De Beste Tien: Progrock CD's van 2011

2011 is al weer een heel goed jaar geweest voor de progressieve rock. Ik zag enkele hele goede tweede CD's, nieuwe albums van toppers uit de jaren tachtig, die vrijwel allemaal harder zijn dan hun roots en zelfs nieuw werk van enkele jaren 70 dino's die echter mijn lijst niet hebben gehaald (Yes, VDGG). Het leukste zijn natuurlijk nieuwe ontdekkingen en die hebben ook mijn lijst gehaald. Zoals gebruikelijk bij mij sterke Engelse overheersing, al kwamen twee Duitse bands Toxic Smilee en Invertigo erg dichtbij. Nederlandse bands weten mij nog steeds niet echt te overtuigen en zijn wederom afwezig. Kortom genoeg tips om op te sommen, dus hierbij mijn lijst die verrassend genoeg met nummer 11 begint.

11. DeeExpus - The King of Number 33
Deze CD hoort in mijn top tien, maar heb ik pas twee weken binnen, dus nog niet genoeg gedraaid. Beïnvloed door Porcupine Tree op hun debuut (PTTee) komt de tweede CD soms weer met PT riffs aanzetten. Het titelnummer duurt zo'n 24 minuten en beslaat dus het halve album. Opvallend feit dat Mark Kelly (Marillion) op toetsen meespeelt en duidlijk de Fish tijd doet herleven. Hij lijkt opgelucht niet alleen maar pianoballads van Hogarth te hoeven ondersteunen.

10. Credo - Against Reason
Goede Neo prog uit Engeland. Niet zo sterk als zijn voorganger, maar toch wel weer erg vertrouwd klinkend. Extra aandacht voor goede gitarist. Helaas live gemist op IO Pags festival, anders wellicht hoger in de lijst.

9. Discipline - To Shatter all Accord
Voor mij nieuwe band uit de jaren negentig. Brachten dit jaar een live CD uit, die ik wel waardeerde en aan het eind van het jaar zelfs een nieuw studio album. Excentrieke prog met links naar VDGG en King Crimson. Niet te makkelijk voor iedereen, maar wordt iedere draaibeurt beter.

8. Arena - The Seventh Degree of Separation
Nieuwe zanger, nieuw elan. Veel korte nummers van rond de vier minuten en belangrijker steviger geworden. Was altijd al een stabiele band met regelmatig goed nieuw werk. Na vijf jaar een goed hard vervolg. 

7. Comedy of Errors - Disobey
Uit Schotland, schenen in de jaren tachtig al te bestaan. Had ik nog nooit van gehoord, erg lekker in het gehoor liggende Neo prog. Staan begin februari met Credo in Londen. Kijken of ik daar een werk-vlieg-tuig-ticket-kortings-actie voor kan gebruiken om dit mee te maken.

6. Sean Filkins - War and Peace & Other Short Stories
Vorig jaar zag ik hem met Yvon in Stroud met de Lee Abraham Band. Wat vooral opviel was zijn lange haar met brede scheiding en niet al te overtuigende stem. Nu een solo debuut wat elke verwachting ver overstijgt. Hele goede nummers, stevig gitaarwerk en ook een prima afwisselende stem.

5. Pallas - XXV
Zoals ik begin dit jaar al schreef uit de oude Pallas zijn nu twee bands ontstaan. Alan Reed voor het rustiger werk en Pallas dat de harder kanten opzoekt, mede wegens de mogelijheden van de nieuwe zanger. Voor mij hun beste CD in jaren en live maakten ze het ook helemaal waar.

4. Cosmograf - When Age has Done it's Duty
Voor mij nieuw soloproject uit Engeland, maar bleek al de derde CD te zijn. Met behulp van een groot arsenaal bekende namen uit de Britse scene een hele mooie CD met seventies gevoel. Verrassende ontdekking van het jaar die helaas moeilijk live op de podia te zien zullen zijn.

3. Pendragon - Passion
Normaal altijd goed voor een topnotering valt een derde plaats zelfs wat tegen. Dat komt niet door de sterke opening, waarin zelfs gerapt wordt. Na het beste en langste nummer halverwege, This Green en Pleasant Land, lijkt de CD iets terug te vallen Maar wegens de samenstelling met zang, gitaar en begeleiding die zeer vertrouwd klinkt toch nog in de top drie. Titel van beste prog band uit de jaren tachtig alweer waargemaakt.

2. Anubis - A Tower of Silence
Net beschreven op mijn blog, vind ik dit nog steeds een heerlijke CD. Er zit een apart jaren tachtig pop sfeertje door hun prog verweven, wat de muziek toegangkelijk maakt. Hopen op een bezoek aan Nederland, al blijft Australië wat ver.

1. Dec Burke - Paradigms & Storylines
Nadat Darwin's Radio voor mij de verrassing van 2009 was, besloot Dec op het solopad te gaan zonder dat ik ze ooit had gezien. Gelukkig blijkt Dec Burke solo niet veel onder te doen voor Darwin's Radio. Lekker stevige gitaar over poppy prog, dat zo een groot publiek verdient. In Classic Rock presents Prog vertelde hij dat een show in Londen slechts 60 bezoekers opleverde. Dat geeft de burger geen moed voor een Europese toer. 2012 het jaar van Hannibal en de bergen, mocht hij niet langskomen, dan gaan we gewoon in Engeland kijken. Absolute top artiest.

DMJGH 4: Lillian Axe - Love & War

Melodic Hardrock is ook weer zo n genre waar de grenzen moeilijk te bepalen zijn. In de nieuwe publicatie Classic Rock presents AOR wordt alles vrolijk door elkaar gehusseld. Voor iedereen die 30 jaar terug in de tijd wil, en in de jaren tachtig van Hardrock hield waarschijnlijk het leukste blad down memory lane. Ik weet zelf nog dat vroeger een duidelijk onderscheid bestond tussen Melodic Hardrock en AOR, maar in het nieuwe blad wordt alles tegelijk onder de noemer AOR besproken. Zo komen we op de laatste covers Bon Jovi en Mötley Crüe tegen. Bands die 25 jaar terug toch iets steviger waren dan de typische AOR bands als Toto, Foreigner, Journey, Reo Speedwagon etc.
Voor mij herken je een Melodic Hardrock band o.a. aan de volgende kenmerken: Sterke melodieën, goede zanger, goede solo's (vooral gitaar, kan ook keyboards zijn) veel haar in de jaren tachtig, lekker fotomodel op de hoes, een zoete ballad, opzwepende opener, een aantal dubbelzinnige teksten, een paar snelle, mid-temp en rustige nummers en altijd een goede produktie. Toppers in het genre zijn of waren Def Leppard, Harem Scarem, TNT, Angel, Ratt, Guiffria en House of Lords. Eén band stak er voor mij in de jaren tachtig en negentig al boven uit en heeft na een succesvolle reunie de laatste paar jaar ook al weer drie hele goede CD's uitgebracht: Lillian Axe. Ooit hadden ze met Promised Land een klein hitje in Nederland, maar toen ze een jaar later in het Paard stonden speelden ze dat doodleuk niet omdat op de nieuwe CD ook al ballads stonden.  Hierbij dus de klassieker van de beste melodic hardrock band ooit.
Love & War voldoet aan alle eisen die ik hierboven opsomde. De hoes is al zeer veelbelovend en ik hoop dat AOR haar ook eens opzoekt in de rubriek waar zijn de hoesmodellen gebleven. Indertijd hadden ze veel haar en de nummers die er moeten zijn staan erop. Openen met het imponerende titelnummer dat na rustig intro zeer aanstekelijk verder rockt. In she likes it on top gaat het tempo omhoog, waarna de ballad Diana weer rust brengt. Down on You is aanstekelijk mid-tempo, waarna in The World Stopped turning een eerste klassieker van de Melodic rock voorbij komt. Openend als ballad, wordt het een traag slepend nummer, dat de volle stadions had verdiend die er helaas nooit kwamen. Op kant twee wordt het hoge niveau aangehouden met Ghost of Winter, een tweede klassieker op de plaat. My Number heeft weer een dubbelzinnige tekst op sneller ritme, waarna echt uptempo volgt in Show a Little Love. Fool's Paradise heeft weer een heerlijk ritme, en is geloof ik indertijd gebruikt voor een aflevering van Miami Vice. Op het afsluitende Letters in the Rain wordt nog een keer alles uit de kast gehaald met een heerlijk meezingende melodie.
Ik heb voor dit album gekozen, maar eigenlijk doet geen enkel Lillian Axe album hier veel voor onder. Ik weet nog dat de Aardschok het ooit over de Pink Floyd van de Hard rock had, en wanneer je rustig naar dit album luistert begrijp je precies wat ze bedoelden. Natuurlijk heeft Lillian Axe nooit de erkenning gekregen die ze verdienen. Ik kijk nog steeds elke paar maanden op hun site of er al tour plannen voor Europa zijn, maar vooralsnog slechts korte tourneeś door de VS. Wie wil weten waar Melodic Hardrock voor staat moet dit album eens beluisteren. Aanstekelijk lekker.

De Tien Beste: Live concerten 2011

Vandaag weer een triest moment, aangezien ik dit weekend ziek op bed lag en gisteren niet ben gaan werken heb ik te lang getwijfeld of ik toch zwakjes richting P60 zou rijden of niet. Net gebeld hoe laat Cynic vandaag op zou komen, bleek er maar één voor programma te staan (LoM vermeldde er twee net als in de Baroeg) en komen ze over tien minuten op. Dat redde ik dus niet meer. De lange lijst van gemiste topconcerten 2011 wordt zo afgesloten met mogelijk de grootste misser van dit jaar Cynic die een mix van hun twee CD's plus de laatste EP in zijn geheel speelt.

Andere hoogtepunten waar ik niet bij was wegens werk-reizen, feesten, verjaardagen, of te grote clustering van concerten in hele korte tijd geven een indrukwekkende lijst: In de Boerderij o.a. Pendragon Weekend (één week na Marillion weekend te veel van het goede thuis), Arena, IOEarth/Credo, Steven Wilson, Riverside. Hiernaast miste ik Fates Warning (2 maal), Roger Waters met The Wall, Jason Beckerfest, Myrath in de Baroeg, Marillion in het Paard, Opeth/Pain of Salvation in 013 en Evergrey in Rio en de eerste Fused Festival in Lydney en High Voltage in Londen. Kortom een hele mooie jaarlijst had ik ze allemaal kunnen zien. De grote verrassing is echter dat mijn top tien van concerten die ik wel gezien heb laat zien dat deze bands echt op hun piek hadden moeten zijn om mijn jaarlijst te halen. 2011 een wereldjaar op concertgebied.

10: Subsignal - ProgPower Baarlo30 september
Live toch weer net even steviger dan op CD en heel pakkend. Bleek Seventh Wonder ver de baas met afwisseling, zelfvertrouwen en die goede stem live.

9: Marillion - Port Zelande 27 maart
Na een redelijke vrijdagavond waar Holidays in Eden integraal werd gespeeld en weinig toegiften viel de zaterdag meer dan een beetje tegen met heel veel slappe hap (als ik Mark Kelly nu op DeeExpus mee hoor spelen en Pete Trewavas in Transatlantic steviger hoor rocken lijkt mij duidelijk dat Hogarth alleen Marillion de verkeerde veel te softe kant opstuurt). De zondag maakte weer veel goed en toegegeven Hogarth klonk ook wel weer aardig.

