De Beste Tien: Progrock CD's van 2011

2011 is al weer een heel goed jaar geweest voor de progressieve rock. Ik zag enkele hele goede tweede CD's, nieuwe albums van toppers uit de jaren tachtig, die vrijwel allemaal harder zijn dan hun roots en zelfs nieuw werk van enkele jaren 70 dino's die echter mijn lijst niet hebben gehaald (Yes, VDGG). Het leukste zijn natuurlijk nieuwe ontdekkingen en die hebben ook mijn lijst gehaald. Zoals gebruikelijk bij mij sterke Engelse overheersing, al kwamen twee Duitse bands Toxic Smilee en Invertigo erg dichtbij. Nederlandse bands weten mij nog steeds niet echt te overtuigen en zijn wederom afwezig. Kortom genoeg tips om op te sommen, dus hierbij mijn lijst die verrassend genoeg met nummer 11 begint.

11. DeeExpus - The King of Number 33
Deze CD hoort in mijn top tien, maar heb ik pas twee weken binnen, dus nog niet genoeg gedraaid. Beïnvloed door Porcupine Tree op hun debuut (PTTee) komt de tweede CD soms weer met PT riffs aanzetten. Het titelnummer duurt zo'n 24 minuten en beslaat dus het halve album. Opvallend feit dat Mark Kelly (Marillion) op toetsen meespeelt en duidlijk de Fish tijd doet herleven. Hij lijkt opgelucht niet alleen maar pianoballads van Hogarth te hoeven ondersteunen.

10. Credo - Against Reason
Goede Neo prog uit Engeland. Niet zo sterk als zijn voorganger, maar toch wel weer erg vertrouwd klinkend. Extra aandacht voor goede gitarist. Helaas live gemist op IO Pags festival, anders wellicht hoger in de lijst.

9. Discipline - To Shatter all Accord
Voor mij nieuwe band uit de jaren negentig. Brachten dit jaar een live CD uit, die ik wel waardeerde en aan het eind van het jaar zelfs een nieuw studio album. Excentrieke prog met links naar VDGG en King Crimson. Niet te makkelijk voor iedereen, maar wordt iedere draaibeurt beter.

8. Arena - The Seventh Degree of Separation
Nieuwe zanger, nieuw elan. Veel korte nummers van rond de vier minuten en belangrijker steviger geworden. Was altijd al een stabiele band met regelmatig goed nieuw werk. Na vijf jaar een goed hard vervolg. 

7. Comedy of Errors - Disobey
Uit Schotland, schenen in de jaren tachtig al te bestaan. Had ik nog nooit van gehoord, erg lekker in het gehoor liggende Neo prog. Staan begin februari met Credo in Londen. Kijken of ik daar een werk-vlieg-tuig-ticket-kortings-actie voor kan gebruiken om dit mee te maken.

6. Sean Filkins - War and Peace & Other Short Stories
Vorig jaar zag ik hem met Yvon in Stroud met de Lee Abraham Band. Wat vooral opviel was zijn lange haar met brede scheiding en niet al te overtuigende stem. Nu een solo debuut wat elke verwachting ver overstijgt. Hele goede nummers, stevig gitaarwerk en ook een prima afwisselende stem.

5. Pallas - XXV
Zoals ik begin dit jaar al schreef uit de oude Pallas zijn nu twee bands ontstaan. Alan Reed voor het rustiger werk en Pallas dat de harder kanten opzoekt, mede wegens de mogelijheden van de nieuwe zanger. Voor mij hun beste CD in jaren en live maakten ze het ook helemaal waar.

4. Cosmograf - When Age has Done it's Duty
Voor mij nieuw soloproject uit Engeland, maar bleek al de derde CD te zijn. Met behulp van een groot arsenaal bekende namen uit de Britse scene een hele mooie CD met seventies gevoel. Verrassende ontdekking van het jaar die helaas moeilijk live op de podia te zien zullen zijn.

3. Pendragon - Passion
Normaal altijd goed voor een topnotering valt een derde plaats zelfs wat tegen. Dat komt niet door de sterke opening, waarin zelfs gerapt wordt. Na het beste en langste nummer halverwege, This Green en Pleasant Land, lijkt de CD iets terug te vallen Maar wegens de samenstelling met zang, gitaar en begeleiding die zeer vertrouwd klinkt toch nog in de top drie. Titel van beste prog band uit de jaren tachtig alweer waargemaakt.

