Pendragon / Paul Menel 12 mei Boerderij Zoetermeer

Vorig jaar bracht Pendragon een nieuwe CD uit Passion en vierde dit met een weekend in de Boerderij. Twee avonden afwisselend materiaal, maar wel één week na Marillion weekend gepland, dus liet ik dat even lopen. Nu waren ze terug en komt er een Blu-ray van de laatste tour uit.Dit werde gevierd met een tour van twee shows, één in Engeland en de tweede in de Boerderij. Helaas, bleek het geluid van de Blu-Ray niet optimaal, dus was deze nog niet verkrijgbaar tijdens het concert. Op zich niet zo erg, want ik liep de band na het Erasmus voetbal toernooi schieten voor weer een avondje kippenvel in de Boerderij. Voor de duidelijkheid, Pendragon staat wat mij betreft bovenaan de eredivisie van de prog rock (naast Marillion met Fish) dus kunnen de zoekers naar een negatief geluid hier stoppen met lezen.

Nou vooruit dan enige kritische kanttekeningen, want er was ook een voorprogramma mee. Paul Menel, voormalig zanger van IQ, met gestopte (?) toetsenist Martin Orford en gitarist Steve Harris (nee niet die van Iron Maiden of Shy). Zonder volledige band, werden er vooral nummers gespeeld van het IQ album Nomzamo (dat ik niet heb). Het klonk wel aardig, maar ging toch wat eentonig worden na verloop van tijd. Verder bleek in het afsluitende Comfortably Numb, dat met een wereld nummer opeens alles beter klonk. Dat zegt iets over het voorgaande eigen werk. Opwarmertje dus.

Nu heeft Pendragon helemaal geen opwarmer nodig, want vanaf de eerste minuut was het genieten geblazen. Geopend werd met de opening van Passion te weten Passion/Empathy. Wanneer ik zelfs een stukje rappen kan waarderen, zegt dat genoeg over of mijn hoge tolerantie voor alles wat Pendragon doet, dan wel de klasse van de muziek, die een normaal gesproken irritant intermezzo als rappen, toch nog goed doet klinken. Waarschijnlijk heeft het sympathieke accent van Nick Barrett hier ook mee te maken. Ik vind hem namelijk wel een hele goede zanger, want technisch misschien niet begaafd, draait het bij hem om passie en daar loopt de muziek van over. Behalve zijn stem, wordt het typische Pendragon geluid vooral gebouwd rond de minuten lange gitaarsolo's van Mr. Barrett. Laatste speciale vermelding moet uitgaan naar drummer Scott Higham. Na een verleden bij onder ander (I'm an) Angel Witch heeft hij wat peper toegevoegd, en slaat hij duidelijk harder, dan de gemiddelde progrock drummer.

Een ander voordeel van een Pendragon concert is, dat je nooit weet welke nummers gespeeld gaan worden. Uit het grote oeuvre komen heel vaak verschillende nummers aan bod. Deze keer lag de nadruk op de laatste CD Passion en kwam ook de her uitgebrachte Not of This World aan het begin en in de toegift aan bod. Wegens de grote lijst klassiekers is het vrijwel altijd raak, maar ik was vooral erg blij met de mooiste epic van de afgelopen jaren "This Green and Pleasant Land" met mooie ondersteunende beelden op de doeken en één van de mooiste prog ballads aller tijden (naast Script en Starless) "Breaking the Spell". Zag ik op de Loreley nog iemand in huilen uitbarsten tijdens dit nummer, moest ik het nu met enkele centimeters kippenvel doen. Wie nog nooit de gitaarsolo uit dit nummer heeft gehoord, doet zichzelf een plezier door op You Tube te gaan zoeken.

De thuisblijvers waren niet met velen want het was gezellig druk, maar zij kregen ongelijk. Pendragon Live is altijd een succes en gisteren was weer gewoon heel erg goed. En ik bleef nog lang in mijn hoofd zingen: Take only what you need and be on our way. Is this really where our passion goes? My Passion goes to de Boerderij, graag elk jaar