8: Anacrusis - Alcatraz Metal Festival Deinze 27 augustus
Deze band heb ik twintig jaar geleden gemist. Enkele jaren geleden alles op hun website gehoord en bleek grandioos te zijn. Live werd alles ook goed weggezet, al was de presentatie voor hun mogelijk laatste optreden ooit wel erg weinig enthousiast.

7: Grey Lady Down - Mattfest Kingston Upon Thames 4 juni
Matt is een wereldgozer. 7 progbands als verjaardagfeestje! lang zal die leven! Voor mij veel nieuwe bands met als uitschieter Grey Lady Down. Neo-progband die na tien jaar weer bij elkaar zijn gekomen dit jaar. Met leden van o.a. Darwin's Radio bleek dit gewoon lekkere Engelse Neo-prog te zijn. Niets meer niets minder, dus CD's halen na afloop.

6: Pallas IO Pages festival Zoetermeer 15 april
In een veel te lege zaal was Pallas terug, en hoe! Na de split hebben we nu Alan Reed solo emotioneel en gevoelig (ook op Mattfest) plus Pallas dat met nieuwe zanger duidelijk meer de hardrock kant is opgegaan. Dit jaar zijn verschillende bands uit de jaren 80 met een nieuwe CD gekomen die harder is dan hun verleden doet vermoeden. Bij Pallas is dit zeer geslaagd geweest en bleek Mackie live ook een goede zanger te zijn. Hier stond een rocker en geen pilaar die we bij bands uit NL/DE helaas veel te vaak tegenkomen.

5: Haken Night of the Prog Loreley 9 juli
Ze staan niet in mijn lijst. maar waren wel heel erg goed. Dream Theater was hoofdprogramma en heeft ons doen besluiten dat we daar toch weer wat vaker heen moeten gaan. Het punt is dat opener van de dag de beste nieuwe band van de afgelopen vijf jaar bracht: Haken. Met een iets langere set dan vorig jaar op Progpower was ik weer erg onder de indruk van deze afwisselende band. Een zanger in rode broek met zonnebril die gaat staan grunten is sowieso al een optisch hoogtepunt van het jaar. Verschrikkelijk goede nummers en de twee toen nog onbekende nummers klonken ook goed. Ittervoort here we come.

4: Fish: Boerderij Zoetermeer 14 mei
Akoestisch met gitaar en keyboard dus ik wist niet wat er ging komen. Om te beginnen was Fish beter bij stem dan ik hem de laatste tien jaar heb gezien. Verder is zijn humor altijd een verademing (zie pilaren NL/DE hierboven). Als hij vervolgens verzoeknummers gaat spelen en de lijst vrolijk manipuleert krijgen we opeens wel een set met vier nummers van Fugazi, naast heel veel van zijn sterke solo debuut. Alles sfeervol vertolkt een wereld avond. Zo kwam ik in 2011 tot de verrassende conclusie Fish live is leuker dan Marillion live (al schenen die in het Paard wel weer erg goed te zijn geweest).

3: Redemption: Progpower Baarlo 2 oktober
Als je favoriete band van de afgelopen tien jaar voor de tweede keer in hun bestaan naar Nederland komt om het leukste festival ter wereld af te sluiten dan zijn de verwachtingen wat hoog gespannen. Wanneer ik ook nog eens emotioneel gegrepen ben door het verhaal achter de laatste CD en de band misschien wel de beste epic uit de progmetal in haar repertoire heeft staan verwacht je dan niet al gauw te veel. Wel dus bleek. De set was te kort want ik hoop op minstens twee en een half uur, geen Sapphire!!!, en de bassist staat in de hitte met een hoodie op zijn hoofd??. Toch was Ray Alder redelijk goed bij stem, kende hij de meeste teksten en zijn de nummers die wel gespeeld werden van een heerlijke hardheid doorspekt dat vijf kwartier headbangend zo om zijn. Goed genoeg voor een derde plaats maar eerlijk blijven, niet zo goed als ik had gehoopt.

2: Crimson Glory: De Boerderij Zoetermeer 28 april.
Ik weet nog dat ik rechtstreeks van Schiphol kwam en tijdens het tweede voorprogramma binnenkwam. Hier zou ik nooit meer spijt van krijgen, want de verrassing van afgelopen jaar. 22 jaar na de beste Aardschokdag ooit waren ze terug in Nederland. Na het overlijden van Midnight heeft de band een nieuwe zanger die werkelijk precies hetzelfde klinkt. Ze zien er heerlijk jaren tachtig uit en besloten zeer verstandig om alleen de eerste twee CD's te spelen. maar die worden dan ook helemaal gespeeld en dus inclusief alles wat zo goed was aan Crimson Glory: Snelle Red Sharks, strijdvaardig Valhalla,  Mysterieus Dragon Lady, bezwerende Azrael, of het dreigende Lost Reflections. Deze laatste werd zeer mooi gezongen met masker en opgedragen aan Midnight. Mijn hoogtepunt bestond uit Burning Bridges de powerballad, maar dicht gevolgd door alle andere nummers. Moeten we zeker weer gaan zien mochten ze terug komen en dan wel met Hans en Magchiel graag.

1: Psychotic Waltz: Melkweg Amsterdam 18 maart
Ze zijn terug!!! de beste liveband van de jaren negentig is weer terug in de originele samenstelling. Volgens mij schreef ik de volgende dag al gelijk dat niemand dat meer ging overtreffen dit jaar op het progwereld forum en dat is dan ook niet gebeurd. Meteen ook Progpower gevraagd om ze weer een ouderwetse twee uur durende show te geven Psychotic Waltz is misschien toch wel het beste wat ik ooit live heb gezien (al weet iedere liefhebber dat je bands niet kunt vergelijken). Ik heb ze in ieder geval nog nooit zien tegenvallen of een slechte CD zien uitbrengen, ja Mosquito is ook een hele goede CD. Hoogtepunt was ook dat Hans net fit genoeg was om naar de Melkweg te rijden en vlak voor aanvang binnenkwam en naar voren kon Nu ze terug waren, was ik vooral benieuwd of de magie er nog was. Nou die bleek er nog te zijn. Met de nadruk op hun ijzersterke debuutplaat kwamen de andere CD's ook allemaal aan bod.Voor mensen met enig gevoel voor mooie teksten hierbij het eerste couplet en door de kenners meegebrulde refrein van het nummer Morbid. Veel mooier zullen ze nooit meer gemaakt worden qua tekst dan wel muziek:
Roses that you bring
Give to one another
I don't know why
they're dying for your love


In love we sacrifice them
how morbid, how morbid
and now our graves surround them
how morbid how morbid

Tiago zijn eerste live optreden!!!!

Vandaag heeft Tiago zijn debuut als live drummer gemaakt en is daarmee zijn vader als optredend artiest al voorbij gestreefd. Tiago zijn drumleraar Barry organiseert ieder jaar een drumdag waarin alle leerlingen een nummer mogen spelen, met of zonder hem of in sommige gevallen met een andere drummer in de familie.
Aangezien ik gisteren de hele dag ziek op bed lag redde ik het niet te lang. Maar hierbij Tiago zijn eerste optreden meespelend met Lenny Kravitz: Always on the run. De ouders zijn trots, nu nog langzaam richting progmetalband stimuleren.

Freefall - Nostalgic Vibes & Wired Virtues

Wanneer ik voor werk op reis ben probeer ik altijd tijd vrij te maken voor een tijdschriften dan wel CD zaak. Londen is natuurlijk het hoogtepunt met de tijdschriften Classic Rock presents Prog en CR presents AOR. Beiden zeer de moeite waard om dat zij naast aandacht voor huidige ontwikkelingen ook altijd de geschiedenis induiken en wanneer ik die zelf bewust heb meegemaakt of juist gemist is dat erg leuk leesvoer. Verder kent de HMV en grote verzameling muziek boeken en hardrock CD's. In Luxemburg weet ik een goede CD speciaal zaak te vinden en in Duitsland is de Eclipsed of Rock Hard vaak in de schappen. Reizend naar Noord-Afrika of het Midden oosten is het vaak behelpen wegens lokale wansmaak. De afgelopen weken ben ik echter twee keer naar Dubai gegaan en daar op jacht gegaan naar tips van Andy (DPRP / Stroud FM). Absolace en Empty Yard Experience twee hardrockbands uit de Emiraten waarvan de laatste volgend jaar zelfs op ProgPower mag spelen. Dus toen mijn Braziliaanse bazen naar een shopping gingen op zoek naar horloges, kruiden en elektronica ging ik mee op zoek naar een Virgin Megastore.

Waar de muziek in de regio waardeloos is, bestaat de bevolking van Dubai voornamelijk uit buitenlanders. De Virgin Megastore kende dan ook een redelijke afdeling hardrock/metal CD's. Helaas geen Absolace of EYE te vinden. Wel stuitte ik op de CD zoals hierboven afgebeeld. Mijn vraag of ik ergens kon luisteren werd helaas negatief beantwoord, waardoor ik voor het eerst in lange tijd weer eens een CD alleen op zijn hoes heb gekocht.

Freefall komt uit Koeweit en ik was zeer nieuwsgierig naar de muziek bij terugkomst op kantoor na de nachtvlucht. Normaal gesproken komen we rond zes uur terug op Schiphol en ga ik gelijk naar werk om rond de lunch naar huis te gaan. Niemand op kantoor dus hij kon meteen hard opgezet worden. Het eerste nummer leek nog een grunge band te zijn, het tweede nummer iets meer hardrock (Tic tic tock is it a clock or a bomb?, geinig uit die regio) waarna het derde nummer opeens een Riverside ballad had kunnen zijn. Hierna komen nog een aantal verschillende stijlen voor de dag met scheurend orgeltje, gewone hard rock een ballad en alles blijkt gewoon erg lekker te klinken. Natuurlijk gaat deze CD geen einde jaarlijsten op zijn kop zetten, maar ik weet zeker dat ik hem nog regelmatig zal draaien.

De volgende keren dat ik naar Dubai of Abu Dhabi ga zal ik altijd eerst even kijken of Freefall nog ergens optreedt. Hele leuke verrassing, die wederom bewijst dat goede muziek ver boven politiek en religie uitstijgt.
Voor meer nieuws zie de website: www.freefallq8.com

DMJGH 3: Edge of Sanity - Crimson

Grunts vormen een gutterale zang techniek en zijn daarom zeer moeilijk te verstaan, met name door leken in het genre (met dank aan Wikipedia). De deathgrunt blijkt voor velen een onoverkomelijke hindernis bij het waarderen van de meer extreme metal soorten en dat terwijl in verschillende gevallen de muziek toch zeker aan zou moeten spreken. Hierbij bespreek één van mijn favoriete albums waar de grunt ruimschoots overheerst naast enkele cleane zang partijen en die mogelijk ook anderen over hun afkeer van grunts kan helpen. Het conceptalbum Crimson van Edge of Sanity.

