Dec Burke - Paradigms & Storylines

Dit najaar kent een ongekende stroom van releases die ik bij uitkomst gelijk moet halen. Stond September tot begin Oktober nog in het teken van de progmetalstroom met nieuwe CD's van Arch/Matheos, Dream Theater, Subsignal, Opeth, Pain of Salvation, Redemption en Haken (wat een maanden!!) nu heb ik weer enkele interessante prog rock CD's in bestelling staan met DeeExpus, Discipline, Comedy of Errors , Arena en kwam deze week de nieuwe Dec Burke binnen.

Binnen het rustigere segment keek ik vooral uit naar deze Paradigms & Storylines. Ik heb Dec Burke  een paar jaar geleden ontdekt via de schitterende Template for a Generation van Darwin's Radio. Ik begreep toen ook dat hij op de tweede Frost* meespeelde en zong en dat Darwin's Radio al een debuut CD had en beiden waren goed. Verleden jaar kwam zijn solo debuut Destroy all Monsters uit (voor hoes scroll naar boven). Hoewel er nogal wat kritiek was op de productie en er weinig lyrische recensies waren, was het voor mij één van de toppers van 2010.

En nu is de opvolger er. Paradigms & Storylines brengt voor mij precies weer waar ik op hoop namelijk voornamelijk rustige slepende nummers met de bekende licht hese stem van Dec Burke en alles doorspekt met zijn mooie gitaarsolo's. Eigenlijk is dit een soort prettig in het gehoor liggende poppy prog, maar met zeven nummers in 56 minuten is er natuurlijk iets meer aan de hand. Days Like These opent lekker uptempo en eindigt met een hele mooie solo. Hierna komen er ook wat electronische trekjes (niet te veel) voorbij in March of the Androids en A Price for Life. The River bouwt weer lekker langzaam op naar een slepend refrein met ondersteunend gitaarloopje. Yesterday's Fool is de ballad met orkestrale trekjes. Gelukkig komen hier een akoestische en vervolgens elektrische gitaarsolo dit nummer opleuken tot zeer goed. December Sun vat weer allles samen en lijkt na enkele draaibeurten het hoogtepunt van de CD te zijn. Wil iemand weten waar Dec Burke voor staat dan vooral dit nummer eens beluisteren. Als afsluiter komt het titelnummer van ruim een kwartier. Bestaand uit drie delen zit de verrassing in er wat mij betreft in dat bij de overgangen ik steeds een scheurende gitaar inzet verwacht, die niet komt. Aan het einde wordt dit enigszins goed gemaakt, maar het had nog mooier gekund naar mijn gevoel.

Alles bij elkaar genomen, dus weer een zekere einde-jaar-lijst-haler wat mij betreft en hopen op een bezoek aan de Boerderij. Eén keer stond hij daar al, afgelopen december op een sneeuwerige avond als voorprogramma van Script for a Jester's Tour. Ik besloot wegens de sneeuw om met de Randstadrail te gaan en na een half uur tevergeefs wachten bij de halte, droop ik af naar huis. Na het horen van zijn nieuwe CD baal ik opnieuw van deze misser.