DMJGH 9: Van der Graaf Generator - Pawn Hearts

Kerrang heeft mij op het spoor van progressieve rock gebracht door over Marillion te schrijven in 1982/83. Dit bleek een succes en al snel raakte in bekend met de grote namen van de Neo-Prog generatie, met naast Marillion, Pendragon, Pallas en IQ. Het duurde echter tot eind jaren negentig voordat ik de oudere hap beter leerde kennen. Tijdens mijn Rio jaren kwam ik er achter dat in Brazilië vooral de jaren zeventig bands tellen. En zo zag ik Yes live in Rio en leerde ik de klassiekers van King Crimson, Genesis en Van der Graaf Generator (VDGG) kennen. Met dank aan de late opvoeders in Rio heb ik dus meesterwerken van alle bovenvermelde bands in huis gehaald en mijn verzameling weer met een nieuwe oude stroming uitgebreid.

De jaren zeventig bands, zijn over het algemeen wat minder makkelijk behapbaar dan de Neo-Prog generatie. ELP waardeer ik enigszins en voor Yes geldt hetzelfde (alhoewel beter). De oude Genesis met Gabriel bleek een schot in de roos, maar kende ik al eerder. King Crimson en VDGG zijn wel mijn favorieten, omdat ze beiden vooral overheerst worden door het donkere in de prog rock.

Van het werk dat ik van VDGG ken is dit mijn favoriete album. Ik heb de CD versie met vijf kortere extra nummers van rond de 5 minuten, maar deze halen alleen het gemiddelde top niveau maar omlaag. De LP kende drie nummers: op kant A Lemming en Man-Erg van beiden net over de tien minuten en op kant B het 23 minuten durende A Plague of Lighthouse Keepers. Dit zijn drie schitterende nummers met dreiging, gierende sax solo's donkere bas en orgels plus de zeer excentrieke stem van Peter Hammill. De teksten zijn anders, en mee lezend begrijp je er niets van, maar voel je dat het buitengewoon is.

Dit is zo een band, die ik veel te laat ontdekt heb, niet meteen alles van heb gekocht en af en toe gewoon weer een nieuwe CD van 35-40 jaar geleden tegen zal komen. Ik kan dat soort ontdekkingen altijd erg waarderen, zeker wanneer ze zoals afgelopen jaar nog steeds prima CD's uitbrengen.

Voor wie eens een luister beurt waagt en dit wel kan waarderen, kan ik gelijk alles van Peter Hammill solo aanraden. Iets minder dreigend, maar net zo mooi. Alhoewel (en ik had nooit gedacht dat ik dit ooit nog eens zou opschrijven) ik de sfeer bepalende saxofoon bij hem soms wel mis.