DMJGH 2: Anekdoten - Vemod

In deze donkere dagen voor de kerst is het de hoogste tijd om eens een lekker donker plaatje te bespreken. In mijn zonnigste tijd in Brazilië heb ik grappig genoeg een hele rits indertijd oude en nieuwe donkere bands ontdekt. Bij Halley Discos heb ik op progrock gebied een heleboel gaten in mijn opvoeding/kennis op weten te vullen. Als één van de basisbands in de progrock leerde ik King Crimson kennen. Ik werd hierna gewezen op een stroming Zweedse bands waar Anekdoten deel van uit maakte (met o.a. Anglagard en Landberk) die uit dezelfde vijver visten.

Vemod betekent Verdriet in het Zweeds en het betreft hier dan ook geen opbeurend plaatje. De hoes lijkt op de debuutplaat van Black Sabbath, maar de muziek doet inderdaad meer aan King Crimson denken. Opvallend is de zeer nadrukkelijk aanwezige bas en de dubbele Mellotron. Eigenlijk draait de hele CD om sfeer en wel die van de melancholische soort.

Geopend wordt met een instrumentaaltje van ruim zeven minuten Karelia. Dit is een streek in Noord Zweden grenzend aan Rusland en luisterend naar dit nummer hoor ik Lapland. De sfeer is gezet en zang wordt niet gemist. Hierna volgt The Old Man & The Sea het eerste nummer met zang. Deze enigszins voordragende manier van zingen vereist enige gewenning, maar past prima bij de muziek. Hoogtepunt van het nummer is het instrumentale intermezzo na de zin "I challenged the storm", waar een wilde zee met hoge golven wordt weergegeven. Deze band kan werkelijk als geen ander beelden oproepen bij de teksten of titels.
Het volgende nummer is ook al geen lachebekje met een titel Where Solitude Remains en een regel als "I wander through this Barren Land". Zelfs binnen al dit treurige werk hoort een ballad en die heet Thoughts in Absence. "But life begins and ends with pain, my time has come now, this bird has flown" klinkt het vrolijk. Maar weer zo verschrikkelijk mooi en potentieel crematie materiaal.
Na de rustige ballad luiden boerderij achtige geluiden het volgende nummer The Flow in. Dit gaat na een minuut opeens over op een zeer eclectisch dansbaar ritme en volgt het meest uptempo nummer van de plaat.
Met de angst iets te snel te zijn gegaan, wordt vrijwel al het gas weer terug genomen voor de tweede instrumentaal van de CD Longing. Zelden is verlangen zo mooi uitgedrukt en weer geen deuntje voor tijdens de afwas, maar meer iets om even terug te denken aan je zware operatie, een aanstaand bezoek aan de tandarts of internist, of aanstaande trips naar Arabische lente landen.
Afgesloten wordt met Wheel. Een duet ditmaal met man en vrouw op zang in twee coupletten, waarna een bas-gestuurde break een hele mooie blaas-instrument solo inleidt.Na nog één couplet wordt langzaam opgebouwd naar een instrumentale apotheose die de plaat net zo treurig afsluit als zij begon.

Ik heb proberen aan te geven dat het allemaal vrij zwaar op de hand ligt bij Anekdoten. Dit kan leiden tot een zichzelf te serieus nemende band waar je live vrij depressief van naar huis gaat. Niets bleek echter minder waar. In 1999 sloot Anekdoten het Rio Art Rock festival af en hoewel ze pas rond twee uur 's ochtends op mochten ging de redelijk vermoeide zaal totaal plat. Een paar jaar later stonden ze in de boerderij met RPWL. Aangezien de laatste voor mij vooral een CD band is en Anekdoten een aantal CD's verder vrolijk was doorgegaan in de kunst van Melancholie was duidelijk wie de avond won. In Oktober zouden ze weer terug zijn, maar ziekte van een bandlid voorkwam dit. Hopelijk komen ze snel weer terug, maar wel in een donkere maand graag.

The Quill - Musicon Den Haag 26 November 2011

Tien dagen geleden zag ik bij verrassing dat The Quill in Musicon zou staan samen met twee mij totaal onbekende bands. Eerst maar eens de website van Musicon aangeklikt om te kijken of het The Quill The Quill wel was. Dat bleek het geval en gelijk Hans gemaild of hij hiervan wist. Niemand bleek het te weten en de verrassing was groot. Mary heeft jaren geleden met Astrid een hotelletje in IJmuiden geboekt om The Quill te zien met nog 15 man. Ik had Peter jaren geleden ooit eens een CD van The Quill gegeven onder het motto, dit vind jij wel een lekker muziekkie. Robert kende ze ook en zo stonden we opeens gisteren met 11 man in de gezellige Musicon, waar wij tot onze verbazing de verrassende prijs van nul Euro moesten betalen om van 3 bands te genieten.

