Vandaag weer een triest moment, aangezien ik dit weekend ziek op bed lag en gisteren niet ben gaan werken heb ik te lang getwijfeld of ik toch zwakjes richting P60 zou rijden of niet. Net gebeld hoe laat Cynic vandaag op zou komen, bleek er maar één voor programma te staan (LoM vermeldde er twee net als in de Baroeg) en komen ze over tien minuten op. Dat redde ik dus niet meer. De lange lijst van gemiste topconcerten 2011 wordt zo afgesloten met mogelijk de grootste misser van dit jaar Cynic die een mix van hun twee CD's plus de laatste EP in zijn geheel speelt.
Andere hoogtepunten waar ik niet bij was wegens werk-reizen, feesten, verjaardagen, of te grote clustering van concerten in hele korte tijd geven een indrukwekkende lijst: In de Boerderij o.a. Pendragon Weekend (één week na Marillion weekend te veel van het goede thuis), Arena, IOEarth/Credo, Steven Wilson, Riverside. Hiernaast miste ik Fates Warning (2 maal), Roger Waters met The Wall, Jason Beckerfest, Myrath in de Baroeg, Marillion in het Paard, Opeth/Pain of Salvation in 013 en Evergrey in Rio en de eerste Fused Festival in Lydney en High Voltage in Londen. Kortom een hele mooie jaarlijst had ik ze allemaal kunnen zien. De grote verrassing is echter dat mijn top tien van concerten die ik wel gezien heb laat zien dat deze bands echt op hun piek hadden moeten zijn om mijn jaarlijst te halen. 2011 een wereldjaar op concertgebied.
10: Subsignal - ProgPower Baarlo30 september
Live toch weer net even steviger dan op CD en heel pakkend. Bleek Seventh Wonder ver de baas met afwisseling, zelfvertrouwen en die goede stem live.
9: Marillion - Port Zelande 27 maart
Na een redelijke vrijdagavond waar Holidays in Eden integraal werd gespeeld en weinig toegiften viel de zaterdag meer dan een beetje tegen met heel veel slappe hap (als ik Mark Kelly nu op DeeExpus mee hoor spelen en Pete Trewavas in Transatlantic steviger hoor rocken lijkt mij duidelijk dat Hogarth alleen Marillion de verkeerde veel te softe kant opstuurt). De zondag maakte weer veel goed en toegegeven Hogarth klonk ook wel weer aardig.
8: Anacrusis - Alcatraz Metal Festival Deinze 27 augustus
Deze band heb ik twintig jaar geleden gemist. Enkele jaren geleden alles op hun website gehoord en bleek grandioos te zijn. Live werd alles ook goed weggezet, al was de presentatie voor hun mogelijk laatste optreden ooit wel erg weinig enthousiast.
7: Grey Lady Down - Mattfest Kingston Upon Thames 4 juni
Matt is een wereldgozer. 7 progbands als verjaardagfeestje! lang zal die leven! Voor mij veel nieuwe bands met als uitschieter Grey Lady Down. Neo-progband die na tien jaar weer bij elkaar zijn gekomen dit jaar. Met leden van o.a. Darwin's Radio bleek dit gewoon lekkere Engelse Neo-prog te zijn. Niets meer niets minder, dus CD's halen na afloop.
6: Pallas IO Pages festival Zoetermeer 15 april
In een veel te lege zaal was Pallas terug, en hoe! Na de split hebben we nu Alan Reed solo emotioneel en gevoelig (ook op Mattfest) plus Pallas dat met nieuwe zanger duidelijk meer de hardrock kant is opgegaan. Dit jaar zijn verschillende bands uit de jaren 80 met een nieuwe CD gekomen die harder is dan hun verleden doet vermoeden. Bij Pallas is dit zeer geslaagd geweest en bleek Mackie live ook een goede zanger te zijn. Hier stond een rocker en geen pilaar die we bij bands uit NL/DE helaas veel te vaak tegenkomen.
5: Haken Night of the Prog Loreley 9 juli
Ze staan niet in mijn lijst. maar waren wel heel erg goed. Dream Theater was hoofdprogramma en heeft ons doen besluiten dat we daar toch weer wat vaker heen moeten gaan. Het punt is dat opener van de dag de beste nieuwe band van de afgelopen vijf jaar bracht: Haken. Met een iets langere set dan vorig jaar op Progpower was ik weer erg onder de indruk van deze afwisselende band. Een zanger in rode broek met zonnebril die gaat staan grunten is sowieso al een optisch hoogtepunt van het jaar. Verschrikkelijk goede nummers en de twee toen nog onbekende nummers klonken ook goed. Ittervoort here we come.