2. Anubis - A Tower of Silence
Net beschreven op mijn blog, vind ik dit nog steeds een heerlijke CD. Er zit een apart jaren tachtig pop sfeertje door hun prog verweven, wat de muziek toegangkelijk maakt. Hopen op een bezoek aan Nederland, al blijft Australië wat ver.

1. Dec Burke - Paradigms & Storylines
Nadat Darwin's Radio voor mij de verrassing van 2009 was, besloot Dec op het solopad te gaan zonder dat ik ze ooit had gezien. Gelukkig blijkt Dec Burke solo niet veel onder te doen voor Darwin's Radio. Lekker stevige gitaar over poppy prog, dat zo een groot publiek verdient. In Classic Rock presents Prog vertelde hij dat een show in Londen slechts 60 bezoekers opleverde. Dat geeft de burger geen moed voor een Europese toer. 2012 het jaar van Hannibal en de bergen, mocht hij niet langskomen, dan gaan we gewoon in Engeland kijken. Absolute top artiest.

DMJGH 4: Lillian Axe - Love & War

Melodic Hardrock is ook weer zo n genre waar de grenzen moeilijk te bepalen zijn. In de nieuwe publicatie Classic Rock presents AOR wordt alles vrolijk door elkaar gehusseld. Voor iedereen die 30 jaar terug in de tijd wil, en in de jaren tachtig van Hardrock hield waarschijnlijk het leukste blad down memory lane. Ik weet zelf nog dat vroeger een duidelijk onderscheid bestond tussen Melodic Hardrock en AOR, maar in het nieuwe blad wordt alles tegelijk onder de noemer AOR besproken. Zo komen we op de laatste covers Bon Jovi en Mötley Crüe tegen. Bands die 25 jaar terug toch iets steviger waren dan de typische AOR bands als Toto, Foreigner, Journey, Reo Speedwagon etc.
Voor mij herken je een Melodic Hardrock band o.a. aan de volgende kenmerken: Sterke melodieën, goede zanger, goede solo's (vooral gitaar, kan ook keyboards zijn) veel haar in de jaren tachtig, lekker fotomodel op de hoes, een zoete ballad, opzwepende opener, een aantal dubbelzinnige teksten, een paar snelle, mid-temp en rustige nummers en altijd een goede produktie. Toppers in het genre zijn of waren Def Leppard, Harem Scarem, TNT, Angel, Ratt, Guiffria en House of Lords. Eén band stak er voor mij in de jaren tachtig en negentig al boven uit en heeft na een succesvolle reunie de laatste paar jaar ook al weer drie hele goede CD's uitgebracht: Lillian Axe. Ooit hadden ze met Promised Land een klein hitje in Nederland, maar toen ze een jaar later in het Paard stonden speelden ze dat doodleuk niet omdat op de nieuwe CD ook al ballads stonden.  Hierbij dus de klassieker van de beste melodic hardrock band ooit.
Love & War voldoet aan alle eisen die ik hierboven opsomde. De hoes is al zeer veelbelovend en ik hoop dat AOR haar ook eens opzoekt in de rubriek waar zijn de hoesmodellen gebleven. Indertijd hadden ze veel haar en de nummers die er moeten zijn staan erop. Openen met het imponerende titelnummer dat na rustig intro zeer aanstekelijk verder rockt. In she likes it on top gaat het tempo omhoog, waarna de ballad Diana weer rust brengt. Down on You is aanstekelijk mid-tempo, waarna in The World Stopped turning een eerste klassieker van de Melodic rock voorbij komt. Openend als ballad, wordt het een traag slepend nummer, dat de volle stadions had verdiend die er helaas nooit kwamen. Op kant twee wordt het hoge niveau aangehouden met Ghost of Winter, een tweede klassieker op de plaat. My Number heeft weer een dubbelzinnige tekst op sneller ritme, waarna echt uptempo volgt in Show a Little Love. Fool's Paradise heeft weer een heerlijk ritme, en is geloof ik indertijd gebruikt voor een aflevering van Miami Vice. Op het afsluitende Letters in the Rain wordt nog een keer alles uit de kast gehaald met een heerlijk meezingende melodie.
Ik heb voor dit album gekozen, maar eigenlijk doet geen enkel Lillian Axe album hier veel voor onder. Ik weet nog dat de Aardschok het ooit over de Pink Floyd van de Hard rock had, en wanneer je rustig naar dit album luistert begrijp je precies wat ze bedoelden. Natuurlijk heeft Lillian Axe nooit de erkenning gekregen die ze verdienen. Ik kijk nog steeds elke paar maanden op hun site of er al tour plannen voor Europa zijn, maar vooralsnog slechts korte tourneeś door de VS. Wie wil weten waar Melodic Hardrock voor staat moet dit album eens beluisteren. Aanstekelijk lekker.

