In 1994 was het over voor de band en ging ieder zijn weg. Sean Malone kom ik in mijn platenkast nog tegen met Gordian Knot een instrumentaal meesterwerkje, maar het werd stil rond Cynic zelf. In 2005 werd ik in Alphen aan de Rijn bij de toen nog bestaande speciaalzaak voor al uw progressieve en metalen plaatwerk gewezen op Aeon Spoke. Dit lag in het straatje van enkele progrock bands die ik waardeerde en moest ik zeker eens beluisteren. Dat duurde niet lang en betekende aanschaffen. Wat schetste mijn verbazing toen ik het boekje doorlas en als muzikanten Paul Masvidal en Sean Reinert tegenkwam. Dat was even een omslag sinds Focus, maar nog steeds die Kwaliteit met hoofdletter k.
Ook Aeon Spoke kende geen lang leven en toen was daar opeens een reunie. De eerste toer miste ik en toen kwam de grunt uit een doosje wat vreemd moet zijn geweest. Hierna bestond de liveband mede uit twee Nederlanders op gitaar/grunt en bas die ook heel aardig met een instrument overweg konden wat zij met eigen band Exivious ook laten horen. Op Progpower 2008 kregen we de hele nieuwe CD en Focus te horen en dat was genieten geblazen voor diegenen die bekend zijn met hun werk. Voor onbekenderen misschien iets te weinig toegangkelijk en de fusion/jazzy/ambient invloeden bleken ook niet voor iedereen behapbaar. De nieuwe CD Traced in Air bleek ergens tussen Focus en Aeon Spoke in te hangen. De grunt werd zeldzaam, maar de nummers waren weer heel mooi. Ik zag ze vervolgens in 2009 in P60 vlak voor mijn operatie en besefte dat mijn misschien wel laatste concert ooit heel erg mooi was geweeest. Het publiek ging niet tekeer, maar stond ademloos te genieten. Hierna kwam er nog een mini retraced uit met ambient/alternatieve (lees rustigere) versies van vier Traced nummers uit. Dit voegde voor mij niet heel veel toe, maar kroop wel nog wat dichter naar een potentieel publiek dat Aeon Spoke al kon waarderen.
En nu is er de nieuwe mini CD. van de 6 nummers zijn er namelijk drie overloopjes dan wel in-outtro's. Bij het begin zingt een indiase dame ons toe en dat is even schikken. Verrassend is het niet want zelfs Focus kende al vele verwijzingen richting deze zweverige kant (ahamkara ....veil of Maya). Het eerste echte nummer is het titelnummer en dat is wel weer heel mooi. De grunts lijken definitief weg en de muziek is anders maar indrukwekkend. Er lijkt een zekere dreiging gestuurd door de snelle drumfills te ontstaan afgewisseld met rustgevende refreins. Meteen valt op dat Paul Masvidal een wereldgitarist is en Sean Reinert zo mogelijk no hoger op de ladder staat als drummer (de beste misschien?) Hij is dan ook de enige drummer naast Neal Peart die mij live mag bezighouden met een drumsolo zonder dat de verveling toeslaat. Dan komt Bija! nou ja en snel verder naar Box up my Bones. Wat een aanstekelijk nummer. Het refrein vraagt om vollle stadions die meebrullen, maar dat gaat niet gebeuren weten we allemaal.Wie twijfelde over de relevantie van een softere Cynic, wordt hier over de streep getrokken. Gitaar ook weer top. Hierna volgt alweer het laatste echte nummer Elves Beam Out. Elfjes dus zweverig, maar mooie solo, lekker dwingend refrein en mooi slot, wat nog wordt gevolgd door een outtro Hieroglyph met wederom geluidjes en loops. Voor mij toont deze mini CD aan dat Cynic heel apart blijft, met niemand te vergelijken en lekker hun eigen gang gaan. Ik wacht al op een volledige CD, maar tot die tijd box ik mijn botten maar op.
En tenslotte het goede nieuws. Na verplichte aanschaf van open-minded luisteraars kan men ook met mij mee naar Cynic live. 7 December staan ze in de Baroeg en 20 December in P60. Mocht ik de kans hebben dan ga ik 7 december al, aangezien ik nooit weet wanneeer ik voor werk weer in het buitenland ben en het risco van gokken op alleen 20/12 niet aandurf. Mocht het zo goed zijn als ik hoop en verwacht pak ik gewoon de dubbel. Vraag is natuurlijk welke avontuurlike progmetal/fusion liefhebber dit ook aandurft. Ik zeg Peter?
No comments:
Post a Comment