We schrijven het jaar 1990 en een klein Duits label schokt de wereld van de goede muziek. Rising Sun Productions brengt kort na elkaar twee debuut albums uit die nog lang referenties in hun soort zullen blijven. Psychotic Waltz komt met de harde technische progmetal klassieker A Social Grace en Gypsy Kyss brengt in de iets rustigere progmetal variant het schitterende When Passion Murdered Innocence uit.
Psychotic Waltz bracht nog drie klassiekers uit (ja Mosquito is er ook één), bleek de beste live band in de jaren negentig, en kwam vrijwel jaarlijks langs. Gypsy Kyss leefde iets korter. Er kwam nog anderhalve plaat uit en ik zag ze één keer in de Scum. Ze stonden hoog op de Bill van de tweede Wacken Open Air, maar tegenwoordig is vergetelheid hun lot en misschien hun wens.
Maar wat ze hebben achter gelaten staat ruim twintig jaar later nog steeds voor grote kunst. Te beginnen met de hoes (op LP nog mooier) tot aan de teksten en de muziek is gewoon alles prima verzorgd. Beginnend zo als het hoort met twee uptempo nummers What I Feel en Fair is Fair begint de plaat swingend met mooie gitaarsolo's. Even wennen aan de stem van Michael Dickes, blijkt deze vooral in de rustigere nummers erg mooi. Daar volgen er twee van met Confused (zeer toepasselijke tekst in de tijd dat ik vooral verliefd werd op al samen wonende vrouwen) en het slepende Peccavi. Kant twee begon weer met twee snellere nummers, met Hung By aThread als uitschieter. En ook kant twee kende twee rustigere afsluiters het korte Where Do You Go een ballad opgetriest met een mooie saxofoon en het rustig opbouwende From Here wat steeds sneller wordt naar het einde toe met heel mooi gitaarwerk. De LP was toen al afgelopen, maar op de CD kreeg ik er later zo maar drie nummers bij die goed aansluiten bij de mooie voorgangers (Thank God I'm a Lunatic)
Ja en wat doe je bij dit soort bands waar je nostalgisch hoopt op een reunie optreden. Je gaat surfen op internet. Micahel Dickes was in de jaren negentig al solo gegaan en brengt nog steeds af en toe muziek uit. Ik heb o.a. zijn CD 35 met 35 nummers uitgebracht rond zijn 35e verjaardag. Hij brengt vooral singer/songwriter materiaal uit, met af en toe een heruitgave van een Gypsy Kyss nummer. Zo zag ik onlangs dat één van de mooiste ballads zonder grootse gitaarsolo ooit, Colors Can Stain, nu weer in een nieuwe versie door Michael Dickes is uitgebracht (ik had al twee versies). Aanrader op YouTube wat mij betreft. Het lijkt er niet op dat we Gypsy Kyss ooit nog gaan zien, al zijn er vooral in Duitsland nog wel eens festivals die het voor elkaar krijgen om oude bands eenmalig terug te halen. Dus zoals ze in Brazilïe zo mooi zeggen, hoop is de laatste die sterft.
No comments:
Post a Comment