4: Fish: Boerderij Zoetermeer 14 mei
Akoestisch met gitaar en keyboard dus ik wist niet wat er ging komen. Om te beginnen was Fish beter bij stem dan ik hem de laatste tien jaar heb gezien. Verder is zijn humor altijd een verademing (zie pilaren NL/DE hierboven). Als hij vervolgens verzoeknummers gaat spelen en de lijst vrolijk manipuleert krijgen we opeens wel een set met vier nummers van Fugazi, naast heel veel van zijn sterke solo debuut. Alles sfeervol vertolkt een wereld avond. Zo kwam ik in 2011 tot de verrassende conclusie Fish live is leuker dan Marillion live (al schenen die in het Paard wel weer erg goed te zijn geweest).
3: Redemption: Progpower Baarlo 2 oktober
Als je favoriete band van de afgelopen tien jaar voor de tweede keer in hun bestaan naar Nederland komt om het leukste festival ter wereld af te sluiten dan zijn de verwachtingen wat hoog gespannen. Wanneer ik ook nog eens emotioneel gegrepen ben door het verhaal achter de laatste CD en de band misschien wel de beste epic uit de progmetal in haar repertoire heeft staan verwacht je dan niet al gauw te veel. Wel dus bleek. De set was te kort want ik hoop op minstens twee en een half uur, geen Sapphire!!!, en de bassist staat in de hitte met een hoodie op zijn hoofd??. Toch was Ray Alder redelijk goed bij stem, kende hij de meeste teksten en zijn de nummers die wel gespeeld werden van een heerlijke hardheid doorspekt dat vijf kwartier headbangend zo om zijn. Goed genoeg voor een derde plaats maar eerlijk blijven, niet zo goed als ik had gehoopt.
2: Crimson Glory: De Boerderij Zoetermeer 28 april.
Ik weet nog dat ik rechtstreeks van Schiphol kwam en tijdens het tweede voorprogramma binnenkwam. Hier zou ik nooit meer spijt van krijgen, want de verrassing van afgelopen jaar. 22 jaar na de beste Aardschokdag ooit waren ze terug in Nederland. Na het overlijden van Midnight heeft de band een nieuwe zanger die werkelijk precies hetzelfde klinkt. Ze zien er heerlijk jaren tachtig uit en besloten zeer verstandig om alleen de eerste twee CD's te spelen. maar die worden dan ook helemaal gespeeld en dus inclusief alles wat zo goed was aan Crimson Glory: Snelle Red Sharks, strijdvaardig Valhalla, Mysterieus Dragon Lady, bezwerende Azrael, of het dreigende Lost Reflections. Deze laatste werd zeer mooi gezongen met masker en opgedragen aan Midnight. Mijn hoogtepunt bestond uit Burning Bridges de powerballad, maar dicht gevolgd door alle andere nummers. Moeten we zeker weer gaan zien mochten ze terug komen en dan wel met Hans en Magchiel graag.