De Tien Beste: Live concerten 2011

Vandaag weer een triest moment, aangezien ik dit weekend ziek op bed lag en gisteren niet ben gaan werken heb ik te lang getwijfeld of ik toch zwakjes richting P60 zou rijden of niet. Net gebeld hoe laat Cynic vandaag op zou komen, bleek er maar één voor programma te staan (LoM vermeldde er twee net als in de Baroeg) en komen ze over tien minuten op. Dat redde ik dus niet meer. De lange lijst van gemiste topconcerten 2011 wordt zo afgesloten met mogelijk de grootste misser van dit jaar Cynic die een mix van hun twee CD's plus de laatste EP in zijn geheel speelt.

Andere hoogtepunten waar ik niet bij was wegens werk-reizen, feesten, verjaardagen, of te grote clustering van concerten in hele korte tijd geven een indrukwekkende lijst: In de Boerderij o.a. Pendragon Weekend (één week na Marillion weekend te veel van het goede thuis), Arena, IOEarth/Credo, Steven Wilson, Riverside. Hiernaast miste ik Fates Warning (2 maal), Roger Waters met The Wall, Jason Beckerfest, Myrath in de Baroeg, Marillion in het Paard, Opeth/Pain of Salvation in 013 en Evergrey in Rio en de eerste Fused Festival in Lydney en High Voltage in Londen. Kortom een hele mooie jaarlijst had ik ze allemaal kunnen zien. De grote verrassing is echter dat mijn top tien van concerten die ik wel gezien heb laat zien dat deze bands echt op hun piek hadden moeten zijn om mijn jaarlijst te halen. 2011 een wereldjaar op concertgebied.

10: Subsignal - ProgPower Baarlo30 september
Live toch weer net even steviger dan op CD en heel pakkend. Bleek Seventh Wonder ver de baas met afwisseling, zelfvertrouwen en die goede stem live.

9: Marillion - Port Zelande 27 maart
Na een redelijke vrijdagavond waar Holidays in Eden integraal werd gespeeld en weinig toegiften viel de zaterdag meer dan een beetje tegen met heel veel slappe hap (als ik Mark Kelly nu op DeeExpus mee hoor spelen en Pete Trewavas in Transatlantic steviger hoor rocken lijkt mij duidelijk dat Hogarth alleen Marillion de verkeerde veel te softe kant opstuurt). De zondag maakte weer veel goed en toegegeven Hogarth klonk ook wel weer aardig.

8: Anacrusis - Alcatraz Metal Festival Deinze 27 augustus
Deze band heb ik twintig jaar geleden gemist. Enkele jaren geleden alles op hun website gehoord en bleek grandioos te zijn. Live werd alles ook goed weggezet, al was de presentatie voor hun mogelijk laatste optreden ooit wel erg weinig enthousiast.

7: Grey Lady Down - Mattfest Kingston Upon Thames 4 juni
Matt is een wereldgozer. 7 progbands als verjaardagfeestje! lang zal die leven! Voor mij veel nieuwe bands met als uitschieter Grey Lady Down. Neo-progband die na tien jaar weer bij elkaar zijn gekomen dit jaar. Met leden van o.a. Darwin's Radio bleek dit gewoon lekkere Engelse Neo-prog te zijn. Niets meer niets minder, dus CD's halen na afloop.

6: Pallas IO Pages festival Zoetermeer 15 april
In een veel te lege zaal was Pallas terug, en hoe! Na de split hebben we nu Alan Reed solo emotioneel en gevoelig (ook op Mattfest) plus Pallas dat met nieuwe zanger duidelijk meer de hardrock kant is opgegaan. Dit jaar zijn verschillende bands uit de jaren 80 met een nieuwe CD gekomen die harder is dan hun verleden doet vermoeden. Bij Pallas is dit zeer geslaagd geweest en bleek Mackie live ook een goede zanger te zijn. Hier stond een rocker en geen pilaar die we bij bands uit NL/DE helaas veel te vaak tegenkomen.

