Monday 28 November 2011

DMJGH 2: Anekdoten - Vemod

In deze donkere dagen voor de kerst is het de hoogste tijd om eens een lekker donker plaatje te bespreken. In mijn zonnigste tijd in Brazilië heb ik grappig genoeg een hele rits indertijd oude en nieuwe donkere bands ontdekt. Bij Halley Discos heb ik op progrock gebied een heleboel gaten in mijn opvoeding/kennis op weten te vullen. Als één van de basisbands in de progrock leerde ik King Crimson kennen. Ik werd hierna gewezen op een stroming Zweedse bands waar Anekdoten deel van uit maakte (met o.a. Anglagard en Landberk) die uit dezelfde vijver visten.

Vemod betekent Verdriet in het Zweeds en het betreft hier dan ook geen opbeurend plaatje. De hoes lijkt op de debuutplaat van Black Sabbath, maar de muziek doet inderdaad meer aan King Crimson denken. Opvallend is de zeer nadrukkelijk aanwezige bas en de dubbele Mellotron. Eigenlijk draait de hele CD om sfeer en wel die van de melancholische soort.

Geopend wordt met een instrumentaaltje van ruim zeven minuten Karelia. Dit is een streek in Noord Zweden grenzend aan Rusland en luisterend naar dit nummer hoor ik Lapland. De sfeer is gezet en zang wordt niet gemist. Hierna volgt The Old Man & The Sea het eerste nummer met zang. Deze enigszins voordragende manier van zingen vereist enige gewenning, maar past prima bij de muziek. Hoogtepunt van het nummer is het instrumentale intermezzo na de zin "I challenged the storm", waar een wilde zee met hoge golven wordt weergegeven. Deze band kan werkelijk als geen ander beelden oproepen bij de teksten of titels.
Het volgende nummer is ook al geen lachebekje met een titel Where Solitude Remains en een regel als "I wander through this Barren Land". Zelfs binnen al dit treurige werk hoort een ballad en die heet Thoughts in Absence. "But life begins and ends with pain, my time has come now, this bird has flown" klinkt het vrolijk. Maar weer zo verschrikkelijk mooi en potentieel crematie materiaal.
Na de rustige ballad luiden boerderij achtige geluiden het volgende nummer The Flow in. Dit gaat na een minuut opeens over op een zeer eclectisch dansbaar ritme en volgt het meest uptempo nummer van de plaat.
Met de angst iets te snel te zijn gegaan, wordt vrijwel al het gas weer terug genomen voor de tweede instrumentaal van de CD Longing. Zelden is verlangen zo mooi uitgedrukt en weer geen deuntje voor tijdens de afwas, maar meer iets om even terug te denken aan je zware operatie, een aanstaand bezoek aan de tandarts of internist, of aanstaande trips naar Arabische lente landen.
Afgesloten wordt met Wheel. Een duet ditmaal met man en vrouw op zang in twee coupletten, waarna een bas-gestuurde break een hele mooie blaas-instrument solo inleidt.Na nog één couplet wordt langzaam opgebouwd naar een instrumentale apotheose die de plaat net zo treurig afsluit als zij begon.

Ik heb proberen aan te geven dat het allemaal vrij zwaar op de hand ligt bij Anekdoten. Dit kan leiden tot een zichzelf te serieus nemende band waar je live vrij depressief van naar huis gaat. Niets bleek echter minder waar. In 1999 sloot Anekdoten het Rio Art Rock festival af en hoewel ze pas rond twee uur 's ochtends op mochten ging de redelijk vermoeide zaal totaal plat. Een paar jaar later stonden ze in de boerderij met RPWL. Aangezien de laatste voor mij vooral een CD band is en Anekdoten een aantal CD's verder vrolijk was doorgegaan in de kunst van Melancholie was duidelijk wie de avond won. In Oktober zouden ze weer terug zijn, maar ziekte van een bandlid voorkwam dit. Hopelijk komen ze snel weer terug, maar wel in een donkere maand graag.


No comments:

Post a Comment