Lillian Axe is de beste Melodieuze hardrock band die na 1980 is ontstaan. Ik weet dat, maar daar begint het probleem. Heel weinig mensen weten dat met mij. Zo kan het gebeuren dat op een donderdagavond in een afgelegen zaal in Amsterdam er zo rond de 25 betalende bezoekers afkomen op een avondje hardrock van de bovenste plank. Tenminste wat het hoofdprogramma betreft. Er spelen ook nog twee support bands allebei een half uurtje. Human Zoo heel Duits, heel cliché en heel eighties, dus wel twee nummers grappig. Daarna Seven Thorns uit Denemarken, die vooral uit het Helloween boek der speedmetal hebben gespiekt.Om een indruk van de sfeer te geven deze toepasselijke foto van Human Zoo in actie.
En dan begint Lillian Axe met een avondje oeuvre overzicht. Openend met Misery Loves Company van de debuutplaat wordt de toon gezet. De hele carrière komt voorbij en dat is genieten, want alle platen zin goed. Verrassingen zijn er niet, want ik zou niet weten wat ze normaal gesproken altijd spelen. Wel zien we dat naast oude klassiekers als Ghost of Winter en Letters in the Rain ook nieuwe nummers als Death Comes Tomorrow en Jesus Wept live erg goed overkomen. Interessant is wel om te zien dat de grote voorraad ballads die geschreven zijn volledig genegeerd worden. Rustige intro's en breaks zorgen voor de nodige afwisseling, maar het motto is vooral hard, wat nog eens onderstreept wordt door de geluidsman die vooral alles vol open goed lijkt te beheersen.
Wat er nou precies zo goed aan Lillian Axe is kan ik niet geheel beschrijven. Het helpt zeker dat alle nummers pakkend zijn, de gitarist heel losjes de mooiste solo's riffs en intro's rond strooit, en de zanger boven het hoge volume heel krachtig en zuiver weet over te komen. We hoorden dat de opkomst in Limburg niet veel groter was, zodat een terugkeer naar Europa in de toekomst erg onwaarschijnlijk lijkt. Hebben we (Hans was één van de 25) in ieder geval deze hele mooie avond meegenomen.
En dan begint Lillian Axe met een avondje oeuvre overzicht. Openend met Misery Loves Company van de debuutplaat wordt de toon gezet. De hele carrière komt voorbij en dat is genieten, want alle platen zin goed. Verrassingen zijn er niet, want ik zou niet weten wat ze normaal gesproken altijd spelen. Wel zien we dat naast oude klassiekers als Ghost of Winter en Letters in the Rain ook nieuwe nummers als Death Comes Tomorrow en Jesus Wept live erg goed overkomen. Interessant is wel om te zien dat de grote voorraad ballads die geschreven zijn volledig genegeerd worden. Rustige intro's en breaks zorgen voor de nodige afwisseling, maar het motto is vooral hard, wat nog eens onderstreept wordt door de geluidsman die vooral alles vol open goed lijkt te beheersen.
Wat er nou precies zo goed aan Lillian Axe is kan ik niet geheel beschrijven. Het helpt zeker dat alle nummers pakkend zijn, de gitarist heel losjes de mooiste solo's riffs en intro's rond strooit, en de zanger boven het hoge volume heel krachtig en zuiver weet over te komen. We hoorden dat de opkomst in Limburg niet veel groter was, zodat een terugkeer naar Europa in de toekomst erg onwaarschijnlijk lijkt. Hebben we (Hans was één van de 25) in ieder geval deze hele mooie avond meegenomen.
No comments:
Post a Comment