5: Haken Night of the Prog Loreley 9 juli
Ze staan niet in mijn lijst. maar waren wel heel erg goed. Dream Theater was hoofdprogramma en heeft ons doen besluiten dat we daar toch weer wat vaker heen moeten gaan. Het punt is dat opener van de dag de beste nieuwe band van de afgelopen vijf jaar bracht: Haken. Met een iets langere set dan vorig jaar op Progpower was ik weer erg onder de indruk van deze afwisselende band. Een zanger in rode broek met zonnebril die gaat staan grunten is sowieso al een optisch hoogtepunt van het jaar. Verschrikkelijk goede nummers en de twee toen nog onbekende nummers klonken ook goed. Ittervoort here we come.

4: Fish: Boerderij Zoetermeer 14 mei
Akoestisch met gitaar en keyboard dus ik wist niet wat er ging komen. Om te beginnen was Fish beter bij stem dan ik hem de laatste tien jaar heb gezien. Verder is zijn humor altijd een verademing (zie pilaren NL/DE hierboven). Als hij vervolgens verzoeknummers gaat spelen en de lijst vrolijk manipuleert krijgen we opeens wel een set met vier nummers van Fugazi, naast heel veel van zijn sterke solo debuut. Alles sfeervol vertolkt een wereld avond. Zo kwam ik in 2011 tot de verrassende conclusie Fish live is leuker dan Marillion live (al schenen die in het Paard wel weer erg goed te zijn geweest).

3: Redemption: Progpower Baarlo 2 oktober
Als je favoriete band van de afgelopen tien jaar voor de tweede keer in hun bestaan naar Nederland komt om het leukste festival ter wereld af te sluiten dan zijn de verwachtingen wat hoog gespannen. Wanneer ik ook nog eens emotioneel gegrepen ben door het verhaal achter de laatste CD en de band misschien wel de beste epic uit de progmetal in haar repertoire heeft staan verwacht je dan niet al gauw te veel. Wel dus bleek. De set was te kort want ik hoop op minstens twee en een half uur, geen Sapphire!!!, en de bassist staat in de hitte met een hoodie op zijn hoofd??. Toch was Ray Alder redelijk goed bij stem, kende hij de meeste teksten en zijn de nummers die wel gespeeld werden van een heerlijke hardheid doorspekt dat vijf kwartier headbangend zo om zijn. Goed genoeg voor een derde plaats maar eerlijk blijven, niet zo goed als ik had gehoopt.

2: Crimson Glory: De Boerderij Zoetermeer 28 april.
Ik weet nog dat ik rechtstreeks van Schiphol kwam en tijdens het tweede voorprogramma binnenkwam. Hier zou ik nooit meer spijt van krijgen, want de verrassing van afgelopen jaar. 22 jaar na de beste Aardschokdag ooit waren ze terug in Nederland. Na het overlijden van Midnight heeft de band een nieuwe zanger die werkelijk precies hetzelfde klinkt. Ze zien er heerlijk jaren tachtig uit en besloten zeer verstandig om alleen de eerste twee CD's te spelen. maar die worden dan ook helemaal gespeeld en dus inclusief alles wat zo goed was aan Crimson Glory: Snelle Red Sharks, strijdvaardig Valhalla,  Mysterieus Dragon Lady, bezwerende Azrael, of het dreigende Lost Reflections. Deze laatste werd zeer mooi gezongen met masker en opgedragen aan Midnight. Mijn hoogtepunt bestond uit Burning Bridges de powerballad, maar dicht gevolgd door alle andere nummers. Moeten we zeker weer gaan zien mochten ze terug komen en dan wel met Hans en Magchiel graag.