Genieten was het niet voor iedereen bij de voor programma's, want niet iedereen heeft thuis een platenkast met happy power metal uit de jaren tachtig (eerste band) of iets wat hangt tussen Rage Against the Machine en At the Drive-in. Ik vond de eerste band Schraapstaal wel vermakelijk en de tweede (AR?) weer iets enthiousiaster op het podium met een leuke Sanctuary (The Cult) afsluiter.

Om kwart voor twaalf verschenen dan eindelijk de vier kleine grote mannen van The Quill op het podium. Ik heb zelf geen CD's van ze en vind deze muziek vooral wel lekker voor een concert. Dat bleek te kloppen want er werd lekker los gegaan en dat hield niet meer op tot aan de toegiften. In principe speelt The Quill gewoon hardrock zonder al te veel poespas, met lekkere snelle nummers met kop en staart en gitaarsolo. Hoewel de muziek allemaal nieuw was voor mij klonken veel nummers al lekker op het eerste gehoor. Zelfs meebleren met Bring it on ging mij goed af en de tjd vloog om. Binnen deze stijl ligt Skintrade mij nog het beste, maar The Quill kan je er gewoon prima bij hebben op een festival. Sympathieke band en lekkere nummers. Na afloop dan ook de CD gehaald (moest wel met deze entree prijs en leuk concert)

Top 2000 quiz tv dieptepunt 2011

Vanavond ouderavond op school. Laat thuis even eten en de tv aangezet. Top 2000 quiz, leuk oude fragmenten kijken.
De deelnemers zijn "bekende NL'ers" Loes Luca hield als tiener van Jimmy  Hendrix zegt ze, Waylon (?WTF is..?) die verliefd naar Prince beelden kijkt, een radio 2 DJ, een Whitney Houston clone, iemand die ik helemaal niet ken en een palingboer Jan.
Naar aanleiding van een video clip krijgt elk tweetal wat vragen en wanneer het antwoord niet bekend is mogen de anderen ook antwoorden. Alle clips leiden zo tot vier vragen.
Opeens staat daar Deep Purple Smoke on the Water te zingen, de deelnemers bewegen stoer mee en ik ben benieuwd naar de vragen.
Vraag 1 hoe heet deze band, dat werd nog goed beantwoord, al zei de DJ ook Smoke on the Water, maar misschien dacht hij dat dat een volgende vraag was, maar nee vraag 2 luidde: Hoe heet de gitarist van Deep Purple uit die tijd?
En toen werd het stil. DJ en Whitney hadden geen idee. Het volgende duo keek ook wazig voor zich uit waarna Loes (hendrix) Luca geen idee had en homo Waylon nog riep een oude bekende?!?
Bij deze heeft de top 2000 voorgoed afgedaan. Ik heb de tv uitgezet en snel Reason van Anacrusis opgezet.

DMJGH 1: Enchant - Break

Verleden week las ik dat Nick d'Virgilio Spocks Beard ging verlaten, aangezien dat niet meer viel te combineren met andere verplichtingen (Cirque du Soleil). Van de week werd zijn opvolger al bekend gemaakt Ted Leonard voormalig zanger /gitarist van Enchant. En toen moest ik even terug in de tijd naar 1998. Ik kwam in de herfstvakantie een weekje terug naar Nederland vanuit Brazilië. Natuurlijk had ik op internet even mogelijke concerten gechecked en bleek het door mij net ontdekte Spock's Beard (DMJGH kandidaatje) in Tivoli te staan met als voor programma Enchant, die ik sinds hun debuut al kende. Daar gingen we dus naar toe, en waar we allemaal genoten van Enchant was SB iets te nerveus voor Hans en Michel maar dat is dus een andere bespreking. Wat ik maar wilde zeggen, wij kenden de link al tussen Ted Leonard en Spock's Beard, maar vonden Enchant toch een vooral lekkerder in het gehoor liggende band.

Enchant debuteerde in 1995 met A Blueprint of the World en ik twijfelde nog lang of ik die niet moest beschrijven voor DMJGH. Met bijdrages van Steve Rothery (Marillion) zette dit debuut Enchant gelijk op de kaart als veelbelovend hangend tssen progrock en metal. De stem van Ted Leonard is meteen herkenbaar en het debuut bleek jaren later nog steeds de basis voor hun live show.

Maar toch is voor mij de klassieker met daarnaast de meeste herinneringen Break. Het titelnummer begint zo overweldigend mooi, met een dreigende opbouw naar een meeschreeuwbaar gevoel van wanhoop over het breken van een relatie "Yeah we had all we could take, so it's over". Ik was dat jaar net gaan samenwonen met Josy, dus zat niet echt in de break sferen, maar kon de teksten met nuchtere kijk dat het afgelopen was wel waarderen. Als ik het goed herinner stond bij mijn eindejaarspoll 1998 Break bij de beste 3 nummers, mogelijk zelfs op één. Als ik het nummer nu weer hoor, sta ik nog volledig achter die keuze, beste Enchant nummer ooit.
Dit waanzinnig hoge niveau kan naturlijk niet over 58 minuten behouden blijven, maar gelukkig staat er nog een hele rits goede tot zeer goede nummers op de CD met als mijn favorieten: King , My Enemy, My Gavel Hand , maar eigenlijk ontlopen de nummers elkaar verder niet zo veel. Het mogelijke kritiekpuntje op Enchant is dan ook dat er veel in dezelfde richting wordt gespeeld. Zelden wordt het echt hard en snel of heel rustig en slepend. Maar daarmee niet gezegd dat een midtempo CD ook heel lekker kan wegluisteren.

