Soms zit het tegen en soms zit het mee, of andersom. Afgelopen week bevestigde ik mijn werktrip naar Brazilië waarop Josy zei dat ik dan het concert zou missen dat ik zo graag had willen zien. Inderdaad ging Haken met Sun Caged en Arena op Rock Ittervoort aan mij voorbij en dat was jammer. Gelukkig was een vervanger al snel gevonden. Aangezien van de vluchten op vrijdagavond, zaterdag dag of zaterdag avond de vrijdag tickets het goedkoopste bleken kwam ik zaterdagochtend om 06:00 uur aan in Sao Paulo. Diezelfde avond zou ik twee van de grote drie in de progmetal kunnen zien met Fates Warning en Queensryche. En aangezien Mike Portnoy dit concert mee drumde by Fates Warning was zelfs Dream Theater een beetje aanwezig.
Voor mij was dit een hele leuke herbeleving van een hard rock concert in Brazilië. Hierbij wat standaard dingen die anders zijn dan bij ons. De HSBC zaal is een door de bank gesponsorde zaal, dus wordt er veel geld gepikt. De arena is verdeeld in twee delen, waarbij het vooraan staan zonder korting (zoals voor mij dus) zo'n 160 Euro kost!!. Ik stond dus achteraan, wat in deze niet zo heel grote hal nog steeds redelijk dicht bij het podium was en betaalde de helft minder. Hiernaast kon je ook nog zitten op het balkon, wat aan tafeltjes betekende en als ik het goed zag ook veel stoelen, met je rug naar het podium. Het geluid was deze prijs wel waard, want ik heb zelden zo'n goed geluid bij beide bands gehoord. Vooraf buiten aankomend, worden er blikjes bier verkocht voor de halve prijs van binnen en hangen de zwarte markt T-shirts vrolijk uitgestald. Dit waren alleen Queensryche shirts en dat was geen probleem, want binnen bleek dat de band zelf niets had meegenomen. Zal wel door de waanzinnige invoerrechten in Brazilië komen. De zaal kan denk ik een paar duizend man hebben (3 a 4?) en was behoorlijk vol. Op het ticket stond duidelijk geen camera's meenemen, dus bij een uitwedstrijd zoals deze houd ik mij daar dan ook aan. Bleek niet nodig, zelden zoveel telefoons en camera's mee zien staan filmen. Ik laad misschien later wel wat clipjes op, want ik denk dat beide shows in zijn geheel op YouTube zullen staan.
Na een middagdutje en een paar biertjes begon Fates Warning om half tien (voor mij half drie) met een show die gelukkig wel 70 minuten duurde en grandioos bleek te zijn. Zoals al gemeld was het geluid fantastisch inclusief Ray Alder, zelden zo goed en zonder spiekbriefjes na een recente tour. Natuurlijk is een Fates Warning concert geen al te grote verrassing meer na de verschillende optredens en DVD van de laatste vijf jaar, maar live klinkt deze beste progmetal band ooit altijd toch weer nog iets indrukwekkender. De set bleek stevig, met hier en daar een rustpunt en was natuurlijk te kort, hoewel ik vooraf bang was voor slechts zo'n 50 minuten. Toen na ruim een uur Monument werd ingezet, was ik dan ook heel tevreden, aangezien ik Nothing Left to Say hierna nog verwachtte, dat bleek niet zo te zijn (Nothing left to Play?). Dit concert kende Mike Portnoy op drums. Hij is natuurlijk een loud American, maar wel een showman die nog iets meer toevoegde aan de feestvreugde. Ik kon het mij verbeelden, maar de meeste reactie uit het publiek kwam volgens mij dan ook toen hij werd voorgesteld. Waren er dan geen tegenvallers? ja die waren er ook, maar niets buiten de tijd wat betreft dit schitterende concert. De zaal had de al genoemde set-up met een VIP arena. Die stond niet stampvol,waardoor er een vreemd gat viel, maar vooral het feit dat veel mensen voor Queensryche bleken te komen en Fates Warning niet kenden. Hierdoor geen zee van beweging, en zelfs tijdens de ultieme Progmetal epic The Eleventh Hour geen kolkende massa, maar losse individuen zoals ik die op en neer gingen en whoohooohoo, whoohoohohooo ho hooo mee schreeuwden. De mythe van het fanatieke publiek in Brazilië ging vandaag dan ook de deur uit. Maar wat een show en wat een geluid.