1: Psychotic Waltz: Melkweg Amsterdam 18 maart
Ze zijn terug!!! de beste liveband van de jaren negentig is weer terug in de originele samenstelling. Volgens mij schreef ik de volgende dag al gelijk dat niemand dat meer ging overtreffen dit jaar op het progwereld forum en dat is dan ook niet gebeurd. Meteen ook Progpower gevraagd om ze weer een ouderwetse twee uur durende show te geven Psychotic Waltz is misschien toch wel het beste wat ik ooit live heb gezien (al weet iedere liefhebber dat je bands niet kunt vergelijken). Ik heb ze in ieder geval nog nooit zien tegenvallen of een slechte CD zien uitbrengen, ja Mosquito is ook een hele goede CD. Hoogtepunt was ook dat Hans net fit genoeg was om naar de Melkweg te rijden en vlak voor aanvang binnenkwam en naar voren kon Nu ze terug waren, was ik vooral benieuwd of de magie er nog was. Nou die bleek er nog te zijn. Met de nadruk op hun ijzersterke debuutplaat kwamen de andere CD's ook allemaal aan bod.Voor mensen met enig gevoel voor mooie teksten hierbij het eerste couplet en door de kenners meegebrulde refrein van het nummer Morbid. Veel mooier zullen ze nooit meer gemaakt worden qua tekst dan wel muziek:
Roses that you bring
Give to one another
I don't know why
they're dying for your love
In love we sacrifice them
how morbid, how morbid
and now our graves surround them
how morbid how morbid
Andere hoogtepunten waar ik niet bij was wegens werk-reizen, feesten, verjaardagen, of te grote clustering van concerten in hele korte tijd geven een indrukwekkende lijst: In de Boerderij o.a. Pendragon Weekend (één week na Marillion weekend te veel van het goede thuis), Arena, IOEarth/Credo, Steven Wilson, Riverside. Hiernaast miste ik Fates Warning (2 maal), Roger Waters met The Wall, Jason Beckerfest, Myrath in de Baroeg, Marillion in het Paard, Opeth/Pain of Salvation in 013 en Evergrey in Rio en de eerste Fused Festival in Lydney en High Voltage in Londen. Kortom een hele mooie jaarlijst had ik ze allemaal kunnen zien. De grote verrassing is echter dat mijn top tien van concerten die ik wel gezien heb laat zien dat deze bands echt op hun piek hadden moeten zijn om mijn jaarlijst te halen. 2011 een wereldjaar op concertgebied.
10: Subsignal - ProgPower Baarlo30 september
Live toch weer net even steviger dan op CD en heel pakkend. Bleek Seventh Wonder ver de baas met afwisseling, zelfvertrouwen en die goede stem live.
9: Marillion - Port Zelande 27 maart
Na een redelijke vrijdagavond waar Holidays in Eden integraal werd gespeeld en weinig toegiften viel de zaterdag meer dan een beetje tegen met heel veel slappe hap (als ik Mark Kelly nu op DeeExpus mee hoor spelen en Pete Trewavas in Transatlantic steviger hoor rocken lijkt mij duidelijk dat Hogarth alleen Marillion de verkeerde veel te softe kant opstuurt). De zondag maakte weer veel goed en toegegeven Hogarth klonk ook wel weer aardig.
8: Anacrusis - Alcatraz Metal Festival Deinze 27 augustus
Deze band heb ik twintig jaar geleden gemist. Enkele jaren geleden alles op hun website gehoord en bleek grandioos te zijn. Live werd alles ook goed weggezet, al was de presentatie voor hun mogelijk laatste optreden ooit wel erg weinig enthousiast.
7: Grey Lady Down - Mattfest Kingston Upon Thames 4 juni
Matt is een wereldgozer. 7 progbands als verjaardagfeestje! lang zal die leven! Voor mij veel nieuwe bands met als uitschieter Grey Lady Down. Neo-progband die na tien jaar weer bij elkaar zijn gekomen dit jaar. Met leden van o.a. Darwin's Radio bleek dit gewoon lekkere Engelse Neo-prog te zijn. Niets meer niets minder, dus CD's halen na afloop.
6: Pallas IO Pages festival Zoetermeer 15 april
In een veel te lege zaal was Pallas terug, en hoe! Na de split hebben we nu Alan Reed solo emotioneel en gevoelig (ook op Mattfest) plus Pallas dat met nieuwe zanger duidelijk meer de hardrock kant is opgegaan. Dit jaar zijn verschillende bands uit de jaren 80 met een nieuwe CD gekomen die harder is dan hun verleden doet vermoeden. Bij Pallas is dit zeer geslaagd geweest en bleek Mackie live ook een goede zanger te zijn. Hier stond een rocker en geen pilaar die we bij bands uit NL/DE helaas veel te vaak tegenkomen.
5: Haken Night of the Prog Loreley 9 juli
Ze staan niet in mijn lijst. maar waren wel heel erg goed. Dream Theater was hoofdprogramma en heeft ons doen besluiten dat we daar toch weer wat vaker heen moeten gaan. Het punt is dat opener van de dag de beste nieuwe band van de afgelopen vijf jaar bracht: Haken. Met een iets langere set dan vorig jaar op Progpower was ik weer erg onder de indruk van deze afwisselende band. Een zanger in rode broek met zonnebril die gaat staan grunten is sowieso al een optisch hoogtepunt van het jaar. Verschrikkelijk goede nummers en de twee toen nog onbekende nummers klonken ook goed. Ittervoort here we come.
