Progmotion is dit jaar opgericht als stichting ter promotie van de progressieve muziek. Dat is heel positief en als zij ook nog eens een festival organiseren waar Galahad en Wolverine voor worden gestrikt dan zeg ik petje af voor dit initiatief, moet ik ze toch maar eens gaan sponsoren lijkt me.
Wolverine en Galahad staan allebei garant voor goede live shows en hebben nieuw werk op CD uitgebracht in de afgelopen twaalf maanden dat ik nog nooit live heb gezien dus enorme zin. De teleurstelling was dan ook groot toen Wolverine wegens longontsteking van de zanger kort voor het festival moest afzeggen. Uden is een behoorlijke rit, maar toen ik belde en hoorde dat Galahad nog steeds als tweede band stond geprogrammeerd was het voor mij toch de moeite waard.
Minor Giant was net begonnen toen ik de Pul in liep, een nieuwe Nederlandse band die volgend jaar zomer hun debuutalbum uit gaat brengen. Een jonge band, waarvan ik alleen de bassist van PBII herkende (deze keer zonder Haagse fluit) bleek aardig uit de voeten te kunnen. Zij kregen behoorlijk veel reactie uit het publiek, maar om eerlijk te zijn begreep ik het enthousiasme niet helemaal. Natuurlijk was de gitarist goed, klonk het samenspel mooi en leek iedereen behoorlijk goed met zijn instrument overweg te kunnen. Maar er was voor mij ook een maar. De toetsenist had wel wat veel Neal Morse poses overgenomen en ik hoorde in de rustige passages toch ook duidelijk invloeden van John Denver voorbij komen. Misschien worden ze groot (in progtermen en in Nederland) maar ik heb niets nieuws gehoord.
Misschien is mijn reactie op Minor Giant wel iets negatiever uitgevallen door de publieksreacties van de avond. Verschillende mensen die Minor Giant te gek vonden, konden Galahad totaal niet waarderen. Opmerkingen als "dit was heel slecht" tot "het is mijn muziek niet" waren alom aanwezig na afloop van hun concert. En dan komen we bij het dilemma van Galahad. Battle Scars is voor mij tot nu toe één van de absolute hoogtepunten van 2012. Maar Galahad gebruikt samples, dance muziek en grote afwisselingen tussen zachte stukken en heel heftig gitaarwerk. Voor prog puristen kan dit al gauw te ver gaan en als dan ook het geluid nog eens niet optimaal is gedurende het concert haken velen af en beginnen hardop te ouwehoeren achter in de zaal.
Voor diegenen die Galahad wel vatten, was dit een absoluut hoogtepunt. Battle Scars kwam in zijn geheel voorbij en aangezien oudje Sleepers ook op Battle Scars staat, kwamen eigenlijk alleen de laatste twee CD's voorbij. Ik zou zelf graag eens een Galahad weekend meemaken, waar ook alle oude klappers weer gespeeld worden, maar dat zie ik niet snel gebeuren. Feit is gewoon dat wegens hun gewaagde keuzes van het verwerken van hele uiteenlopende muziekstijlen ze gelijk veel te veel potentiële fans afschrikken. Maar nogmaals wie Galahad waardeert had veel te genieten. De live versies kennen af en toe ook leuke variaties op de de CD en de natuurlijke presentatie van de band, zie je bij Nederlandse bands gewoon nooit terug. Hier staan artiesten een show te geven en een droge humoristische opmerking hier en daar voegt voor mij veel toe.
De nummers van Empires Never Last stonden live al eerder als een huis. Nu bleek Battle Scars gelukkig ook gemaakt te zijn om live iedereen omver te blazen. En ja samples met dance muziek draaien gewoon mee en tot mijn eigen verbazing zag ik dit ook als sfeer verhogend. Helaas is mijn filmpje van Seize the Day te groot om hier te laten zien hoe mooi een ballad kan omslaan in dance music en daarna het plafond omlaag te rocken.
Ik ga gelijk de volgende CD die in Oktober uit moet komen bestellen bij de band en wacht al op het boek dat er aan komt. Een band met veel tegenslagen (bassist Neil Pepper nog wel te horen op CD is vandaag precies een jaar geleden overleden aan kanker) kan ik allen maar waarderen met hun opbeurende teksten, zoals naast het mooie Bitter and Twisted toch ook weer Seize the Day, relish every moment, make it something to remember.
Als perfecte motto voor elke Galahad show sluit ik me graag aan bij de ook gespeelde afsluiter van Empires Never Last: This Life could be my last, At least we had a blast.
En toen was het festival voor mij afgelopen. De teleurstelling van het afzeggen van Wolverine was al groot, maar deze werd mogelijk overtroffen door de vervanger. In plaats van een goede Nederlandse prog metal band (Sun Caged, Day Six of Penny's Twisted Flavor) koos de organisatie voor female-fronted goth metal (Kingfisher Sky in dit geval) en die stroming vind ik saai met zangeressen die de nummers vaak zo tenenkrommend aan elkaar praten dat met anderhalf uur rijden in het verschiet de keuze voor mij nog al simpel was.