Om te beginnen hebben we hier te maken met meestergrunter Dan Swanö uit Zweden. Voor sommigen misschien bekend van Nightingale (Progpower 2012) waar hij alleen zijn cleane vocals gebruikt of voor de Hollanders onder ons van Ayreon's Star One Hij kon indertijd niet mee op tour, dus voor hem geen gelikt zilver shirt van Lyda en Yvon. Hij valt onder de categorie grunters die wel te verstaan zijn (zeker meelezend met de teksten), wat het voor instappers nog makkelijker maakt om grunt muziek te waarderen. Een verdere makkelijke instapper is het feit dat de muziek hier zeker niet alleen death-metal betreft. Natuurlijk overheersen de agressieve delen, maar hier en daar wordt terug gevallen op een progressief rockend intermezzo of komen er meer heavy metal gerichte twingitaar partijen naar voren.Crimson bestaat uit één nummer van veertig minuten. Door de hierboven vermelde afwisselingen vliegen de veertig minuten om.

Het verhaal mogen jullie zelf weer lezen op internet: distant future / last generation planet earth / cannot bred anymore /offspring of the gods / the chosen one / the queen  / new leader /a king with her clear blue eyes. geeft een kleine samenvatting.

Kortom deze CD heeft mij mede van mijn grunt-angst af geholpen en ik kan zeggen er is hierna een wereld met schitterende muziek voor mij geopend. Een aanrader derhalve! O ja, Crimson II is bijna net zo mooi.

Anubis - A Tower of Silence

Australië en muziek. Dan denk je al gauw aan AC/DC of opvogers Airbourne. Progpower gangers denken ook aan Alchemist en Voyager I en volgend jaar Fracture (!), terwijl Symfo fans misschien op Unitopia komen, terwijl Karnivool daar modern rockend tussen hangt. Ik heb nu definitief een nieuwe favoriet uit het land aan de andere kant van de wereld: Anubis. In 2009 kwam hun debuut 230503 uit, dat ik echter pas verleden jaar leerde kennen en dan ook in mijn DPRP toptien 2010 heb gezet. Zij spelen Neo Prog soms stevig en soms jaren tachtig popachtig. Zelfs Tiago zei ooit toen hun debuut op stond dat dit naar de jaren tachtig klonk, wat mij trots maakte en verbaasde tegelijk.

Nu is hun moeilijke tweede CD uit en ik vind hem nog beter dan het debuut. A Tower of Silence begint met een nummer van 17 minuten onderverdeeld in 6 stukken. Hier zit gelijk al alles in, wat Anubis te bieden heeft, Instrumentale sfeervolle opener, moeilijke ritmes, sterke melodieën en de wat aparte zang, die mij zeer goed bevalt maar anderen kan afschikken, rustmomenten en aanzwellende zwevende overgangen met mooie gitaarsolo (V). Kortom dit is weer een schitterende CD. Ik kan dan nog wel de andere zeven nummers beschrijven, maar raad gewoon iedereen aan om de openingstrack te beluisteren. Mocht die bevallen dan zit je goed met deze CD en moet je gelijk hun debuut ook opzoeken.

Aangezien het een concept album betreft zit er ook nog een mooi verhaal achter. Ik had bij de eerste keer meelezen geen idee waar het over moest gaan dus de website maar eens opgezocht. Een overleden 11-jarig meisje uit de 19e eeuw dat wort opgeroepen door een groep tieners in Engeland tijdens een seance sessie in een oud huis. Dat geloven we dus wel, gelukkig  is de muziek grandioos.

Ondertussen valt er in Australië wel een heel aardig gemengd progfestivalletje samen te stellen uit o.a. bovenvermelde bands. Zodra Anubis hoofdprogramma is, wat mij betreft wel 24 uur vliegen waard.

Guthrie Govan - Boerderij 2 December 2011

Jason Becker lijdt aan ALS, deze zenuwziekte werd bij hem in 1991 geconstateerd. De levensverwachting na diagnose luidt normaal 3 tot 5 jaar, maar Jason Becker is er nog steeds. Afgelopen maand vond in Haarlem het Jason Becker is not dead yet festival plaats. Verschillende topgitaristen van over de wereld traden op en Jason kon het meemaken via een internet verbinding. Een documentaire over zijn leven is gemaakt, net als zijn solo album Perpetual Burn genaamd. Ik ben fan geworden toen Jason Becker samen met Marty Friedman Cacophony vormde. Op het bekende Schrapnel label kocht ik beide Cacophony platen en ook de soloplaten van allebei. Jason's grootste stap in zijn carriere werd gemaakt door bij David Lee Roth zijn band Steve Vai op te volgen. Bij de opnames van de eerste gezamenlijke plaat merkte Jason een verminderende spiercontrole en werd ALS vastgesteld. Ondertussen volledig verlamd kan Jason alleen communiceren met zijn ogen en kan hij zo zelfs nog muziek maken. Ik was dan ook van plan om naar Haarlem te gaan, maar zag daar op het laatste moment van af.

En waar is de link met Guthrie Govan in de Boerderij? Guthrie sloot het festival in Haarlem af en stond nu alleen in de boerderij. Guthrie heeft bij Asia gespeeld en als begeleiding stond er gitarist Dave Kilminster bekend van touren met Roger Waters en John Wetton en een drummer die nog met Ozzy had opgenomen. Zijn broer speelde bas en durfde de zaal niet in te kijken (of wilde dit niet) Magchiel had aan de hand van die namen dan ook iets anders verwacht maar kon nu ook naar twee sets van een klein uur gitaarloopjes kijken. Ik denk dat ook Magchiel gezien moet hebben dat hier een buitengewoon talent stond te spelen. Tussen verbazing, verrassing en puur genieten in vlogen de twee sets om. Marty Friedman was mijn favoriete gitarist, maar Guthrie heeft zich hier nu naast geplaatst. Helaas was zijn solo CD niet in de verkoop. Volgend jaar komt hij terug met Aristrocats met o.a. Marco Minneman op drums.

Voor meer info of donaties voor Jason Becker zie http://www.jasonbeckerfest.nl/   en http://www.stopals.nu/

DPRP Radio - Stroud FM

Een belangrijke luistertip.Elke maandag draait Andy Read, voormalig burgemeester van Stroud (UK) DPRP recensent en vaste Progpower ganger, ruim een uur progressieve rock en metal. Later in de week is dezelfde show via www.dprp.net te beluisteren. Ik heb al een paar CD's besteld na het beluisteren van zijn programma.

Afgelopen maandag was de beste show totnogtoe helemaal draaiende om Tech Metal. Zoals hij het zelf zei niet de grunt maar de hoge vocals variant. Iedere liefhebber weet genoeg en ik kan nu op zoek naar Power of Omens. Andy kreeg dit idee na het lezen van het boek Mean Deviation 4 decades of Progressive Metal. Ik heb dit boek ook en ik kan zeggen een must om enkele gemiste bands uit de afgelopen 40 jaar te leren kennen.

Na Watchtower, Psychotic Waltz, Spiral Architect etc een persoonlijk hoogtepuntje aan het einde van de show wanneer de afsluiter Face the Fear van Zero Hour wordt opgedragen aan a listener to our show in Holland called Erik. Na Bom Jesus de Itabapoana (RJ) Brasil ben ik nu ook bekende Nederlander aan het worden in Stroud (UK) eerst Winter's End bezocht en nu op de radio genoemd.

Als dat geen lezers van mijn blog trekt.

DMJGH 2: Anekdoten - Vemod

In deze donkere dagen voor de kerst is het de hoogste tijd om eens een lekker donker plaatje te bespreken. In mijn zonnigste tijd in Brazilië heb ik grappig genoeg een hele rits indertijd oude en nieuwe donkere bands ontdekt. Bij Halley Discos heb ik op progrock gebied een heleboel gaten in mijn opvoeding/kennis op weten te vullen. Als één van de basisbands in de progrock leerde ik King Crimson kennen. Ik werd hierna gewezen op een stroming Zweedse bands waar Anekdoten deel van uit maakte (met o.a. Anglagard en Landberk) die uit dezelfde vijver visten.

Vemod betekent Verdriet in het Zweeds en het betreft hier dan ook geen opbeurend plaatje. De hoes lijkt op de debuutplaat van Black Sabbath, maar de muziek doet inderdaad meer aan King Crimson denken. Opvallend is de zeer nadrukkelijk aanwezige bas en de dubbele Mellotron. Eigenlijk draait de hele CD om sfeer en wel die van de melancholische soort.

Geopend wordt met een instrumentaaltje van ruim zeven minuten Karelia. Dit is een streek in Noord Zweden grenzend aan Rusland en luisterend naar dit nummer hoor ik Lapland. De sfeer is gezet en zang wordt niet gemist. Hierna volgt The Old Man & The Sea het eerste nummer met zang. Deze enigszins voordragende manier van zingen vereist enige gewenning, maar past prima bij de muziek. Hoogtepunt van het nummer is het instrumentale intermezzo na de zin "I challenged the storm", waar een wilde zee met hoge golven wordt weergegeven. Deze band kan werkelijk als geen ander beelden oproepen bij de teksten of titels.
Het volgende nummer is ook al geen lachebekje met een titel Where Solitude Remains en een regel als "I wander through this Barren Land". Zelfs binnen al dit treurige werk hoort een ballad en die heet Thoughts in Absence. "But life begins and ends with pain, my time has come now, this bird has flown" klinkt het vrolijk. Maar weer zo verschrikkelijk mooi en potentieel crematie materiaal.
Na de rustige ballad luiden boerderij achtige geluiden het volgende nummer The Flow in. Dit gaat na een minuut opeens over op een zeer eclectisch dansbaar ritme en volgt het meest uptempo nummer van de plaat.
Met de angst iets te snel te zijn gegaan, wordt vrijwel al het gas weer terug genomen voor de tweede instrumentaal van de CD Longing. Zelden is verlangen zo mooi uitgedrukt en weer geen deuntje voor tijdens de afwas, maar meer iets om even terug te denken aan je zware operatie, een aanstaand bezoek aan de tandarts of internist, of aanstaande trips naar Arabische lente landen.
Afgesloten wordt met Wheel. Een duet ditmaal met man en vrouw op zang in twee coupletten, waarna een bas-gestuurde break een hele mooie blaas-instrument solo inleidt.Na nog één couplet wordt langzaam opgebouwd naar een instrumentale apotheose die de plaat net zo treurig afsluit als zij begon.

Ik heb proberen aan te geven dat het allemaal vrij zwaar op de hand ligt bij Anekdoten. Dit kan leiden tot een zichzelf te serieus nemende band waar je live vrij depressief van naar huis gaat. Niets bleek echter minder waar. In 1999 sloot Anekdoten het Rio Art Rock festival af en hoewel ze pas rond twee uur 's ochtends op mochten ging de redelijk vermoeide zaal totaal plat. Een paar jaar later stonden ze in de boerderij met RPWL. Aangezien de laatste voor mij vooral een CD band is en Anekdoten een aantal CD's verder vrolijk was doorgegaan in de kunst van Melancholie was duidelijk wie de avond won. In Oktober zouden ze weer terug zijn, maar ziekte van een bandlid voorkwam dit. Hopelijk komen ze snel weer terug, maar wel in een donkere maand graag.

