Anubis - A Tower of Silence

Australië en muziek. Dan denk je al gauw aan AC/DC of opvogers Airbourne. Progpower gangers denken ook aan Alchemist en Voyager I en volgend jaar Fracture (!), terwijl Symfo fans misschien op Unitopia komen, terwijl Karnivool daar modern rockend tussen hangt. Ik heb nu definitief een nieuwe favoriet uit het land aan de andere kant van de wereld: Anubis. In 2009 kwam hun debuut 230503 uit, dat ik echter pas verleden jaar leerde kennen en dan ook in mijn DPRP toptien 2010 heb gezet. Zij spelen Neo Prog soms stevig en soms jaren tachtig popachtig. Zelfs Tiago zei ooit toen hun debuut op stond dat dit naar de jaren tachtig klonk, wat mij trots maakte en verbaasde tegelijk.

Nu is hun moeilijke tweede CD uit en ik vind hem nog beter dan het debuut. A Tower of Silence begint met een nummer van 17 minuten onderverdeeld in 6 stukken. Hier zit gelijk al alles in, wat Anubis te bieden heeft, Instrumentale sfeervolle opener, moeilijke ritmes, sterke melodieën en de wat aparte zang, die mij zeer goed bevalt maar anderen kan afschikken, rustmomenten en aanzwellende zwevende overgangen met mooie gitaarsolo (V). Kortom dit is weer een schitterende CD. Ik kan dan nog wel de andere zeven nummers beschrijven, maar raad gewoon iedereen aan om de openingstrack te beluisteren. Mocht die bevallen dan zit je goed met deze CD en moet je gelijk hun debuut ook opzoeken.

Aangezien het een concept album betreft zit er ook nog een mooi verhaal achter. Ik had bij de eerste keer meelezen geen idee waar het over moest gaan dus de website maar eens opgezocht. Een overleden 11-jarig meisje uit de 19e eeuw dat wort opgeroepen door een groep tieners in Engeland tijdens een seance sessie in een oud huis. Dat geloven we dus wel, gelukkig  is de muziek grandioos.

Ondertussen valt er in Australië wel een heel aardig gemengd progfestivalletje samen te stellen uit o.a. bovenvermelde bands. Zodra Anubis hoofdprogramma is, wat mij betreft wel 24 uur vliegen waard.