Wolverine en Galahad staan allebei garant voor goede live shows en hebben nieuw werk op CD uitgebracht in de afgelopen twaalf maanden dat ik nog nooit live heb gezien dus enorme zin. De teleurstelling was dan ook groot toen Wolverine wegens longontsteking van de zanger kort voor het festival moest afzeggen. Uden is een behoorlijke rit, maar toen ik belde en hoorde dat Galahad nog steeds als tweede band stond geprogrammeerd was het voor mij toch de moeite waard.
Minor Giant was net begonnen toen ik de Pul in liep, een nieuwe Nederlandse band die volgend jaar zomer hun debuutalbum uit gaat brengen. Een jonge band, waarvan ik alleen de bassist van PBII herkende (deze keer zonder Haagse fluit) bleek aardig uit de voeten te kunnen. Zij kregen behoorlijk veel reactie uit het publiek, maar om eerlijk te zijn begreep ik het enthousiasme niet helemaal. Natuurlijk was de gitarist goed, klonk het samenspel mooi en leek iedereen behoorlijk goed met zijn instrument overweg te kunnen. Maar er was voor mij ook een maar. De toetsenist had wel wat veel Neal Morse poses overgenomen en ik hoorde in de rustige passages toch ook duidelijk invloeden van John Denver voorbij komen. Misschien worden ze groot (in progtermen en in Nederland) maar ik heb niets nieuws gehoord.
Misschien is mijn reactie op Minor Giant wel iets negatiever uitgevallen door de publieksreacties van de avond. Verschillende mensen die Minor Giant te gek vonden, konden Galahad totaal niet waarderen. Opmerkingen als "dit was heel slecht" tot "het is mijn muziek niet" waren alom aanwezig na afloop van hun concert. En dan komen we bij het dilemma van Galahad. Battle Scars is voor mij tot nu toe één van de absolute hoogtepunten van 2012. Maar Galahad gebruikt samples, dance muziek en grote afwisselingen tussen zachte stukken en heel heftig gitaarwerk. Voor prog puristen kan dit al gauw te ver gaan en als dan ook het geluid nog eens niet optimaal is gedurende het concert haken velen af en beginnen hardop te ouwehoeren achter in de zaal.
Voor diegenen die Galahad wel vatten, was dit een absoluut hoogtepunt. Battle Scars kwam in zijn geheel voorbij en aangezien oudje Sleepers ook op Battle Scars staat, kwamen eigenlijk alleen de laatste twee CD's voorbij. Ik zou zelf graag eens een Galahad weekend meemaken, waar ook alle oude klappers weer gespeeld worden, maar dat zie ik niet snel gebeuren. Feit is gewoon dat wegens hun gewaagde keuzes van het verwerken van hele uiteenlopende muziekstijlen ze gelijk veel te veel potentiële fans afschrikken. Maar nogmaals wie Galahad waardeert had veel te genieten. De live versies kennen af en toe ook leuke variaties op de de CD en de natuurlijke presentatie van de band, zie je bij Nederlandse bands gewoon nooit terug. Hier staan artiesten een show te geven en een droge humoristische opmerking hier en daar voegt voor mij veel toe.
De nummers van Empires Never Last stonden live al eerder als een huis. Nu bleek Battle Scars gelukkig ook gemaakt te zijn om live iedereen omver te blazen. En ja samples met dance muziek draaien gewoon mee en tot mijn eigen verbazing zag ik dit ook als sfeer verhogend. Helaas is mijn filmpje van Seize the Day te groot om hier te laten zien hoe mooi een ballad kan omslaan in dance music en daarna het plafond omlaag te rocken.
Ik ga gelijk de volgende CD die in Oktober uit moet komen bestellen bij de band en wacht al op het boek dat er aan komt. Een band met veel tegenslagen (bassist Neil Pepper nog wel te horen op CD is vandaag precies een jaar geleden overleden aan kanker) kan ik allen maar waarderen met hun opbeurende teksten, zoals naast het mooie Bitter and Twisted toch ook weer Seize the Day, relish every moment, make it something to remember.
Als perfecte motto voor elke Galahad show sluit ik me graag aan bij de ook gespeelde afsluiter van Empires Never Last: This Life could be my last, At least we had a blast.
En toen was het festival voor mij afgelopen. De teleurstelling van het afzeggen van Wolverine was al groot, maar deze werd mogelijk overtroffen door de vervanger. In plaats van een goede Nederlandse prog metal band (Sun Caged, Day Six of Penny's Twisted Flavor) koos de organisatie voor female-fronted goth metal (Kingfisher Sky in dit geval) en die stroming vind ik saai met zangeressen die de nummers vaak zo tenenkrommend aan elkaar praten dat met anderhalf uur rijden in het verschiet de keuze voor mij nog al simpel was.
No comments:
Post a Comment