Wanneer ik veel onderweg ben voor werk, komt het kopen van nieuwe CD's op een lager pitje te staan. Als er wel heel veel goeds uit komt, maar ik er nog niet aan toe ben gekomen om deze CD's te zoeken hierbij dus maar één voor de categorie DMJGH. Aangezien ik nog in Fates Warning sferen ben blijven hangen sinds Sao Paulo, gelijk maar de klassieker van de toegankelijke progmetal genomen: Parallels. Deze plaat had miljoenen keren over de toonbank moeten gaan, maar zoals wel vaker helaas.
Ik heb in 2010 de speciale uitgave gekocht, aangezien ik hiervoor alleen nog de LP had. Deze CD komt in drieën zoals al het goede (en bekende doden) de gewone CD, live opnames en demo versies, en een DVD met documentaire over de CD en een live concert uit 1992 plus de twee videoclips van deze plaat. De demo versies zal ik niet heel vaak draaien, maar het concert uit 1992 en de documentaire zijn heel erg de moeite waard. Zo krijg je een goed beeld hoe dicht Fates Warning bij de grote doorbraak zat, en hoe dit helaas niet is gelukt. De nummers worden ook doorgenomen en ik ben de CD alleen maar nog mooier gaan vinden.
Leave the Past Behind opent mooi met de bekende afwisseling van ballad achtige opening en hard werk, waarna Life in Still Water lekker op en neer doet springen. Eye to Eye, was een hit. De documentaire vertelt hoe de 1992 toer de grootste was, wegens een hitje op MTV's Headbanger's Ball. Het is duidelijk waarom dit een bescheiden hitje was, want gewoon erg lekker in het gehoor liggend ook voor de ongetrainde luisteraar. Hierna komt de Epic der Progmetal Epics, zoals ik bij het concert verslag al schreef. The Eleventh Hour, blijft één van de absoluut mooiste nummers ooit. Drie minuten dreigend balladachtig openend, gaat het tempo opeens omhoog naar een heerlijke headbanger, waarop volop gesprongen kan worden door kokende zalen (alsof) om vervolgens het mee schreeuwbare who ho hoo volgt. Aan het eind weer even rust op de plaats met I Know, it's getting late.... Kippenvel. Na deze klapper moest ik de LP altijd omdraaien, op CD volgt gelijk het stevige Point of View. De videoclip wordt door de band ook niet helemaal begrepen, maar live volgt dit uptempo werk nog steeds vaak na The Eleventh Hour en is het een blijver in de set gebleken. We Only Say Goodbye, was nog zo'n voor Fates Warning begrippen commercieel dus risicovol nummer, waarbij opvalt dat het in 1992 al niet in de set zat. Ik vind het zeker geen minder nummer en zou graag bij een volgend concert enkele verrassingen waaronder deze live willen zien en dan zonder fade out met een echt einde. Don't Follow Me gaat over de Europese pers die begin jaren negentig in interviews nogal eens politieke vragen ging stellen (ik herken het Duitse Rock Hard, die doen dat nog steeds). In deze tekst wordt weergegeven, dat mensen die intelligente metal maken, niet perse een gefundeerde mening over wereld problemen hoeven te hebben. Afsluiter The Road Goes on Forever, is een schitterende ballad. Dit nummer draai je nadat de band van het podium is gegaan en je langzaam op krachten moet komen na een slopende live ervaring.Het doet mij nog het meeste denken aan de latere ontwikkelingen van Jim Matheos richting OSI.
Paralels is één van die platen die naar mijn bescheiden mening vele muziekliefhebbers ooit gehoord moeten hebben. Natuurlijk had hij Fates Warning naar de absolute top moeten lanceren, maar rechtvaardigheid bestaat niet in de muziek. Wie een hele plaat te langt vindt, moet toch eens the Eleventh Hour opzoeken op You Tube. Veel mooier zal je ze niet meer gaan horen in dit leven. En dan heb ik het nog niet eens over de prachtige hoes gehad.
"And here we are again, the doors close behind us, and the road goes on and on..
No comments:
Post a Comment