Ja en toen moest Queensryche nog komen. Ik had zo mijn bedenkingen, aangezien de laatste CD's natuurlijk kant noch wal raken en Geoff Tate de laatste keer dat ik ze in Paradiso zag, vooral ballads invoerde, want de hoge screams redt hij echt niet meer. Ik smeerde mijn keel (70 minuten Fates Warning betekent voor mij twee dagen zonder stem) en ging op iets grotere afstand toch enigszins kritisch staan wachten. Maar wat begon dat lekker zeg. De opener Get Started van de trieste laatste CD bleek live gewoon een lekker snelle stamper, gevolgd door Damage en I don't Believe in Love, ging ik er eens goed voor staan. Dit concert vierde dertig jaar Queensryche, dus konden we een overzicht verwachten. In het begin kwam er nog één heel triest nummer voorbij, waar ik de lady Gaga invloeden uit de Aardschok opeens kon plaatsen, maar een concert met onder andere, The Lady Wore Black NM156, Screaming in Digital, Walk in the Shadows, Empire, Silent Lucidity en afsluiters Take Hold of the Flame (set) en Eyes of a Stranger (toegift) is natuurlijk genieten. Het publiek genoot dan ook meer dan tijdens FW, en voor de toegift stond een Japans-Braziliaanse naast mij zo totaal uit haar dak te gaan en te huilen, dat een vergelijking met een Noord-Koreaanse na de dood van haar leider mij niet ontging. Het geluid was goed, al vroeg ik mij wel af hoe veel van de achtergrond zang en zelfs zang van Geoff Tate zelf van een bandje kwam. En nu we Geoff Tate hebben genoemd, kom ik gelijk bij het opvallendste punt van dit concert. Hij had al eerder eyeliner op en wat vrouwelijke kantjes, maar nu leek hij niet alleen uit de kast gekomen, maar de hele kast gesloopt te hebben. Nog nooit zag ik hem zo verwijfd de nummers aan elkaar praten, poses innemen, dansen en handkusjes naar het publiek sturen. Ik kan dan nog wel op de muziek letten, maar zag toch enkele Braziliaanse testosteron bommetjes, wat meer moeite hebben met deze biseksuele presentatie. Volledig opgeblazen uit de fitness, met kale kop en onder de make-up, lijkt hij in niets meer op het Queensryche van de jaren tachtig, toen ze nog zo normaal waren en platen met intelligente teksten uit brachten. Helaas is het verval van de muziek gepaard gegaan met het verval van de band, die er allemaal gladder uitzien en alleen nog maar als begeleidingsband van Geoff Tate gelden. Na Eyes of a Stranger dat twee minuten instrumentaal afsluit verlaat de band dan ook geruisloos het podium en komt alleen GT nog met een glas wijn in de hand het publiek bedanken. Uit nostalgisch oogpunt, was dit een heel goed concert, maar tegelijkertijd toont het concert aan dat we in de toekomst waarschijnlijk nooit meer een Queensryche CD gaan krijgen die ons omver gaat blazen.
Voor mij was dit een hele leuke herbeleving van een hard rock concert in Brazilië. Hierbij wat standaard dingen die anders zijn dan bij ons. De HSBC zaal is een door de bank gesponsorde zaal, dus wordt er veel geld gepikt. De arena is verdeeld in twee delen, waarbij het vooraan staan zonder korting (zoals voor mij dus) zo'n 160 Euro kost!!. Ik stond dus achteraan, wat in deze niet zo heel grote hal nog steeds redelijk dicht bij het podium was en betaalde de helft minder. Hiernaast kon je ook nog zitten op het balkon, wat aan tafeltjes betekende en als ik het goed zag ook veel stoelen, met je rug naar het podium. Het geluid was deze prijs wel waard, want ik heb zelden zo'n goed geluid bij beide bands gehoord. Vooraf buiten aankomend, worden er blikjes bier verkocht voor de halve prijs van binnen en hangen de zwarte markt T-shirts vrolijk uitgestald. Dit waren alleen Queensryche shirts en dat was geen probleem, want binnen bleek dat de band zelf niets had meegenomen. Zal wel door de waanzinnige invoerrechten in Brazilië komen. De zaal kan denk ik een paar duizend man hebben (3 a 4?) en was behoorlijk vol. Op het ticket stond duidelijk geen camera's meenemen, dus bij een uitwedstrijd zoals deze houd ik mij daar dan ook aan. Bleek niet nodig, zelden zoveel telefoons en camera's mee zien staan filmen. Ik laad misschien later wel wat clipjes op, want ik denk dat beide shows in zijn geheel op YouTube zullen staan.