1: Psychotic Waltz: Melkweg Amsterdam 18 maart
Ze zijn terug!!! de beste liveband van de jaren negentig is weer terug in de originele samenstelling. Volgens mij schreef ik de volgende dag al gelijk dat niemand dat meer ging overtreffen dit jaar op het progwereld forum en dat is dan ook niet gebeurd. Meteen ook Progpower gevraagd om ze weer een ouderwetse twee uur durende show te geven Psychotic Waltz is misschien toch wel het beste wat ik ooit live heb gezien (al weet iedere liefhebber dat je bands niet kunt vergelijken). Ik heb ze in ieder geval nog nooit zien tegenvallen of een slechte CD zien uitbrengen, ja Mosquito is ook een hele goede CD. Hoogtepunt was ook dat Hans net fit genoeg was om naar de Melkweg te rijden en vlak voor aanvang binnenkwam en naar voren kon Nu ze terug waren, was ik vooral benieuwd of de magie er nog was. Nou die bleek er nog te zijn. Met de nadruk op hun ijzersterke debuutplaat kwamen de andere CD's ook allemaal aan bod.Voor mensen met enig gevoel voor mooie teksten hierbij het eerste couplet en door de kenners meegebrulde refrein van het nummer Morbid. Veel mooier zullen ze nooit meer gemaakt worden qua tekst dan wel muziek:
Roses that you bring
Give to one another
I don't know why
they're dying for your love


In love we sacrifice them
how morbid, how morbid
and now our graves surround them
how morbid how morbid

Tiago zijn eerste live optreden!!!!

Vandaag heeft Tiago zijn debuut als live drummer gemaakt en is daarmee zijn vader als optredend artiest al voorbij gestreefd. Tiago zijn drumleraar Barry organiseert ieder jaar een drumdag waarin alle leerlingen een nummer mogen spelen, met of zonder hem of in sommige gevallen met een andere drummer in de familie.
Aangezien ik gisteren de hele dag ziek op bed lag redde ik het niet te lang. Maar hierbij Tiago zijn eerste optreden meespelend met Lenny Kravitz: Always on the run. De ouders zijn trots, nu nog langzaam richting progmetalband stimuleren.

Freefall - Nostalgic Vibes & Wired Virtues

Wanneer ik voor werk op reis ben probeer ik altijd tijd vrij te maken voor een tijdschriften dan wel CD zaak. Londen is natuurlijk het hoogtepunt met de tijdschriften Classic Rock presents Prog en CR presents AOR. Beiden zeer de moeite waard om dat zij naast aandacht voor huidige ontwikkelingen ook altijd de geschiedenis induiken en wanneer ik die zelf bewust heb meegemaakt of juist gemist is dat erg leuk leesvoer. Verder kent de HMV en grote verzameling muziek boeken en hardrock CD's. In Luxemburg weet ik een goede CD speciaal zaak te vinden en in Duitsland is de Eclipsed of Rock Hard vaak in de schappen. Reizend naar Noord-Afrika of het Midden oosten is het vaak behelpen wegens lokale wansmaak. De afgelopen weken ben ik echter twee keer naar Dubai gegaan en daar op jacht gegaan naar tips van Andy (DPRP / Stroud FM). Absolace en Empty Yard Experience twee hardrockbands uit de Emiraten waarvan de laatste volgend jaar zelfs op ProgPower mag spelen. Dus toen mijn Braziliaanse bazen naar een shopping gingen op zoek naar horloges, kruiden en elektronica ging ik mee op zoek naar een Virgin Megastore.

Waar de muziek in de regio waardeloos is, bestaat de bevolking van Dubai voornamelijk uit buitenlanders. De Virgin Megastore kende dan ook een redelijke afdeling hardrock/metal CD's. Helaas geen Absolace of EYE te vinden. Wel stuitte ik op de CD zoals hierboven afgebeeld. Mijn vraag of ik ergens kon luisteren werd helaas negatief beantwoord, waardoor ik voor het eerst in lange tijd weer eens een CD alleen op zijn hoes heb gekocht.

Freefall komt uit Koeweit en ik was zeer nieuwsgierig naar de muziek bij terugkomst op kantoor na de nachtvlucht. Normaal gesproken komen we rond zes uur terug op Schiphol en ga ik gelijk naar werk om rond de lunch naar huis te gaan. Niemand op kantoor dus hij kon meteen hard opgezet worden. Het eerste nummer leek nog een grunge band te zijn, het tweede nummer iets meer hardrock (Tic tic tock is it a clock or a bomb?, geinig uit die regio) waarna het derde nummer opeens een Riverside ballad had kunnen zijn. Hierna komen nog een aantal verschillende stijlen voor de dag met scheurend orgeltje, gewone hard rock een ballad en alles blijkt gewoon erg lekker te klinken. Natuurlijk gaat deze CD geen einde jaarlijsten op zijn kop zetten, maar ik weet zeker dat ik hem nog regelmatig zal draaien.

