Vanmorgen alle tijd voor het hardlopen, de boodschappen, de drumles van Tiago dus even een rustige CD opgezet, waar Josy en Tiago niet gillend de slaapkamer van uitrennen, Flying Colors de nieuwe superband met Mike Portnoy, Neal Morse, Steve Morse, Dave LaRue en de mij onbekende zanger Casey Mc Pherson. De eerste zeer terechte vraag van Josy was, waarom ik dit wel kan waarderen en vele popbandjes maar niets vind. Hieronder de uitleg.
Dit is inderdaad een pop CD, zoals ik er wel meer heb. Ik denk aan de nieuwe CD van It Bites werk van Kevin Gilbert, oude solo's van Neal Morse (voor Testimony 1), of Chris Cornell en Kip Winger. Voor mij allemaal pop CD's met één gemene deler, de muzikale kwaliteit staat op een net iets hoger niveau dan vele top veertig bands en instrumentaal wordt er af en toe even getoond wat er allemaal mogelijk is. Ook deze CD valt binnen die categorie, hoewel de bandleden, misschien wel meer vuurwerk hadden doen verwachten, ben ik juist blij, dat ze dit onder controle hebben weten te houden.
Neal Morse is natuurlijk waanzinnig productief, maar om eerlijk te zin heb ik mijn portie wel gehad. Op een gegeven moment na Spock's Beard en zijn solo albums, naast Transatlantic, ken ik zijn trucje nu wel en koop ik geen solowerk meer van hem. Dat hij hier niet zingt is wat mij betreft de grootste winst. Komen we bij Casey McPherson. Ik ken zijn andere bands niet, maar kan zijn stem wel waarderen. Ik las over vergelijkingen met Muse, maar die ken ik weer niet. Ik hoor wel (The Storm, Better than Walking Away) soms Chris Cornell raakpunten en dat is natuurlijk niet verkeerd. De andere drager van deze band is voor mij Steve Morse. Ik zal hem nooit noemen in een lijst van favoriete gitaristen, maar hij laat duidelijk horen dat hij niet voor niets al weer even (15-20 jaar?) in Deep Purple speelt. Hele mooie solo's soms duidelijk hard rockend (All Falls Down) en verschillende nummers opfrissen met mooie solo's. En ja Mike Portnoy drumt, net als Dave LaRue op bas ben ik waarschijnlijk te weinig muzikant om dit op waarde te weten schatten. Ik ga er van uit dat zijn medewerking heeft geleid tot verschillende mooie nummers.
De nummers waaien zelf verschillende kanten op. Van (harde) rockers, ballads naar meer episch werk, kan ik alles wel waarderen. Grappig is dat voor mij het duidelijkste prog moment niet had gehoeven. Het afsluitende Infinite Fire gaat over de tien minuten grens, en opeens hoor ik weer de bekende Neal Morse trekjes, met langere instrumentale stukken opdoemen. Had ik persoonlijk op deze CD liever nog een mooie ballad en als afsluiter een rampestamper gehad.
Ik zelf had, ondanks de bezetting, niet zulke hoge verwachtingen van deze CD. Vooral zang en gitaarwerk leveren echter wel een hele mooie plaat op. Niet iets om elke dag te draaien (ik heb na afloop ook even de technische Death Metal van Gorod opgezet voor de balans, vrijdag in Haarlem), maar absoluut geslaagd. Zeker mensen die zeggen dat het liedje altijd centraal moet staan (PvdB!) moeten dit gehoord hebben.
No comments:
Post a Comment