The Quill - Musicon Den Haag 26 November 2011

Tien dagen geleden zag ik bij verrassing dat The Quill in Musicon zou staan samen met twee mij totaal onbekende bands. Eerst maar eens de website van Musicon aangeklikt om te kijken of het The Quill The Quill wel was. Dat bleek het geval en gelijk Hans gemaild of hij hiervan wist. Niemand bleek het te weten en de verrassing was groot. Mary heeft jaren geleden met Astrid een hotelletje in IJmuiden geboekt om The Quill te zien met nog 15 man. Ik had Peter jaren geleden ooit eens een CD van The Quill gegeven onder het motto, dit vind jij wel een lekker muziekkie. Robert kende ze ook en zo stonden we opeens gisteren met 11 man in de gezellige Musicon, waar wij tot onze verbazing de verrassende prijs van nul Euro moesten betalen om van 3 bands te genieten.

Genieten was het niet voor iedereen bij de voor programma's, want niet iedereen heeft thuis een platenkast met happy power metal uit de jaren tachtig (eerste band) of iets wat hangt tussen Rage Against the Machine en At the Drive-in. Ik vond de eerste band Schraapstaal wel vermakelijk en de tweede (AR?) weer iets enthiousiaster op het podium met een leuke Sanctuary (The Cult) afsluiter.

Om kwart voor twaalf verschenen dan eindelijk de vier kleine grote mannen van The Quill op het podium. Ik heb zelf geen CD's van ze en vind deze muziek vooral wel lekker voor een concert. Dat bleek te kloppen want er werd lekker los gegaan en dat hield niet meer op tot aan de toegiften. In principe speelt The Quill gewoon hardrock zonder al te veel poespas, met lekkere snelle nummers met kop en staart en gitaarsolo. Hoewel de muziek allemaal nieuw was voor mij klonken veel nummers al lekker op het eerste gehoor. Zelfs meebleren met Bring it on ging mij goed af en de tjd vloog om. Binnen deze stijl ligt Skintrade mij nog het beste, maar The Quill kan je er gewoon prima bij hebben op een festival. Sympathieke band en lekkere nummers. Na afloop dan ook de CD gehaald (moest wel met deze entree prijs en leuk concert)

Top 2000 quiz tv dieptepunt 2011

Vanavond ouderavond op school. Laat thuis even eten en de tv aangezet. Top 2000 quiz, leuk oude fragmenten kijken.
De deelnemers zijn "bekende NL'ers" Loes Luca hield als tiener van Jimmy  Hendrix zegt ze, Waylon (?WTF is..?) die verliefd naar Prince beelden kijkt, een radio 2 DJ, een Whitney Houston clone, iemand die ik helemaal niet ken en een palingboer Jan.
Naar aanleiding van een video clip krijgt elk tweetal wat vragen en wanneer het antwoord niet bekend is mogen de anderen ook antwoorden. Alle clips leiden zo tot vier vragen.
Opeens staat daar Deep Purple Smoke on the Water te zingen, de deelnemers bewegen stoer mee en ik ben benieuwd naar de vragen.
Vraag 1 hoe heet deze band, dat werd nog goed beantwoord, al zei de DJ ook Smoke on the Water, maar misschien dacht hij dat dat een volgende vraag was, maar nee vraag 2 luidde: Hoe heet de gitarist van Deep Purple uit die tijd?
En toen werd het stil. DJ en Whitney hadden geen idee. Het volgende duo keek ook wazig voor zich uit waarna Loes (hendrix) Luca geen idee had en homo Waylon nog riep een oude bekende?!?
Bij deze heeft de top 2000 voorgoed afgedaan. Ik heb de tv uitgezet en snel Reason van Anacrusis opgezet.

DMJGH 1: Enchant - Break

Verleden week las ik dat Nick d'Virgilio Spocks Beard ging verlaten, aangezien dat niet meer viel te combineren met andere verplichtingen (Cirque du Soleil). Van de week werd zijn opvolger al bekend gemaakt Ted Leonard voormalig zanger /gitarist van Enchant. En toen moest ik even terug in de tijd naar 1998. Ik kwam in de herfstvakantie een weekje terug naar Nederland vanuit Brazilië. Natuurlijk had ik op internet even mogelijke concerten gechecked en bleek het door mij net ontdekte Spock's Beard (DMJGH kandidaatje) in Tivoli te staan met als voor programma Enchant, die ik sinds hun debuut al kende. Daar gingen we dus naar toe, en waar we allemaal genoten van Enchant was SB iets te nerveus voor Hans en Michel maar dat is dus een andere bespreking. Wat ik maar wilde zeggen, wij kenden de link al tussen Ted Leonard en Spock's Beard, maar vonden Enchant toch een vooral lekkerder in het gehoor liggende band.

Enchant debuteerde in 1995 met A Blueprint of the World en ik twijfelde nog lang of ik die niet moest beschrijven voor DMJGH. Met bijdrages van Steve Rothery (Marillion) zette dit debuut Enchant gelijk op de kaart als veelbelovend hangend tssen progrock en metal. De stem van Ted Leonard is meteen herkenbaar en het debuut bleek jaren later nog steeds de basis voor hun live show.

Maar toch is voor mij de klassieker met daarnaast de meeste herinneringen Break. Het titelnummer begint zo overweldigend mooi, met een dreigende opbouw naar een meeschreeuwbaar gevoel van wanhoop over het breken van een relatie "Yeah we had all we could take, so it's over". Ik was dat jaar net gaan samenwonen met Josy, dus zat niet echt in de break sferen, maar kon de teksten met nuchtere kijk dat het afgelopen was wel waarderen. Als ik het goed herinner stond bij mijn eindejaarspoll 1998 Break bij de beste 3 nummers, mogelijk zelfs op één. Als ik het nummer nu weer hoor, sta ik nog volledig achter die keuze, beste Enchant nummer ooit.
Dit waanzinnig hoge niveau kan naturlijk niet over 58 minuten behouden blijven, maar gelukkig staat er nog een hele rits goede tot zeer goede nummers op de CD met als mijn favorieten: King , My Enemy, My Gavel Hand , maar eigenlijk ontlopen de nummers elkaar verder niet zo veel. Het mogelijke kritiekpuntje op Enchant is dan ook dat er veel in dezelfde richting wordt gespeeld. Zelden wordt het echt hard en snel of heel rustig en slepend. Maar daarmee niet gezegd dat een midtempo CD ook heel lekker kan wegluisteren.

In 1998 had ik een T-shirt gekocht met de Break hoes op de voorkant. Later heb ik verschillende keren reacties gekregen op dit shirt (van Marillion weekend in Minehead tot Arena in de Boerderij), dus er moet toch een zwijgende massa zijn die Enchant weet te waarderen. Leukste was nog dat zelfs één van de Zero Hour Tipton broers als Death Machine tijdens Headway ook nog zeer enthiosiast reageerde op mijn Break-shirt.
In 2005 zagen we Enchant voor het laatst als headliner op Headway (die andere Progpower in het voorjaar) in een schandalig lege P60. Break werd niet gespeeld, dus de teleurstelling was daar, maar zelfs zonder Break was dit een concert dat nog lang bij blijft. Live gewoon een hele sympathieke band en Ted Leonard zingt live geen noot minder dan op de plaat. Met het niews van deze week hoeft Spock's Beard zich dan ook geen zorgen te maken over het vervolg van hun loopbaan. Enchant aan de andere kant zullen we vrees ik niet meer gaan zien.

Yeah, There's silence when we Break, cause it's over.

Deze Moet Je Gehoord Hebben (DMJGH)

Een nieuwe categorie speciaal gecreëerd om eens lekker door mijn platenverzameling van de afgelopen 35 jaar te lopen, Deze Moet Je Gehoord Hebben, oftewel (DMJGH). Met deze open omschrijving kan ik alle kanten op. Er staat geen grens op mijn keuzes, dus ik zal vergeten bands bespreken, of vergeten albums van bekende bands, dan wel albums die ik zelf jaren (tot tientallen) na verschijnen pas heb ontdekt. Het kunnen ook albums zijn waar een persoonlijk verhaal aan vast zit, of die wegens een, al dan niet muziek, nieuwtje in de aandacht stonden.

Het idee is om iedere week minstens 1 plaat te bespreken en zo ieder jaar een collectie van 50 albums te verzamelen, die iedereen met precies dezelfde muzieksmaak als ik gehoord moet hebben.
Als alles volgens plan verloopt vanavond deel 1 van een ondergewaardeerde band, waarvan de zanger onlangs in het nieuws kwam, met mijn favoriete album van ze, met een persoonlijk verhaal er omheen. Hiernaast ook nog eens balancerend op het schemergebied tussen prog rock en prog metal en meer dan tien jaar oud dus niet te oud en niet te niew. Ik geloof dat hij aan alle voorwaarden die ik zelf heb opgesteld voldoet.

De bedoeling is naturlijk wel dat na het lezen van een bespreking die interesse opwekt, men ook actief op zoek gaat naar dat album en zodoende de betreffende band weer wat hits op hun Website-Myspace-Facebook of wat dan ook oplevert. Een bestelling zou natuurlijk nog mooier zijn. 

Cynic - Carbon-Based Anatomy

Cynic is geen makkelijke band. De muziek die ze maken vergt enige energie om te bevatten. Hiernaast veranderen zij ook behoorlijk van stijl in hun onderbroken carriere en ligt het zweverige gehalte erg hoog in zowel hun hardste als rustigste tijden. Hoewel Cynic gevormd werd eind jaren tachtig speelden gitarist/zanger Paul Masvidal en drummer Sean Reinert in Death (Death Metal komt van ?) vlak voor de opnames van het debuut begonnen. In 1993 kwam Focus uit waarbij de band werd gecompleteerd door bassist Sean Malone en gitarist Jason Gobel. Deze CD staat mede aan de basis van de Progressive Death Metal richting en heeft vele bands na hun beïnvloed. De vervormde zang samen met een deathgrunt over hele mooie melodieën en een ver boven gemiddeld muzikaal vakmanschap leidde tot een CD die iedere liefhebber van hardere technische metal in huis hoort te hebben.

In 1994 was het over voor de band en ging ieder zijn weg. Sean Malone kom ik in mijn platenkast nog tegen met Gordian Knot een instrumentaal meesterwerkje, maar het werd stil rond Cynic zelf. In 2005 werd ik in Alphen aan de Rijn bij de toen nog bestaande speciaalzaak voor al uw progressieve en metalen plaatwerk gewezen op Aeon Spoke. Dit lag in het straatje van enkele progrock bands die ik waardeerde en moest ik zeker eens beluisteren. Dat duurde niet lang en betekende aanschaffen. Wat schetste mijn verbazing toen ik het boekje doorlas en als muzikanten Paul Masvidal en Sean Reinert tegenkwam. Dat was even een omslag sinds Focus, maar nog steeds die Kwaliteit met hoofdletter k.

Ook Aeon Spoke kende geen lang leven en toen was daar opeens een reunie. De eerste toer miste ik en toen kwam de grunt uit een doosje wat vreemd moet zijn geweest. Hierna bestond de liveband mede uit twee Nederlanders op gitaar/grunt en bas die ook heel aardig met een instrument overweg konden wat zij met eigen band Exivious ook laten horen. Op Progpower 2008 kregen we de hele nieuwe CD en Focus te horen en dat was genieten geblazen voor diegenen die bekend zijn met hun werk. Voor onbekenderen misschien iets te weinig toegangkelijk en de fusion/jazzy/ambient invloeden bleken ook niet voor iedereen behapbaar. De nieuwe CD Traced in Air bleek ergens tussen Focus en Aeon Spoke in te hangen. De grunt werd zeldzaam, maar de nummers waren weer heel mooi. Ik zag ze vervolgens in 2009 in P60 vlak voor mijn operatie en besefte dat  mijn misschien wel laatste concert ooit heel erg mooi was geweeest. Het publiek ging niet tekeer, maar stond ademloos te genieten. Hierna kwam er nog een mini retraced uit met ambient/alternatieve (lees rustigere) versies van vier Traced nummers uit. Dit voegde voor mij niet heel veel toe, maar kroop wel nog wat dichter naar een potentieel publiek dat Aeon Spoke al kon waarderen.

