Veel te laat heb ik de klasse van Galahad ontdekt. Zonder iets te kennen zagen we ze ooit in de Boerderij met Everon en Sylvan. Dat herinnerde ik mij als redelijk geslaagd, met vooral een theatrale zanger. In 2007 kwam Empires Never Last uit en was ik definitief om, met één van de mooiste platen uit dat jaar. Hierna ben ik hun oudere werk langzaam gaan ontdekken en bleek dat zeer de moeite waard. Naast een Neoprog geluid, gooit Galahad allerlei invloeden door hun muziek van punk tot dance en ik moet zeggen, zelfs de dance kant kan ik bij hun wel waarderen. In 2010 waren ze afsluiter bij het nu al legendarische maar helaas éénmalige Winter's End Festival. Beter bekend met hun muziek, was dit voor mij het hoogtepunt van het festival en vooral na een overvloed aan zangeressen liet zanger Stuart Nicholson zien hoe je een show moet presenteren en muziek live moet brengen.Niet voor niets vonden verschillende kenners dat hij destijds Fish had moeten opvolgen bij Marillion, maar dat is geschiedenis.
Battle Scars, dan de eerste van twee CD's die dit jaar na vijf jaar stilte uit is gekomen. Het titelnummer begint massal met verhalende stem en orkestrale dreiging. De wat hoge stem valt in en na één keer draaien blijft het snel gezongen Battle Scars (3x4x) in je hoofd hangen, het nummer loopt over in Reach For the Sun. Singularity begint weer met wat Dance invloeden en blijkt een mooi nummer. Bitter and Twisted klinkt sneller, waarna Suspended Animation weer wat epischer klinkt en Beyond the Barbed Wire rustig begint en harder wordt tijdens de refreinen. De afwisseling en het vereiste open mind neemt nog meer toe tijdens het afsluitende Seize the Day. Beginnend als mooie ballad, met electronisch gepiep mee draaiend, staan we opeens op een House party waar ik normaal heel ver weg van blijf, Gelukkig vallen na zo'n 20 seconden de gitaren harder in dan op de hele CD het geval is geweest. En dat bedoel ik nou, opeens is het allemaal wel aan te horen, met die dance zooi. Hierna komt een mooie omslag naar een atmosferische ballad en blijkt vooral de stem weer erg mooi. Als echte afsluiter staat er nog een bonustrack op en wel een heropname, van hun misschien wel mooiste nummer ooit: Sleepers.
Deze zeer interessante CD kent echter ook een triest verhaal. In 2010 is de diagnose kanker gesteld bij bassist Neil Pepper. Anderhalf jaar later is hij overleden, maar op dit album speelt hij nog mee. Dit blijft een vreemde ervaring en zal live voor de band dan ook wel emotioneel worden om de nieuwe nummers zonder de reus op bas te moeten spelen. op 3 September 2010 speelden Neil voor het laatst live mee tijdens Night of the Prog op de Loreley. 2 September 2011 is hij overleden en 1 September van dit jaar speelt Galahad hun eerste echte show zonder hem. Dat zal in Uden zijn en mits niet op reis zal ik daar zeker bij zijn (en Wolverine ook).
No comments:
Post a Comment