4: Fish: Boerderij Zoetermeer 14 mei
Akoestisch met gitaar en keyboard dus ik wist niet wat er ging komen. Om te beginnen was Fish beter bij stem dan ik hem de laatste tien jaar heb gezien. Verder is zijn humor altijd een verademing (zie pilaren NL/DE hierboven). Als hij vervolgens verzoeknummers gaat spelen en de lijst vrolijk manipuleert krijgen we opeens wel een set met vier nummers van Fugazi, naast heel veel van zijn sterke solo debuut. Alles sfeervol vertolkt een wereld avond. Zo kwam ik in 2011 tot de verrassende conclusie Fish live is leuker dan Marillion live (al schenen die in het Paard wel weer erg goed te zijn geweest).
3: Redemption: Progpower Baarlo 2 oktober
Als je favoriete band van de afgelopen tien jaar voor de tweede keer in hun bestaan naar Nederland komt om het leukste festival ter wereld af te sluiten dan zijn de verwachtingen wat hoog gespannen. Wanneer ik ook nog eens emotioneel gegrepen ben door het verhaal achter de laatste CD en de band misschien wel de beste epic uit de progmetal in haar repertoire heeft staan verwacht je dan niet al gauw te veel. Wel dus bleek. De set was te kort want ik hoop op minstens twee en een half uur, geen Sapphire!!!, en de bassist staat in de hitte met een hoodie op zijn hoofd??. Toch was Ray Alder redelijk goed bij stem, kende hij de meeste teksten en zijn de nummers die wel gespeeld werden van een heerlijke hardheid doorspekt dat vijf kwartier headbangend zo om zijn. Goed genoeg voor een derde plaats maar eerlijk blijven, niet zo goed als ik had gehoopt.
2: Crimson Glory: De Boerderij Zoetermeer 28 april.
Ik weet nog dat ik rechtstreeks van Schiphol kwam en tijdens het tweede voorprogramma binnenkwam. Hier zou ik nooit meer spijt van krijgen, want de verrassing van afgelopen jaar. 22 jaar na de beste Aardschokdag ooit waren ze terug in Nederland. Na het overlijden van Midnight heeft de band een nieuwe zanger die werkelijk precies hetzelfde klinkt. Ze zien er heerlijk jaren tachtig uit en besloten zeer verstandig om alleen de eerste twee CD's te spelen. maar die worden dan ook helemaal gespeeld en dus inclusief alles wat zo goed was aan Crimson Glory: Snelle Red Sharks, strijdvaardig Valhalla, Mysterieus Dragon Lady, bezwerende Azrael, of het dreigende Lost Reflections. Deze laatste werd zeer mooi gezongen met masker en opgedragen aan Midnight. Mijn hoogtepunt bestond uit Burning Bridges de powerballad, maar dicht gevolgd door alle andere nummers. Moeten we zeker weer gaan zien mochten ze terug komen en dan wel met Hans en Magchiel graag.
1: Psychotic Waltz: Melkweg Amsterdam 18 maart
Ze zijn terug!!! de beste liveband van de jaren negentig is weer terug in de originele samenstelling. Volgens mij schreef ik de volgende dag al gelijk dat niemand dat meer ging overtreffen dit jaar op het progwereld forum en dat is dan ook niet gebeurd. Meteen ook Progpower gevraagd om ze weer een ouderwetse twee uur durende show te geven Psychotic Waltz is misschien toch wel het beste wat ik ooit live heb gezien (al weet iedere liefhebber dat je bands niet kunt vergelijken). Ik heb ze in ieder geval nog nooit zien tegenvallen of een slechte CD zien uitbrengen, ja Mosquito is ook een hele goede CD. Hoogtepunt was ook dat Hans net fit genoeg was om naar de Melkweg te rijden en vlak voor aanvang binnenkwam en naar voren kon Nu ze terug waren, was ik vooral benieuwd of de magie er nog was. Nou die bleek er nog te zijn. Met de nadruk op hun ijzersterke debuutplaat kwamen de andere CD's ook allemaal aan bod.Voor mensen met enig gevoel voor mooie teksten hierbij het eerste couplet en door de kenners meegebrulde refrein van het nummer Morbid. Veel mooier zullen ze nooit meer gemaakt worden qua tekst dan wel muziek:
Roses that you bring
Give to one another
I don't know why
they're dying for your love
In love we sacrifice them
how morbid, how morbid
and now our graves surround them
how morbid how morbid
No comments:
Post a Comment