En nu is er de nieuwe mini CD. van de 6 nummers zijn er namelijk drie overloopjes dan wel in-outtro's. Bij het begin zingt een indiase dame ons toe en dat is even schikken. Verrassend is het niet want zelfs Focus kende al vele verwijzingen richting deze zweverige kant (ahamkara ....veil of Maya). Het eerste echte nummer is het titelnummer en dat is wel weer heel mooi. De grunts lijken definitief weg en de muziek is anders maar indrukwekkend. Er lijkt een zekere dreiging gestuurd door de snelle drumfills te ontstaan afgewisseld met rustgevende refreins. Meteen valt op dat Paul Masvidal een wereldgitarist is en Sean Reinert zo mogelijk no hoger op de ladder staat als drummer (de beste misschien?) Hij is dan ook de enige drummer naast Neal Peart die mij live mag bezighouden met een drumsolo zonder dat de verveling toeslaat. Dan komt Bija! nou ja en snel verder naar Box up my Bones. Wat een aanstekelijk nummer. Het refrein vraagt om vollle stadions die meebrullen, maar dat gaat niet gebeuren weten we allemaal.Wie twijfelde over de relevantie van een softere Cynic, wordt hier over de streep getrokken. Gitaar ook weer top. Hierna volgt alweer het laatste echte nummer Elves Beam Out. Elfjes dus zweverig, maar mooie solo, lekker dwingend refrein en mooi slot, wat nog wordt gevolgd door een outtro Hieroglyph met wederom geluidjes en loops. Voor mij toont deze mini CD aan dat Cynic heel apart blijft, met niemand te vergelijken en lekker hun eigen gang gaan. Ik wacht al op een volledige CD, maar tot die tijd box ik mijn botten maar op.

En tenslotte het goede nieuws. Na verplichte aanschaf van open-minded luisteraars kan men ook met mij mee naar Cynic live. 7 December staan ze in de Baroeg en 20 December in P60. Mocht ik de kans hebben dan ga ik 7 december al, aangezien ik nooit weet wanneeer ik voor werk weer in het buitenland ben en het risco van gokken op alleen 20/12 niet aandurf. Mocht het zo goed zijn als ik hoop en verwacht pak ik gewoon de dubbel. Vraag is natuurlijk welke avontuurlike progmetal/fusion liefhebber dit ook aandurft. Ik zeg Peter?

Dec Burke - Paradigms & Storylines

Dit najaar kent een ongekende stroom van releases die ik bij uitkomst gelijk moet halen. Stond September tot begin Oktober nog in het teken van de progmetalstroom met nieuwe CD's van Arch/Matheos, Dream Theater, Subsignal, Opeth, Pain of Salvation, Redemption en Haken (wat een maanden!!) nu heb ik weer enkele interessante prog rock CD's in bestelling staan met DeeExpus, Discipline, Comedy of Errors , Arena en kwam deze week de nieuwe Dec Burke binnen.

Binnen het rustigere segment keek ik vooral uit naar deze Paradigms & Storylines. Ik heb Dec Burke  een paar jaar geleden ontdekt via de schitterende Template for a Generation van Darwin's Radio. Ik begreep toen ook dat hij op de tweede Frost* meespeelde en zong en dat Darwin's Radio al een debuut CD had en beiden waren goed. Verleden jaar kwam zijn solo debuut Destroy all Monsters uit (voor hoes scroll naar boven). Hoewel er nogal wat kritiek was op de productie en er weinig lyrische recensies waren, was het voor mij één van de toppers van 2010.

En nu is de opvolger er. Paradigms & Storylines brengt voor mij precies weer waar ik op hoop namelijk voornamelijk rustige slepende nummers met de bekende licht hese stem van Dec Burke en alles doorspekt met zijn mooie gitaarsolo's. Eigenlijk is dit een soort prettig in het gehoor liggende poppy prog, maar met zeven nummers in 56 minuten is er natuurlijk iets meer aan de hand. Days Like These opent lekker uptempo en eindigt met een hele mooie solo. Hierna komen er ook wat electronische trekjes (niet te veel) voorbij in March of the Androids en A Price for Life. The River bouwt weer lekker langzaam op naar een slepend refrein met ondersteunend gitaarloopje. Yesterday's Fool is de ballad met orkestrale trekjes. Gelukkig komen hier een akoestische en vervolgens elektrische gitaarsolo dit nummer opleuken tot zeer goed. December Sun vat weer allles samen en lijkt na enkele draaibeurten het hoogtepunt van de CD te zijn. Wil iemand weten waar Dec Burke voor staat dan vooral dit nummer eens beluisteren. Als afsluiter komt het titelnummer van ruim een kwartier. Bestaand uit drie delen zit de verrassing in er wat mij betreft in dat bij de overgangen ik steeds een scheurende gitaar inzet verwacht, die niet komt. Aan het einde wordt dit enigszins goed gemaakt, maar het had nog mooier gekund naar mijn gevoel.

Alles bij elkaar genomen, dus weer een zekere einde-jaar-lijst-haler wat mij betreft en hopen op een bezoek aan de Boerderij. Eén keer stond hij daar al, afgelopen december op een sneeuwerige avond als voorprogramma van Script for a Jester's Tour. Ik besloot wegens de sneeuw om met de Randstadrail te gaan en na een half uur tevergeefs wachten bij de halte, droop ik af naar huis. Na het horen van zijn nieuwe CD baal ik opnieuw van deze misser.

Night of the Prog - 8/9 juli 2011 - Loreley

Afgelopen weekend was ik terug op de Loreley voor het Night of the Prog festival. Bij de naam Night of the prog denk ik automatisch terug aan 2009 en aan alles wat er toen na kwam. Aangezien dit de reden was om mijn blog op te starten en het verslag van de 2009 editie één van mijn eerste verslagen was kon een doorstart (kijken of het nu wel duurt) natuurlijk niet uitblijven.

Samen met Hans en Yvon vrijdagochtend vroeg naar Duitsland afgezakt. Het kon een vakantiedrukke vrijdag worden dus iets na zes uur de deur uit. Bleek niet helemaal nodig, waardoor wij voor twaalven via een opvallend minder steile weg dan voorheen tegen de Rijn aan reden bij het pittoreske St. Goar. De hotel eigenaar bleek veel vriendelijker dan over de telefoon en we waren er klaar voor. Na een eerste Duitse Weissen en pils konden we beginnen aan de klim. Overnachten in St Goar betekent nl. pondje naar st Goarshausen, kwartiertje lopen naar de voet van de berg en dan de klim van de buitencategorie, die er voor zorgt dat alle hotelovernachters lekker dorstig aankomen.
    
Muziek, want daar kwamen we voor. Wegens een onduitse late opening van de hekken en de lange rijen hoorden we de opening van Martigan van buiten de hekken. Dat klonk wel aardig. Binnengekomen, bleek dat deze band het vooral van zijn wel aardig klinken moest hebben, want de uitstraling van de band was niets te overtuigend. Een aardige opener.
Hierna kwam de Nederlandse afvaardiging van dit jaar te weten Sky Architect. Later dit jaar zien we ze weer op Progpower en ik denk zo, dat ze daar misschien niet heavy genoeg zijn. Het klonk goed, het is instrumentaal goed, ze komen aardig over, maar toch kon ik mijn aandacht er niet voor het volle uur bij houden. Kortom ik weet het niet en zal na Progpower mijn (voorlopig) eindoordeel vellen.
 En toen kwam Threshold. Stukken harder dan de voorgaande bands en met en zanger die liever tussen het publiek door rent dan op het podium staat (He Papie al in 1990) werden we voor het eerst dit weekend spontaan weggeblazen. Threshold is zo'n band waar ik niet alle CD's van heb, niet alle nummers van ken, maar telkens als ik ze live zie overdonderen ze weer. Gewoon een hele goede live band die nooit teleurstelt.
Riverside was de volgende band. Zo goed als op Progpower 2004 zal ik ze nooit meer vinden, want toen had ik de enige CD, had ik ze nooit eerder gezien en was alles origineel en anders. Nu begonnen ze wel heel sfeervol en rustig, maar ging na een paar nummers de rem er vanaf en werd dit een verrassend goed optreden. Zelfs Hans was onder de indruk en dit was zeker niet bij elke band het geval.
Afsluiter en headliner van de vrijdagavond was het duitse Eloy. Zij hadden al 13 jaar niet meer opgetreden en speelden als laatste om een DVD met lichtshow op te kunnen nemen. De paar nummers die wij nog zagen klonken redelijk, maar niet meer dan dat. Het pontje en het hotel lonkten en na een snelle afdaling hoorden wij langs de oevers van de Rijn meer van hetzelfde en waren wij blij om ons bed op te zoeken na een lange dag.
Zaterdag scheen de zon vrijwel de hele dag. Dat was dus oppassen, verbranding en dorst lagen op de loer. Hiernaast werd ook nog eens geopend met de beste nieuwe band van de afgelopen 5 jaar Haken. Met een set die iets langer mocht zijn dan verleden jaar in Baarlo wisten zij weer net zo te overtuigen. Deze band verwerkt vele invloeden in hun muziek,maar weet er toch hele mooie en goed lopende nummers van te maken. Ik was blij ze weer gezien te hebben en ben al nieuwsgierig naar de nieuwe CD. Aangezien hun T-shirts en CD's werden verkocht bij de stand van weekend shirts bemand door Boerderij medewerkers, lijkt een spoedig bezoek aan Zoetermeer volgens mij al niet meer te missen.