De volgende keren dat ik naar Dubai of Abu Dhabi ga zal ik altijd eerst even kijken of Freefall nog ergens optreedt. Hele leuke verrassing, die wederom bewijst dat goede muziek ver boven politiek en religie uitstijgt.
Voor meer nieuws zie de website: www.freefallq8.com

DMJGH 3: Edge of Sanity - Crimson

Grunts vormen een gutterale zang techniek en zijn daarom zeer moeilijk te verstaan, met name door leken in het genre (met dank aan Wikipedia). De deathgrunt blijkt voor velen een onoverkomelijke hindernis bij het waarderen van de meer extreme metal soorten en dat terwijl in verschillende gevallen de muziek toch zeker aan zou moeten spreken. Hierbij bespreek één van mijn favoriete albums waar de grunt ruimschoots overheerst naast enkele cleane zang partijen en die mogelijk ook anderen over hun afkeer van grunts kan helpen. Het conceptalbum Crimson van Edge of Sanity.

Om te beginnen hebben we hier te maken met meestergrunter Dan Swanö uit Zweden. Voor sommigen misschien bekend van Nightingale (Progpower 2012) waar hij alleen zijn cleane vocals gebruikt of voor de Hollanders onder ons van Ayreon's Star One Hij kon indertijd niet mee op tour, dus voor hem geen gelikt zilver shirt van Lyda en Yvon. Hij valt onder de categorie grunters die wel te verstaan zijn (zeker meelezend met de teksten), wat het voor instappers nog makkelijker maakt om grunt muziek te waarderen. Een verdere makkelijke instapper is het feit dat de muziek hier zeker niet alleen death-metal betreft. Natuurlijk overheersen de agressieve delen, maar hier en daar wordt terug gevallen op een progressief rockend intermezzo of komen er meer heavy metal gerichte twingitaar partijen naar voren.Crimson bestaat uit één nummer van veertig minuten. Door de hierboven vermelde afwisselingen vliegen de veertig minuten om.

Het verhaal mogen jullie zelf weer lezen op internet: distant future / last generation planet earth / cannot bred anymore /offspring of the gods / the chosen one / the queen  / new leader /a king with her clear blue eyes. geeft een kleine samenvatting.

Kortom deze CD heeft mij mede van mijn grunt-angst af geholpen en ik kan zeggen er is hierna een wereld met schitterende muziek voor mij geopend. Een aanrader derhalve! O ja, Crimson II is bijna net zo mooi.

Anubis - A Tower of Silence

Australië en muziek. Dan denk je al gauw aan AC/DC of opvogers Airbourne. Progpower gangers denken ook aan Alchemist en Voyager I en volgend jaar Fracture (!), terwijl Symfo fans misschien op Unitopia komen, terwijl Karnivool daar modern rockend tussen hangt. Ik heb nu definitief een nieuwe favoriet uit het land aan de andere kant van de wereld: Anubis. In 2009 kwam hun debuut 230503 uit, dat ik echter pas verleden jaar leerde kennen en dan ook in mijn DPRP toptien 2010 heb gezet. Zij spelen Neo Prog soms stevig en soms jaren tachtig popachtig. Zelfs Tiago zei ooit toen hun debuut op stond dat dit naar de jaren tachtig klonk, wat mij trots maakte en verbaasde tegelijk.

Nu is hun moeilijke tweede CD uit en ik vind hem nog beter dan het debuut. A Tower of Silence begint met een nummer van 17 minuten onderverdeeld in 6 stukken. Hier zit gelijk al alles in, wat Anubis te bieden heeft, Instrumentale sfeervolle opener, moeilijke ritmes, sterke melodieën en de wat aparte zang, die mij zeer goed bevalt maar anderen kan afschikken, rustmomenten en aanzwellende zwevende overgangen met mooie gitaarsolo (V). Kortom dit is weer een schitterende CD. Ik kan dan nog wel de andere zeven nummers beschrijven, maar raad gewoon iedereen aan om de openingstrack te beluisteren. Mocht die bevallen dan zit je goed met deze CD en moet je gelijk hun debuut ook opzoeken.

