DMJGH 4: Lillian Axe - Love & War

Melodic Hardrock is ook weer zo n genre waar de grenzen moeilijk te bepalen zijn. In de nieuwe publicatie Classic Rock presents AOR wordt alles vrolijk door elkaar gehusseld. Voor iedereen die 30 jaar terug in de tijd wil, en in de jaren tachtig van Hardrock hield waarschijnlijk het leukste blad down memory lane. Ik weet zelf nog dat vroeger een duidelijk onderscheid bestond tussen Melodic Hardrock en AOR, maar in het nieuwe blad wordt alles tegelijk onder de noemer AOR besproken. Zo komen we op de laatste covers Bon Jovi en Mötley Crüe tegen. Bands die 25 jaar terug toch iets steviger waren dan de typische AOR bands als Toto, Foreigner, Journey, Reo Speedwagon etc.
Voor mij herken je een Melodic Hardrock band o.a. aan de volgende kenmerken: Sterke melodieën, goede zanger, goede solo's (vooral gitaar, kan ook keyboards zijn) veel haar in de jaren tachtig, lekker fotomodel op de hoes, een zoete ballad, opzwepende opener, een aantal dubbelzinnige teksten, een paar snelle, mid-temp en rustige nummers en altijd een goede produktie. Toppers in het genre zijn of waren Def Leppard, Harem Scarem, TNT, Angel, Ratt, Guiffria en House of Lords. Eén band stak er voor mij in de jaren tachtig en negentig al boven uit en heeft na een succesvolle reunie de laatste paar jaar ook al weer drie hele goede CD's uitgebracht: Lillian Axe. Ooit hadden ze met Promised Land een klein hitje in Nederland, maar toen ze een jaar later in het Paard stonden speelden ze dat doodleuk niet omdat op de nieuwe CD ook al ballads stonden.  Hierbij dus de klassieker van de beste melodic hardrock band ooit.
Love & War voldoet aan alle eisen die ik hierboven opsomde. De hoes is al zeer veelbelovend en ik hoop dat AOR haar ook eens opzoekt in de rubriek waar zijn de hoesmodellen gebleven. Indertijd hadden ze veel haar en de nummers die er moeten zijn staan erop. Openen met het imponerende titelnummer dat na rustig intro zeer aanstekelijk verder rockt. In she likes it on top gaat het tempo omhoog, waarna de ballad Diana weer rust brengt. Down on You is aanstekelijk mid-tempo, waarna in The World Stopped turning een eerste klassieker van de Melodic rock voorbij komt. Openend als ballad, wordt het een traag slepend nummer, dat de volle stadions had verdiend die er helaas nooit kwamen. Op kant twee wordt het hoge niveau aangehouden met Ghost of Winter, een tweede klassieker op de plaat. My Number heeft weer een dubbelzinnige tekst op sneller ritme, waarna echt uptempo volgt in Show a Little Love. Fool's Paradise heeft weer een heerlijk ritme, en is geloof ik indertijd gebruikt voor een aflevering van Miami Vice. Op het afsluitende Letters in the Rain wordt nog een keer alles uit de kast gehaald met een heerlijk meezingende melodie.
Ik heb voor dit album gekozen, maar eigenlijk doet geen enkel Lillian Axe album hier veel voor onder. Ik weet nog dat de Aardschok het ooit over de Pink Floyd van de Hard rock had, en wanneer je rustig naar dit album luistert begrijp je precies wat ze bedoelden. Natuurlijk heeft Lillian Axe nooit de erkenning gekregen die ze verdienen. Ik kijk nog steeds elke paar maanden op hun site of er al tour plannen voor Europa zijn, maar vooralsnog slechts korte tourneeś door de VS. Wie wil weten waar Melodic Hardrock voor staat moet dit album eens beluisteren. Aanstekelijk lekker.