Vandenplas is Duits en degelijk en vandaag dus ook. Ik ken alleen de eerste twee CD's (ze staan nu op meer) dus herkenning was er niet bij, waardoor de nummers na een uur wel wat op elkaar gaan lijken. Goed maar niet schokkend. Ze vervingen echter Moon Safari, dus zeker geen reden om te klagen.
De vierde en laatste duitse band van het festival was RPWL. Ik vind dit een typische CD band. Ik heb veel van ze op CD, maar live kunen ze nooit erg overtuigen. Grootste struikelblok hierbij is de zanger. Hij haalt het tempo uit de nummers, speelt mimiek en ging nu ook nog eens op de humoristische toer in het Duits. Ondanks deze haast dramatische mix op papier, was het misschien wel het beste concert dat ik ooit van ze heb gezien. Hard gelachen heeft het publiek, maar laten we het er maar op houden dat ons Duits niet hoogstaand genoeg is. Ik heb dit concert ook gebruikt om een kleine foto toer te maken dus bij deze:
  
IQ was de volgende band en hier was ik misschien wel het meest nieuwsgierig naar. Ik had ze al vaak bijna gezien, maar steeds ging het mis. Nu ging ik ze eigenlijk zien en was het een test voor het IQ weekend, later dit jaar in de boerderij. En viel het mee? eigenlijk niet. Zo matig als Hans en Yvon dit konden waarderen vond ik het niet, maar overtuigen deden ze zeker niet in mijn ogen. Opnieuw bleek de zanger een struikelblok. Op CD klinkt hij al apart, maar live kwam hij niet boven de band uit.  Ik weet niet of hij een slechte dag had, maar voor mij kwam er nu te weinig pit in het optreden. Ik dacht zeker niet te gaan later dit jaar, maar misschien bedenk ik mij nog. Dat de sfeer er bij ons in bleef kwam door het goede weer en het feit dat klagen altijd humoristischer is, dan complimenten uitdelen.
Toen begon het wegens technische problemen opvallend lange wachten op de hoofdact van het festival. Het was duidelijk dat vandaag de meeste mensen op Dream Theater zaten te wachten. Hans en ik bedachten dat het voor ons ook al zo'n 15 jaar geleden was, dus werd het weer eens tijd voor DT live. Dit is de eerste tour met de nieuwe drummer, dus die mocht een waanzinnig groot drumstel meenemen en helaas ook een solo verzorgen. Dan hebben we gelijk het enige minpuntje gehad (de solo, niet de drummer), want de setlist was erg goed en de presentatie ook. Natuurlijk mis je een paar favorieten na 12 CD's, maar toen Under Peruvian Skies voorbij kwam, moest ik toch weer aan Josy en ons samen tijdens DT in Rio denken, hoogtepuntje van het festival. Dream Theater speelde hard, strak en hebben gewoon zo veel goede nummers dat ze altijd wel een bezoek verdienen. Kortom daar ga ik in de toekomst weer vaker heen.
En dan is er nog een afsluiter om de leegstrrom geleidelijk laten verlopen. Anathema is behoorlijk populair en hun laatste CDeindigden hoog in verschillende jaarlijsten van 2010. Ook deze band had ik al vaak gemist, maar dat gaat mij in de toekomst niet gauw gebeuren. Wegens algehele vermoeidheid en de laatste overtocht konden of wilden wij niet tot het einde blijven, maar wat we zagen klonk heel goed en de presentatie is ook van hoog niveau. Perfecte afsluiting dus.
Wij zullen de line-up van Night of the Prog altijd in de gaten blijven houden. Hans begrijpt dat het voor hem moeilijk wordt om onder Prog een betere line-up bij elkaar te verzamelen, maar denkt ook aan een herhaling. Zelfs andere festivals op dezelfde lokatie moeten we in de peiling houden. twee weken eerder stonden Journey, Foreigner, Styx, Kansas, FM en anderen hier twee dagen, misschien wel net zo goed. Wat eind juli een oi/punk festival op deze lokatie moet is mij minder duidelijk

Haken - Visions

Binnen de progmetal zijn er enkele bands die al sinds de jaren tachtig CD's uitbrengen die variëren tussen goed en Klassieker binnen het genre. Voor mij zijn Fates Warning en Dream Theater de beste voorbeelden hiervan. Hiernaast zijn er bands die tien jaar aan de top van de progmetal staan en dan of uit elkaar gaan dan wel minder beginnen te worden. Zo kende de jaren tachtig Queensryche in topvorm, welke band daarna helaas wegzakte tot een band die zijn eigen oude schoenveters niet meer mag strikken. De jaren negentig werden op progmetal gebied gedomineerd door Psychotic Waltz. Zij vielen uit elkaar maar zijn dit jaar weer terug. Live was dit al groots dus kijk ik in spanning uit naar een nieuwe CD in 2012.Tussen midden jaren negentig en midden jaren nul stond Pain of Salvation aan de top, maar die lijken Queensryche achterna te gaan wat carriereplanning betreft. De jaren nul kende de oprichting van Redemption  met een serie top albums en we kijken hoe zij het nieuwe decennium door komen.

Maar dit moet een recensie van de nieuwe Haken CD? zijn hoor ik u denken. Precies want Haken stelt zich namelijk met deze CD kandidaat voor topper van de jaren tien. Vorig jaar las ik al veel over Haken in Classic Rock presents Prog (het leukste blad voor al uw prog rock en metal nieuws en geschiedenis) De debuut CD Aquarius maakte die hype volledig waar en na schitterende optredens op Progpower 2010 en Night of the Prog 2011 bleek hier ook een goede live band te staan. Ik weet dat de kritiek op de zanger met grunt in rode broek met zonnebril uit verschillende hoeken komt, maar ik kan zijn bereik van soft melodieus tot grunt zeer waarderen en instrumentaal is het werk van de bovenste plank.

De nieuwe CD is een concept album, waar melodieën en teksten door de CD heen terug komen. Ik heb nog niet met de teksten mee kunnen lezen of een interview gelezen, dus de inhoud zal ik later pas vatten. Openend met een heerlijk instrumentaaltje Premonition wordt gelijk over gegaan in de eerste klapper Nocturnal Conspiracy Mooie dreigende melodieën met dito zanglijnen, tempowisselingen en solo's laten zien waar Haken voor staat . Haken bestrijkt het gebied tussen de prog metal en prog rock, hoewel na een paar luisterbeurten deze CD iets meer richting rock lijkt door te slaan. Insomnia herkennen we van de Loreley, een erg lekker nummer en zo gaan we via The Mind's Eye, het wederom instrumentale Portals naar het uptempo Shapeshifter en de ballad Deathless. Om the eindigen met het titelnummer van 23 minuten. Hier wordt het hele scala van Haken nog eens gepasseerd. Werelds.

Eén van de kritiekpunten op de debuut CD ((Hans en Yvon op Loreley) waren de huppel dan wel hoempa intermezzo's die weinig toevoegen (Breien van Haken) Ik kon deze wel waarderen, maar ben toch ook tevreden, dat het deze keer bij slechts één zeer korte huppel tijdens het nummer Visions blijft. We hebben hier dus weer een CD die een zeer groot publiek verdient, zeker omdat ik ook raakgebieden met Queen bespeur. Maar zoals we helaas weten, gaat dit niet gebeuren. Mocht iO Pages inderdaad besluiten om geen festival meer te organiseren, moet ik er toch maar eens over na denken om volgend voorjaar een mini prog metal/rock evenement in de Boerderij op te zetten. De eerste Headliner staat wat mij betreft vast: Haken

Riverdogs - World Gone Mad

Begin jaren negentig vond een gedenkwaardige avond plaats in de Melkweg in Amsterdam. Het was zo'n gedenkwaardige avond dat ik op internet de exacte datum niet meer terug kan vinden.
Het moet begin 1993 geweest zijn, want toen ik de volgende dag Absolutely Live wilde gaan halen bij Kees CD, bleek Bone die dag te zijn uitgekomen. De avond waar ik het over had was de eerste kennismaking van Nederland met de Riverdogs en vice-versa. In Nederland was het debuutalbum met Vivian Campbell goed ontvangen. Hij was er al niet meer bij, want speelde in de eredivisie met Whitesnake en Def Leppard. Wel aanwezig waren Nick Brophy op gitaar en Rob Lamothe op gitaar en vocals. Nu bleek Rob live gezegend met een van de mooiste stemmen in het circuit. Wat was de verbazing wederzijds groot. De band wist niet wat ze overkwam toen ze een volle Melkweg de hele show mee zag zingen, en het publiek wist niet wat ze overkwam met deze geweldige live-band. Het mooiste was dat iedereen aanwezig dit ook voelde en dit concert alleen hierdoor al voor altijd in mijn top tien beste concerten ooit zal blijven staan.

De volgende twee jaren kwamen ze zeer regelmatig terug, met gedenkwaardige optredens in Hardrock cafe Amsterdam (Koninck voor die meneer), een bezoek aan Aardschokdag met Dream Theater en Warrior Soul, een tour met Tyketto en Shotgun Symphony met zelfs een thuiswedstrijd in het Paard. Ook mooi waren de concerten met Psychotic Waltz, waar onze inmiddels behoorlijk aangegroeide groep Riverdogs volgers in tweeën viel, zij die Psychotic Waltz wel begrepen en zij die dat ver boven de pet ging.

En toen was het over. Geen succes geen nieuw album en Rob Lamothe Solo. Dit waren ook mooie shows (die stem he) maar het werd wel met de CD gemoedelijker. Mooi was de soloshow in hotel Winston, waar vooraf een zangeres met voormalig Kiss gitarist nog enige Kiss army leden binnen bracht, zaten wij daarna twee meter tegenover Rob en band verzoekjes in te dienen, die dan ook gespeeld werden. Zijn zegetocht in Rootz heb ik gemist, want toen woonde ik al in Rio en daar had nog nooit iemand van ze gehoord.

En nu is het 2011 en zijn ze terug. Ik voelde mij verplicht om de nieuwe mini World Gone Mad vooraf te bestellen. Enigszins verrast door de zeer snelle bezorging ging ik er eens goed voor zitten. Al snel bleek ik na één draaibeurt geen oordeel te kunnen geven. Nu ben ik een aantal luistersessies verder en durf ik voorzichtig een mening te geven.

De mini duurt slechts 25 minuten en bevat ook nog eens een live cover. Dit terwijl er wel 8 nummers op staan, dat is dus gemiddeld slechts drie minuten. Lang leve het liedje en de stem is dan ook het motto.
De eerste keer durfde ik niet gelijk in de pen te klimmen wegens enige teleurstellingen, maar met de dag wordt de CD steeds beter. Ik geloof ondertussen dat dit gewoon een hele goede CD is. De opener World Gone Mad, is het sterkste nummer. Hier is nog enig uptempo werk te bespeuren en het refrein zingt lekker mee. Hierna komen verschillende nummers die bij het eerste gehoor ook op een solo CD van Rob Lamothe hadden kunnen staan. Iets vaker draaien leidt toch tot de conclusie dat dit wel wat steviger is, en er ook op gitaar nog wel eens een solo voorbij komt. Eigenlijk waren de eerste twee studio CD's ook niet zo hard en halen de nieuwe nummers toch vaak het niveau van de debuut CD of Bone.

Concluderend zijn er eigenlijk maar twee openstaande verzoeken mogelijk. Graag blijven opnemen en bij voorkeur een volledige CD en verder voor de volledige Riverdogs ervaring graag weer een tour door Nederland want Riverdogs moet je toch vooral live zien en horen.

Progpower Europe 2011, zondag 2 oktober

Het is nu woensdag 5 oktober en ik had graag een enthiousiast verhaal geschreven over Progpower zondag, waar Memento Waltz de verrassing van het festival bleek en Redemption mijn hoge verwachtingen volledig waar kon maken. Echter wegens het tragische ongeval na afloop kan ik nog geen woorden vinden en is niets anders gepast dan medeleven betuigen aan alle vrienden,band- en familieleden van het slachtoffer alsmede de gehele Progpower gemeenschap van organisatie tot vaste bezoekers (vrijwel iedereen). Er zijn geen woorden voor.

Progpower Europe 2011, zaterdag 1 oktober

Buiten ontbijten in korte broek is een heel apart begin van de Progpower zaterdag, maar vandaag kon het. Even de vrijdag door genomen het bier uitgezweet met een rondje Baarlo en klaar om met de fiets naar Sjiwa te gaan om Scizoid Lloyd te bekijken. Dit is een Nederlandse band, maar ik kende niets van ze. De stijl bleek wel leuk en ze deden me sterk aan Beardfish denken, van afwisselende muziek met jazzy uitstapjes tot aan het uiterlijk. Niets te wereldschokkend voor mij maar wel een leuke opener.

