2011 is al weer een heel goed jaar geweest voor de progressieve rock. Ik zag enkele hele goede tweede CD's, nieuwe albums van toppers uit de jaren tachtig, die vrijwel allemaal harder zijn dan hun roots en zelfs nieuw werk van enkele jaren 70 dino's die echter mijn lijst niet hebben gehaald (Yes, VDGG). Het leukste zijn natuurlijk nieuwe ontdekkingen en die hebben ook mijn lijst gehaald. Zoals gebruikelijk bij mij sterke Engelse overheersing, al kwamen twee Duitse bands Toxic Smilee en Invertigo erg dichtbij. Nederlandse bands weten mij nog steeds niet echt te overtuigen en zijn wederom afwezig. Kortom genoeg tips om op te sommen, dus hierbij mijn lijst die verrassend genoeg met nummer 11 begint.
11. DeeExpus - The King of Number 33
Deze CD hoort in mijn top tien, maar heb ik pas twee weken binnen, dus nog niet genoeg gedraaid. Beïnvloed door Porcupine Tree op hun debuut (PTTee) komt de tweede CD soms weer met PT riffs aanzetten. Het titelnummer duurt zo'n 24 minuten en beslaat dus het halve album. Opvallend feit dat Mark Kelly (Marillion) op toetsen meespeelt en duidlijk de Fish tijd doet herleven. Hij lijkt opgelucht niet alleen maar pianoballads van Hogarth te hoeven ondersteunen.
10. Credo - Against Reason
Goede Neo prog uit Engeland. Niet zo sterk als zijn voorganger, maar toch wel weer erg vertrouwd klinkend. Extra aandacht voor goede gitarist. Helaas live gemist op IO Pags festival, anders wellicht hoger in de lijst.
9. Discipline - To Shatter all Accord
Voor mij nieuwe band uit de jaren negentig. Brachten dit jaar een live CD uit, die ik wel waardeerde en aan het eind van het jaar zelfs een nieuw studio album. Excentrieke prog met links naar VDGG en King Crimson. Niet te makkelijk voor iedereen, maar wordt iedere draaibeurt beter.
8. Arena - The Seventh Degree of Separation
Nieuwe zanger, nieuw elan. Veel korte nummers van rond de vier minuten en belangrijker steviger geworden. Was altijd al een stabiele band met regelmatig goed nieuw werk. Na vijf jaar een goed hard vervolg.
7. Comedy of Errors - Disobey
Uit Schotland, schenen in de jaren tachtig al te bestaan. Had ik nog nooit van gehoord, erg lekker in het gehoor liggende Neo prog. Staan begin februari met Credo in Londen. Kijken of ik daar een werk-vlieg-tuig-ticket-kortings-actie voor kan gebruiken om dit mee te maken.
6. Sean Filkins - War and Peace & Other Short Stories
Vorig jaar zag ik hem met Yvon in Stroud met de Lee Abraham Band. Wat vooral opviel was zijn lange haar met brede scheiding en niet al te overtuigende stem. Nu een solo debuut wat elke verwachting ver overstijgt. Hele goede nummers, stevig gitaarwerk en ook een prima afwisselende stem.
5. Pallas - XXV
Zoals ik begin dit jaar al schreef uit de oude Pallas zijn nu twee bands ontstaan. Alan Reed voor het rustiger werk en Pallas dat de harder kanten opzoekt, mede wegens de mogelijheden van de nieuwe zanger. Voor mij hun beste CD in jaren en live maakten ze het ook helemaal waar.
4. Cosmograf - When Age has Done it's Duty
Voor mij nieuw soloproject uit Engeland, maar bleek al de derde CD te zijn. Met behulp van een groot arsenaal bekende namen uit de Britse scene een hele mooie CD met seventies gevoel. Verrassende ontdekking van het jaar die helaas moeilijk live op de podia te zien zullen zijn.
3. Pendragon - Passion
Normaal altijd goed voor een topnotering valt een derde plaats zelfs wat tegen. Dat komt niet door de sterke opening, waarin zelfs gerapt wordt. Na het beste en langste nummer halverwege, This Green en Pleasant Land, lijkt de CD iets terug te vallen Maar wegens de samenstelling met zang, gitaar en begeleiding die zeer vertrouwd klinkt toch nog in de top drie. Titel van beste prog band uit de jaren tachtig alweer waargemaakt.
2. Anubis - A Tower of Silence
Net beschreven op mijn blog, vind ik dit nog steeds een heerlijke CD. Er zit een apart jaren tachtig pop sfeertje door hun prog verweven, wat de muziek toegangkelijk maakt. Hopen op een bezoek aan Nederland, al blijft Australië wat ver.
1. Dec Burke - Paradigms & Storylines
Nadat Darwin's Radio voor mij de verrassing van 2009 was, besloot Dec op het solopad te gaan zonder dat ik ze ooit had gezien. Gelukkig blijkt Dec Burke solo niet veel onder te doen voor Darwin's Radio. Lekker stevige gitaar over poppy prog, dat zo een groot publiek verdient. In Classic Rock presents Prog vertelde hij dat een show in Londen slechts 60 bezoekers opleverde. Dat geeft de burger geen moed voor een Europese toer. 2012 het jaar van Hannibal en de bergen, mocht hij niet langskomen, dan gaan we gewoon in Engeland kijken. Absolute top artiest.
No comments:
Post a Comment