Aangezien het een concept album betreft zit er ook nog een mooi verhaal achter. Ik had bij de eerste keer meelezen geen idee waar het over moest gaan dus de website maar eens opgezocht. Een overleden 11-jarig meisje uit de 19e eeuw dat wort opgeroepen door een groep tieners in Engeland tijdens een seance sessie in een oud huis. Dat geloven we dus wel, gelukkig  is de muziek grandioos.

Ondertussen valt er in Australië wel een heel aardig gemengd progfestivalletje samen te stellen uit o.a. bovenvermelde bands. Zodra Anubis hoofdprogramma is, wat mij betreft wel 24 uur vliegen waard.

Guthrie Govan - Boerderij 2 December 2011

Jason Becker lijdt aan ALS, deze zenuwziekte werd bij hem in 1991 geconstateerd. De levensverwachting na diagnose luidt normaal 3 tot 5 jaar, maar Jason Becker is er nog steeds. Afgelopen maand vond in Haarlem het Jason Becker is not dead yet festival plaats. Verschillende topgitaristen van over de wereld traden op en Jason kon het meemaken via een internet verbinding. Een documentaire over zijn leven is gemaakt, net als zijn solo album Perpetual Burn genaamd. Ik ben fan geworden toen Jason Becker samen met Marty Friedman Cacophony vormde. Op het bekende Schrapnel label kocht ik beide Cacophony platen en ook de soloplaten van allebei. Jason's grootste stap in zijn carriere werd gemaakt door bij David Lee Roth zijn band Steve Vai op te volgen. Bij de opnames van de eerste gezamenlijke plaat merkte Jason een verminderende spiercontrole en werd ALS vastgesteld. Ondertussen volledig verlamd kan Jason alleen communiceren met zijn ogen en kan hij zo zelfs nog muziek maken. Ik was dan ook van plan om naar Haarlem te gaan, maar zag daar op het laatste moment van af.

En waar is de link met Guthrie Govan in de Boerderij? Guthrie sloot het festival in Haarlem af en stond nu alleen in de boerderij. Guthrie heeft bij Asia gespeeld en als begeleiding stond er gitarist Dave Kilminster bekend van touren met Roger Waters en John Wetton en een drummer die nog met Ozzy had opgenomen. Zijn broer speelde bas en durfde de zaal niet in te kijken (of wilde dit niet) Magchiel had aan de hand van die namen dan ook iets anders verwacht maar kon nu ook naar twee sets van een klein uur gitaarloopjes kijken. Ik denk dat ook Magchiel gezien moet hebben dat hier een buitengewoon talent stond te spelen. Tussen verbazing, verrassing en puur genieten in vlogen de twee sets om. Marty Friedman was mijn favoriete gitarist, maar Guthrie heeft zich hier nu naast geplaatst. Helaas was zijn solo CD niet in de verkoop. Volgend jaar komt hij terug met Aristrocats met o.a. Marco Minneman op drums.

Voor meer info of donaties voor Jason Becker zie http://www.jasonbeckerfest.nl/   en http://www.stopals.nu/

DPRP Radio - Stroud FM

Een belangrijke luistertip.Elke maandag draait Andy Read, voormalig burgemeester van Stroud (UK) DPRP recensent en vaste Progpower ganger, ruim een uur progressieve rock en metal. Later in de week is dezelfde show via www.dprp.net te beluisteren. Ik heb al een paar CD's besteld na het beluisteren van zijn programma.

Afgelopen maandag was de beste show totnogtoe helemaal draaiende om Tech Metal. Zoals hij het zelf zei niet de grunt maar de hoge vocals variant. Iedere liefhebber weet genoeg en ik kan nu op zoek naar Power of Omens. Andy kreeg dit idee na het lezen van het boek Mean Deviation 4 decades of Progressive Metal. Ik heb dit boek ook en ik kan zeggen een must om enkele gemiste bands uit de afgelopen 40 jaar te leren kennen.

Na Watchtower, Psychotic Waltz, Spiral Architect etc een persoonlijk hoogtepuntje aan het einde van de show wanneer de afsluiter Face the Fear van Zero Hour wordt opgedragen aan a listener to our show in Holland called Erik. Na Bom Jesus de Itabapoana (RJ) Brasil ben ik nu ook bekende Nederlander aan het worden in Stroud (UK) eerst Winter's End bezocht en nu op de radio genoemd.

Als dat geen lezers van mijn blog trekt.