Hierna kwam White Walls. Dit is nou typisch zo'n band die Progpower zo interessant maakt. Ze komen uit Roemenië, dus ik had nog nooit over ze gelezen of van ze gehoord. Ze krijgen de kans om hier te spelen en spelen een hele leuke set, waar in elk nummer de uitersten van hard naar zacht en weer terug naar voren kwamen. Misschien leken de nummers onderling wat op elkaar, maar wat klonk dit goed. Voor mij genoeg reden om gelijk na afloop hun CD te halen. Nieuwe band erbij om in de gaten te houden.

Op de vrijdag hoorde ik enkele opmerkingen over de relatief rustige bands. Ik had dan ook na het ontbijt Monolith van In Mourning even opgezet om te laten horen dat vandaag in ieder geval één band stevig uit de hoek zou komen. Het optreden begon met een zware brom achter een nog gesloten gordijn en hierna volgde een uur doordenderen, met grunt en slechts een enkel rustmoment met cleane zang. Hoogtepunt van de dag? voor mij wel. Dit is regelmatig nodig even beuken tussen de rustiger bands door. Nog zo'n sterk punt van Progpower, zowel progrock als de extremere hoek komen terug op de setlist. Dit houd het verfrissend, want niemand wil 15 keer dezelfde band horen.

De eetpauze werd een paar biertjes en een bakje pinda's in de benedenbar. Hierna kwam DGM uit Italië.  Ze stonden hier vier jaar geleden ook en hun set van powerprog gaat er goed in. De presentatie was enthiousiast en hoewel vergelijkbaar met Sevnth Wonder vond ik ze op het podium iets beter. Niet één van de bands, waarvan ik gelijk alle CD's ga halen, maar wel leuk om live te zien.

Aangezien wij nog niet gegeten hadden hebben we een nu wel rustig Milanello bezocht tijdens Long Distance Calling. Ik kreeg maar vijf minuten mee en kan dus weinig over ze zeggen.

Afsluiter van de dag en duidelijk grootste band qua show en uitstraling was Symphony X. Na de Power of Metal tour eerder dit jaar waren mijn verwachtingen niet te hoog gespannen. Daar speelden ze namelijk na Psychotic Waltz en daar verliest iedereen van. Bovendien was Nevermore er ook nog voor geweest en stond het geluid niet goed. Vandaag was wel alles weer in orde en leek de sfeer in niets op dit voorjaar, maar herinnerde ze mij meer aan hun geslaagde concert in de boerderij van een paar jaar terug. Ik heb niet zo veel muziek van ze en vind de CD's niet afwisselend genoeg, maar live staat er wel een band. Om te beginnen hebben ze in Russell Allan al de beste zanger van het festival die heel goed weet hoe hij een zaal moet bespelen. Daarnaast hebben ze ook nog eens een gitarist van de buiten categorie en is het muzikaal genieten. Voor mij typisch een band die ik live beter vind dan op CD, prima afsluiter.

Zaterdag was dus over de dag genomen heel goed. de middag bood nieuwe bands met White Walls als verrassing en In Mourning als hoogtepunt van de dag. 's Avonds bleek DGM degelijk en wist Symphony X de slechte smaak van Februari weg te blazen. En dan te bedenken dat de zondag op papier nog beter gaat worden.

Progpower Europe 2011, vrijdag 30 september

Progpower is thuiskomen. Dat begint al in de trein bij het verbazingwekkende station Horst-Sevenum waar geen huizen staan, maar dit jaar tientallen studenten uitstappen. Vervolgens staan er altijd wel Progpower gangers op de bus te wachten in Venlo en komen we tenslotte thuis op camping de Berckt. Bij de receptie leggen ze al niet meer uit hoe we bij de sta-caravan moeten komen en vertellen ze ook niet dat dit jaar de laken pakketten zelf opgehaald moeten worden. Als we vervolgens op onze huurfietsen langs het bord welkom in Progpower city rijden zijn we er helemaal klaar voor. Zoals gebruikelijk zijn Hans en ik er vanaf de eerste band bij en komen gedurende de avond John, Gwenda, Peter en Mary binnen.

Dit jaar heeft een goede bezetting , maar wordt het toch aansturen op de alles verpletterende afsluiter Redemption (hopen dat Ray Alder enigzins goed bij stem is). De vrijdag kent voor mij al een verwacht hoogtepunt in Subsignal maar eerst komt uit Enschede The Barstool Philosophers het festival openen. Ik kende de band nog niet, maar had wel enkele positieve recensies over ze gelezen vooral in Duitse bladen en sites. Mijn Duitse Progpower vriend Klaus vertelde mij ook dat hij hun CD goed vond en benieuwd was naar de band live. De eerste opmerking van hem was dan ook dat ze er heel anders uitzagen dan verwacht. Nu maakt dit niets uit, maar met een goede zanger die klinkt als Geoff Tate in betere tijden, verwacht je onbewust toch Queensryche klonen. Het bleek gewoon een groep tukkers in alledaagse outfit te zijn. De zanger had wel een grote tatoo op zijn onderarm, waar voor zover ik het kon lezen doorgekrast Bryan Ruiz stond. De muziek dan. Die was erg goed, alle instrumenten en de al genoemde zang kwamen prima uit de verf. De nummers bleven niet direkt hangen, maar het grootste manko voor mij, was het gebrek aan up-tempo nummers. Het bleek dus een goede opener, maar de nadruk lag wel op langzaam opwarmen.

Hierna kwam Subsignal en mijn verwachtingen lagen heel hoog. Ik vond Sieges Even goed op Progpower van een paar jaar terug, Ik vond Subsignal goed aan de Loreley 2009 en draai hun CD nog graag. Hiernaast heb ik ontdekt dat voor mij de laatste jaren de tweede band van de vrijdag avond nog maar heel moeilijk overtroffen kan worden. 2008 kende Atrox, 2009 kwam ik uit het ziekenhuis, 2010 kende Leprous en dit jaar dus Subsignal.
Wel alle hooggespannen verwachtingen werden wat mij betreft ruimschoots waar gemaakt. Op CD klinken ze rustig en goed, live komt er zelfs wat meer pit bij en was het een uur lang genieten van een mix eerste CD, nieuwe nummers en wat Sieges Even werk. Het grootste verschil met hun voorgangers is de uitstraling van de band en met name de zanger. Arno Menses de half rotterdammer/duitser komt gewoon zelfverzekerd over en heeft een hele goede stem. Met gitarist Marko Steffen staat er ook een hele grote kleine man op het podium en voor deze avond was er ook een leuke achtergrond zangeres meegekomen, die Peter niet wilde zien omdat hij nog moest eten. Dit werd dus waar ik op gehoopt had, met na afloop gelijk halen van nieuwe CD en T-shirt. Daar stond toch vaak kritische Andrew, die het ook had begrepen en net zo had genoten. Nu we het toch over kritische luisteraars hebben, Hans vond ze ook weer goed en nog beter dan op CD. Vrijdagavond bij deze al geslaagd.

De afsluiter van de Vrijdag kwam uit Stockholm en heet Seventh Wonder. Ik vind ze wel leuk op CD, maar zoals wel vaker heb ik problemen om na een heel goed concert te kunnen genieten van een wel aardige band. Het was voor mij misschien beter geweest als ze voor Subsignal hadden gespeeld. Nu vielen ze in de categorie van Paganś Mind een paar jaar geleden. Leuk voor drie kwartier support act, maar voor mij te lang als afsluiter. Ik vond de pakjes erg mooi, maar volgens mij wel warm en de show iets te glad. De muziek is wel goed, maar helaas verkeerde timing om veel indruk op mij te maken.

Afsluitend was de vrijdag de dag waarop ik gehoopt had door de hele goede set van Subsignal. Bovendien kennen we dit jaar een Progpower primeur in zomerse temperaturen. Het is nu erg prettig buiten staan en het bleef nog lang stil in de garderobes. Net even het bier eruit gelopen en vandaag klaar voor veel vraagtekens. Ik hoop op een sterk In Mourning en ben benieuwd naar Long Distance Calling, waarvan morgen verslag.

Redemption - This Mortal Coil

Deze maand komt er een tsunami van veelbelovende prog- metal en rock CD's uit. Wat te denken van Dream Theater, Opeth, Pain of Salvation, Arch / Matheos, Subsignal, Haken, Anubis, Dec Burke, Steven Wilson en waarschijnlijk nog enkelen die ik nu vergeet. Er kan er echter maar één de beste zijn en dus ook maar één waar ik al weken naar uit kijk. Redemption: This Mortal Coil. Buiten het feit dat Redemption voor mij de beste progmetalband van de 21e eeuw is, kent deze CD natuurlijk een zeer emotionele voorgeschiedenis.
Vandaag twee jaar geleden lag ik met helse pijnen te herstellen van mijn nogal zware Whipple ingreep toen Hans voorbij kwam in het ziekenhuis met de nieuwe Redemption "Snowfall on Judgement day", één van de zo niet onze favoriete band(s). Ik kon in het ziekenhuis geen CD's afspelen, maar wel het tekstboekje doornemen. Toen ik las over de ziekte van de dochter van Nick van Dijk de leider/gitarist, schrijver van Redemption raakte ik in toch al labiele toestand nog iets meer van de kaart denkend aan Tiago en Taina.
Thuisgekomen zette ik meteen de CD op en hij was al weer goed (net zoals zijn drie voorgangers) Na een tweede draaibeurt las ik op internet een stuk van Nick van Dijk onder de naam "How I spent my summer holidays". Hierin beschreef hij uitgebreid hoe bij hem Multiple Myeloma was geconstateerd (een agressieve vorm van beenmergkanker)  en hoe zijn pijnlijke behandeling was verlopen. Nog wachtende op de uitslag van mijn eigen weefsels kon ik dit nieuws er slecht bij hebben en wist ik niet wat ik met zoveel onrecht aan moest. Ik beschreef de CD op mijn blog en sloot af met de woorden hopelijk ooit Nick op Progpower de hand te kunnen schudden nadat wij allebei genezen zijn verklaard.
Nu zijn we twee jaar verder, ik beschouw mijzelf genezen, Hans heeft ondertussen ook een niet veel vrolijker periode doorlopen met onlangs eindelijk weer eens positief nieuws en Nick gaat vooralsnog goed en heeft een nieuwe CD opgenomen.  Het thema dat de CD doorspekt is het onder ogen komen van de dood en alle emoties die hij heeft doorgemaakt.
De CD is hard, melodieus en niet weg te slaan uit mijn CD speler of van mijn Ipod. Meelezend met de teksten is de herkenning groot al denk ik tijdens het eerste nummer nog aan een hint naar Mike Portnoy: In the path of the Whirlwind no way home again!
Het tweede nummer is opgedragen aan Ronnie James Dio, de beste zanger ooit eveneens getroffen door kanker. Mocht mijn vorige blog ooit weer online komen, dan zal ik mijn ode aan RJD weer plaatsen. Met teksten als  "everything's changed now, no matter the outcome, It can't be the same again"  dwalen mijn gedachten af naar ellendige tijden en herken ik de treffende weergaven van Nick.
Verdere nummers met titels als: No tickets to the Funeral, Begin Again en Stronger than Death beschrijven emoties die mij ook zeer bekend voorkomen. In het afsluitende nummer, Departure of the Pale Horse, komen alle titels en flarden teksten nog één keer terug en schreeuw ik thuis al mee met de zin Death: Where is your victory.
Ik heb nooit een CD wegens het thema alleen al indrukwekkend gevonden, maar muzikaal is er na meerdere draaibeurten ook helemaal niks mis mee. De mix van harde riffs, flitsende solo's en mooie melodieën gezongen door wereldzanger Ray Alder blijven voor mij Redemption aan de top van het progmetal segment houden. 
En nu staan ze komend weekend als afsluitende hoofdact op Progpower. Ik heb het niet zo op handtekeningen of achter muzikanten aanlopen, maar mocht ik de kans krijgen om Nick van Dijk de hand te schudden dan maak ik graag een uitzondering.
O ja, er zit nog een tweede CD bij met covers van niet metal bands. Normaal heb ik het niet zo op cover projecten maar de Redemption bewerkingen van Hold the Line (Toto) Edge of the Blade (Journey) of Love to Love (UFO) klinken gewoon erg lekker.