Na een middagdutje en een paar biertjes begon Fates Warning om half tien (voor mij half drie) met een show die gelukkig wel 70 minuten duurde en grandioos bleek te zijn. Zoals al gemeld was het geluid fantastisch inclusief Ray Alder, zelden zo goed en zonder spiekbriefjes na een recente tour. Natuurlijk is een Fates Warning concert geen al te grote verrassing meer na de verschillende optredens en DVD van de laatste vijf jaar, maar live klinkt deze beste progmetal band ooit altijd toch weer nog iets indrukwekkender. De set bleek stevig, met hier en daar een rustpunt en was natuurlijk te kort, hoewel ik vooraf bang was voor slechts zo'n 50 minuten. Toen na ruim een uur Monument werd ingezet, was ik dan ook heel tevreden, aangezien ik Nothing Left to Say hierna nog verwachtte, dat bleek niet zo te zijn (Nothing left to Play?). Dit concert kende Mike Portnoy op drums. Hij is natuurlijk een loud American, maar wel een showman die nog iets meer toevoegde aan de feestvreugde. Ik kon het mij verbeelden, maar de meeste reactie uit het publiek kwam volgens mij dan ook toen hij werd voorgesteld. Waren er dan geen tegenvallers? ja die waren er ook, maar niets buiten de tijd wat betreft dit schitterende concert. De zaal had de al genoemde set-up met een VIP arena. Die stond niet stampvol,waardoor er een vreemd gat viel, maar vooral het feit dat veel mensen voor Queensryche bleken te komen en Fates Warning niet kenden. Hierdoor geen zee van beweging, en zelfs tijdens de ultieme Progmetal epic The Eleventh Hour geen kolkende massa, maar losse individuen zoals ik die op en neer gingen en whoohooohoo, whoohoohohooo ho hooo mee schreeuwden. De mythe van het fanatieke publiek in Brazilië ging vandaag dan ook de deur uit. Maar wat een show en wat een geluid.
Ja en toen moest Queensryche nog komen. Ik had zo mijn bedenkingen, aangezien de laatste CD's natuurlijk kant noch wal raken en Geoff Tate de laatste keer dat ik ze in Paradiso zag, vooral ballads invoerde, want de hoge screams redt hij echt niet meer. Ik smeerde mijn keel (70 minuten Fates Warning betekent voor mij twee dagen zonder stem) en ging op iets grotere afstand toch enigszins kritisch staan wachten. Maar wat begon dat lekker zeg. De opener Get Started van de trieste laatste CD bleek live gewoon een lekker snelle stamper, gevolgd door Damage en I don't Believe in Love, ging ik er eens goed voor staan. Dit concert vierde dertig jaar Queensryche, dus konden we een overzicht verwachten. In het begin kwam er nog één heel triest nummer voorbij, waar ik de lady Gaga invloeden uit de Aardschok opeens kon plaatsen, maar een concert met onder andere, The Lady Wore Black NM156, Screaming in Digital, Walk in the Shadows, Empire, Silent Lucidity en afsluiters Take Hold of the Flame (set) en Eyes of a Stranger (toegift) is natuurlijk genieten. Het publiek genoot dan ook meer dan tijdens FW, en voor de toegift stond een Japans-Braziliaanse naast mij zo totaal uit haar dak te gaan en te huilen, dat een vergelijking met een Noord-Koreaanse na de dood van haar leider mij niet ontging. Het geluid was goed, al vroeg ik mij wel af hoe veel van de achtergrond zang en zelfs zang van Geoff Tate zelf van een bandje kwam. En nu we Geoff Tate hebben genoemd, kom ik gelijk bij het opvallendste punt van dit concert. Hij had al eerder eyeliner op en wat vrouwelijke kantjes, maar nu leek hij niet alleen uit de kast gekomen, maar de hele kast gesloopt te hebben. Nog nooit zag ik hem zo verwijfd de nummers aan elkaar praten, poses innemen, dansen en handkusjes naar het publiek sturen. Ik kan dan nog wel op de muziek letten, maar zag toch enkele Braziliaanse testosteron bommetjes, wat meer moeite hebben met deze biseksuele presentatie. Volledig opgeblazen uit de fitness, met kale kop en onder de make-up, lijkt hij in niets meer op het Queensryche van de jaren tachtig, toen ze nog zo normaal waren en platen met intelligente teksten uit brachten. Helaas is het verval van de muziek gepaard gegaan met het verval van de band, die er allemaal gladder uitzien en alleen nog maar als begeleidingsband van Geoff Tate gelden. Na Eyes of a Stranger dat twee minuten instrumentaal afsluit verlaat de band dan ook geruisloos het podium en komt alleen GT nog met een glas wijn in de hand het publiek bedanken. Uit nostalgisch oogpunt, was dit een heel goed concert, maar tegelijkertijd toont het concert aan dat we in de toekomst waarschijnlijk nooit meer een Queensryche CD gaan krijgen die ons omver gaat blazen.
No comments:
Post a Comment