu ik het toch over een top tien beste concerten ooit heb, de Winston show kwam dicht in de buurt. Solo is de muziek van hard-rock verandert in singer-songwriter muziek, maar een mooie stem blijft een mooie stem.
Zo eindigde ik met Plinio van werk in de Q-bus. Achteraf vertelde hij dat hij door collega's was gewaarschuwd dat een concertje met mij mee gaan alleen maar herrie kon betekenen. Niets bleek minder waar, want zelden zo'n laidback sfeertje meegemaakt. Er stonden wat lege tafeltjes voor het podium en daar besloten we maar aan te gaan zitten en wachten wat er over ons heen zou komen. Dat was geen storm maar een schitterend beekje verrassende versies en oude bekenden. Eerst drie nummers solo met akoestische gitaar en daarna met band, al bleef het net zo rustig. Interessant feit, wat Rob trots en emotioneel maakte, was dat de drummer zoon Alexander Lamothe was en dochter Sara op twee nummers meedeed met gitaar en zang. Ik kan me voorstellen dat voor een muzikant dit het hoogtepunt in zijn leven moet zijn en dat deelde hij dan ook graag met het publiek. Ook zijn dank aan het publiek voor het stil luisteren kwam erg gemeend over.
Maar natuurlijk bleef dit wel een Rob Lamothe concert enigszins chaotisch met papieren schuivend. En toen hij zei the next song is eh... en iemand Big House riep was hij niet te beroerd om dat alleen te spelen. Nu de stemming er in zat en gelijk hierna Little Hurricane werd aangevraagd kwam de nu al legendarische versie die ik gelukkig op film heb vastgelegd (helaas krijg ik hem hier nog niet ge-upload). De tekst moest af en toe aan het publiek gevraagd worden en de riff zat er ook niet helemaal meer in, maar er kwam toch nog iets heel moois uit.
In de pauze verkocht hij (of gaf weg) een gebrande CD met werk van de laatste CD's plus wat opnames uit een hotelkamer. Heb ik deze nu opstaan, hoor ik net de meest onherkenbare versie van Paranoid voorbij komen. Rob Lamothe blijft een zanger uit duizenden en de thuisblijvers...
mooi verhaal , ik luistert ook naar de show nu,
ReplyDeletemaar dan thuis