He Tricolor

Op deze blog zal nog maar zelden de tricolor kant worden belicht. Voor de nieuwe lezers dus even een korte uitleg, voor de bekenden een update. Tricolor slaat op Tricolor uit Rio oftewel Fluminense: sinds 1997 de club voor mij. Ik heb ze meegemaakt in de roemruchte jaren1997-2000 met degradatie naar tweede en derde divisie gevolgd door een return naar Serie A. De daaropvolgende jaren werd er wisselend gestreden om de titel of gevochten tegen degradatie. Het vechten ging beter dan het strijden, dus gemiddeld middenmoot. Vanaf 2007 is her echter ieder jaar sensatie. In 2007 werd voor het eerst in 23 jaar een nationale titel gewonnen, de beker.

In 2008 betekende dit deelname aan de Copa Libertadores (Zuidamerikaase variant van de Champions League). Na Heroische overwinningen op Sao Paulo en Boca Juniors werde de finale verloren na penalties, alleen omdat in de finale uitgescoorde doelpunten niet meer dubbel telden?!?! (4-2 3-1). De sfeer die tijdens deze beslissende wedstrijden in Maracana heerste zal door geen enkele club meer worden geëvenaard.

In 2009 kwam de dip na de hausse en stond Fluminense halverwege op een zekere degradatiplaats met 8 punten acheterstand op nummer eennalaatst en wetende dat er vier clubs degraderen. En toen stond het time de guerreiros (team van strijders) op. Een serie van negen overwinningen volgde en op de laatste speeldag had Fluminense genoeg aan een gelijkspel uit bij Coritiba een degradatieconcurrent. Het bleef 1-1 en op de dag dat Flamengo kampioen werd was het feest onder de Tricolores zo mogelijk nog groter.

In 2010 zette Fluminense de sterke lijn door en werd de eerste seizoenshelft als leider afgesloten. De tweede helft ging een stuk minder, maar de concurrentie wist ook niet stabiel te blijven. Hierdoor werd wederom in de laatste wedstrijd de eertse titel sinds 1984 behaald. Ik volgde de wedstrijden via internet op de zondagavond en vierde een bescheiden kampioensfeestje in de sneeuw.

De afgelopen zomervakantie hebben wij weer in Brazilië doorgebracht. Hoogtepunten voor mij waren de dag dat Tiago mee wilde naar Laranjeiras en zelf een wedstrijd zien in Engenhao. Tiago wilde nog geen wedstrijd mee, maar beloofde dat zodra Maracana weer heropent hij wel een keer mee wil gaan. Engenhao is het andere grote stadion in Rio. Het ligt verder weg, dus moest ik met de metro en trein (een ervaring op zich) naar het stadion. Supporters komen er niet graag dus het bleek vrij rustig te zijn, maar toch heeft die sfeer iets wat moeilijk te beschrijven valt en werd Ceara met 4-0 verslagen. Dit seizoen is er één van kwakkelen, vallen en opstaan, winnen en verliezen. Na 21 wedstrijden zijn er 10 gewonnen, 10 verloren en één gelijk gespeeld. Gisteren werd de tiende overwinning behaald  na een 0-2 stand in de 82e minuut. Dit is Fluminense in een notedop. Ik heb dan ook stiekem hoop op een herhaling van de tweede seizoenshelft 2009 eindigend in een titel, ook al weet iedereen dat dit elftal te veel zwakke schakels kent.

Saudacoes Tricolores

Alcatraz Metal Festival 2011 - 27/08/2011 Deinze

De tijdmachine bestaat en hij staat in Deinze: België. Afgelopen zaterdag stapte ik met Hans in deze tijdmachine en zo belandden wij in de eind jaren tachtig waar wij geconfronteerd werden met bands, publiek en sfeer uit die tijd. En ik kan vertellen dit rook naar meer, dus wie weet Alcatraz 2012 met een uitgebreide groep (Magchiel, Sergio, Pieter, Mary, Peter en..?) nogmaals terug in de tijd. Het festival was zeer strak georganiseerd en met een zaal voor de hoofdacts en een tent op het parkeerterrein voor de iets kleinere acts werd het tijdschema makkelijk gevolgd. Eten was ook ouderwets, dus friet, burgers, pizzapunt of worst en verder geen gezeik.

En de muziek? denk aan Metal Daze van Manowar uit 1982:

So mister D. J.
Play just one for me
You know the one
With the crushin' and the screams

Vandaag namelijk zeker geen gebrek aan crushin'en screams. Ruwweg bestond het programma uit twee stromingen Heavy Metal en Thrash Metal, en beiden waren erg sterk vertegenwoordigd. Om het programma af te toppen stonden er ook nog twee iets progressievere bands op het podium.

Bij binnenkomst was After All al bezig. Deze Belgische band kende ik nog niet, maar het klonk zeker goed en de screams waren hoog en overtuigend. De eerste buitenband, bleek een lekker achtergrondmuziekje als opwarmer voor Anacrusis. Deze band heb ik volledig gemist in de jaren 80 en 90. Zo'n 5 jaar geleden las ik over ze en heb ze via internet leren kennen. Ze hebben namelijk alle 4 de CD's doodleuk op internet gezet voor gratis downloaden. Ik vond ze erg goed en was dan ook benieuwd naar dit concert. Gelukkig stond alles muzikaal als een huis, al zorgden technische problemen voor wat sfeer verstoring en was de zanger niet over-communicatief. We kwamen echter voor de muziek en muzikaal misschien wel de beste band van de dag. Jammer dat het hun laatste optreden ooit betrof en er erg weinig mensen bekend waren met het materiaal.

Na een buitenband stop met cola zero en zitten op een stalen balk (er waren een paar stoelen en geen banken) waren we allebei wel erg nieuwsierig naar een hernieuwde kennismaking met Helstar. Na een voorprogramma bij Yngwie zo'n 23 jaar geleden waren we vooral benieuwd of ze hem zouden spelen. Het begin was al erg sterk en een traditionele Heavy Metal show hoort gewoon zo gespeeld te worden als Helstar het vandaag liet zien. Toen vervolgens bij de aankondiging van de laatste twee nummers de vraag "run with the...??" kwam werden wij en met ons vele veertigers en vijftigers een beetje gek. Wat een knaller blijft dat nummer toch. Run With The Pack en schor weer naar buiten. Ik had Magchiel nog even gebeld om hem aan Canasta tijden te laten denken, maar die sprak later een bericht in dat mijn buren wel wat geluidsoverlast konden hebben.

Buiten werden al snel pauzes en daarna binnen alweer een volgende nieuwe oude band. Forbidden is één van die bands die uit de jaren tachtig San Francisco scene komt, maar nooit tot de big four werd gerekend. Het interessante is dat dit soort bands (net als Heathen, Death Angel of Exodus) tegenwoordig veel sterkere CD's uitbrengt dan die zogenaamde big four. Forbidden heeft ook een sterke recente CD, maar ik ken alleen één oude CD. Met een zanger die erg sterk aan Michel Dijkhuizen deed denken was dit vooral een hard concert. De afwisseling van de Cd's kwam door onbekendheid met de muziek minder door en afwisseling ontbrak wel wat. Toch zeker niet slecht een voor herhaling vatbaar in een kleine zaal.

Na Forbidden begon het probleem voor ons. De bands in de tent werden nu ook beter of bekender, waardoor wij geen rustpauze meer hadden. Zonder stoelen of banken, bleek dit fysiek niet haalbaar, waardoor wij keuzes moesten maken. Communic wilden we niet missen dus dat was de eerste show in de tent. Aangezien dit progmetal betreft, gelijk de leegste show van de dag wat betreft publiek voor het podium. Na het overdonderende Forbidden, miste dit trio wel wat power tijdens solo's, maar gelukkig zijn de nummers erg sterk en klonk de zang ook erg goed. 

Hierna volgde UDO binnen. Wij moesten passen en zagen alleen aan het eind Metal Heart en Balls to the Wall en dat was goed. Where Angels Suffer volgde een onbekende band, met bekende leden. Spil is de ex-gitarist van  WASP die erg aan Tedje van Es deed denken (bedankt Hans) met wilde sprongen en een snor met grijns . Ze speelden nummers van WASP, Metal Church en anderen, maar wij moesten rust pakken. Binnen volgde nl. Death Angel en die hebben een serie goede Cd's en live nog nooit teleurgesteld.  Vandaag stelden zij ook niet teleur, maar was het ook niet hun beste show ooit. Het enthiousiasme blijft echter aanstekelijk en wie kan afsluiten met een rampestamper als Thrown to the Wolves levert gewoon weer een gedenkwaardig optreden af.

Wij hadden vooraf al besloten dat we de headliner Helloween zouden laten schieten omdat de rit naar huis nog lang was. Voor ons was dus nu de afsluiter aangebroken in de vorm van Vicious Rumors. Gelukkig bleek dit een mooi slot in te houden. Ik ken alleen heel oud werk van ze. De nieuwe nummers zijn echter ook goed aan te horen en met Soldiers of the Night ook weer eens een echte live klassieker voor het eerst gezien.

OK veel in mijn ogen klassiekers werden niet gespeeld, en de zanger (the mad Black Adder?) kwam wel heel vreemd over, maar het was gewoon jeugdsentiment en een goede show. Bij het laatste nummer kwam er ook nog eens massale versterking opdagen en zagen we drie gitaristen, twee drummers, zangers en bassisten rondhuppelen op het vrij kleine podium. De zanger besloot dan ook de sport van de dag uit te gaan oefenen en ging een rondje crowdsurfen. Ja in België nog wel toegestaan en veel beoefend vandaag.

Een mooie afsluiting van een lange dag.

Alcatraz Metal Festival bleek dus een succes en voor de volgende jaren line-up in de gaten houden. De rit valt erg mee, de zaal en tent kunnen ook slecht weer aan en wie wil er nou niet af en toe 25 jaar terug in de tijd. Tot 2012 dus maar. Mocht de organisatie op dit verslag stuiten dan heb ik nog wel wat verzoekjes voor volgend jaar: Psychotic Waltz, Crimson Glory, MSG, UFO, Stampede, Hades, Heir Apparent, Watchtower en zo kan ik nog wel even door gaan.