In 1998 had ik een T-shirt gekocht met de Break hoes op de voorkant. Later heb ik verschillende keren reacties gekregen op dit shirt (van Marillion weekend in Minehead tot Arena in de Boerderij), dus er moet toch een zwijgende massa zijn die Enchant weet te waarderen. Leukste was nog dat zelfs één van de Zero Hour Tipton broers als Death Machine tijdens Headway ook nog zeer enthiosiast reageerde op mijn Break-shirt.
In 2005 zagen we Enchant voor het laatst als headliner op Headway (die andere Progpower in het voorjaar) in een schandalig lege P60. Break werd niet gespeeld, dus de teleurstelling was daar, maar zelfs zonder Break was dit een concert dat nog lang bij blijft. Live gewoon een hele sympathieke band en Ted Leonard zingt live geen noot minder dan op de plaat. Met het niews van deze week hoeft Spock's Beard zich dan ook geen zorgen te maken over het vervolg van hun loopbaan. Enchant aan de andere kant zullen we vrees ik niet meer gaan zien.

Yeah, There's silence when we Break, cause it's over.

Deze Moet Je Gehoord Hebben (DMJGH)

Een nieuwe categorie speciaal gecreëerd om eens lekker door mijn platenverzameling van de afgelopen 35 jaar te lopen, Deze Moet Je Gehoord Hebben, oftewel (DMJGH). Met deze open omschrijving kan ik alle kanten op. Er staat geen grens op mijn keuzes, dus ik zal vergeten bands bespreken, of vergeten albums van bekende bands, dan wel albums die ik zelf jaren (tot tientallen) na verschijnen pas heb ontdekt. Het kunnen ook albums zijn waar een persoonlijk verhaal aan vast zit, of die wegens een, al dan niet muziek, nieuwtje in de aandacht stonden.

Het idee is om iedere week minstens 1 plaat te bespreken en zo ieder jaar een collectie van 50 albums te verzamelen, die iedereen met precies dezelfde muzieksmaak als ik gehoord moet hebben.
Als alles volgens plan verloopt vanavond deel 1 van een ondergewaardeerde band, waarvan de zanger onlangs in het nieuws kwam, met mijn favoriete album van ze, met een persoonlijk verhaal er omheen. Hiernaast ook nog eens balancerend op het schemergebied tussen prog rock en prog metal en meer dan tien jaar oud dus niet te oud en niet te niew. Ik geloof dat hij aan alle voorwaarden die ik zelf heb opgesteld voldoet.

De bedoeling is naturlijk wel dat na het lezen van een bespreking die interesse opwekt, men ook actief op zoek gaat naar dat album en zodoende de betreffende band weer wat hits op hun Website-Myspace-Facebook of wat dan ook oplevert. Een bestelling zou natuurlijk nog mooier zijn. 

Cynic - Carbon-Based Anatomy

Cynic is geen makkelijke band. De muziek die ze maken vergt enige energie om te bevatten. Hiernaast veranderen zij ook behoorlijk van stijl in hun onderbroken carriere en ligt het zweverige gehalte erg hoog in zowel hun hardste als rustigste tijden. Hoewel Cynic gevormd werd eind jaren tachtig speelden gitarist/zanger Paul Masvidal en drummer Sean Reinert in Death (Death Metal komt van ?) vlak voor de opnames van het debuut begonnen. In 1993 kwam Focus uit waarbij de band werd gecompleteerd door bassist Sean Malone en gitarist Jason Gobel. Deze CD staat mede aan de basis van de Progressive Death Metal richting en heeft vele bands na hun beïnvloed. De vervormde zang samen met een deathgrunt over hele mooie melodieën en een ver boven gemiddeld muzikaal vakmanschap leidde tot een CD die iedere liefhebber van hardere technische metal in huis hoort te hebben.

In 1994 was het over voor de band en ging ieder zijn weg. Sean Malone kom ik in mijn platenkast nog tegen met Gordian Knot een instrumentaal meesterwerkje, maar het werd stil rond Cynic zelf. In 2005 werd ik in Alphen aan de Rijn bij de toen nog bestaande speciaalzaak voor al uw progressieve en metalen plaatwerk gewezen op Aeon Spoke. Dit lag in het straatje van enkele progrock bands die ik waardeerde en moest ik zeker eens beluisteren. Dat duurde niet lang en betekende aanschaffen. Wat schetste mijn verbazing toen ik het boekje doorlas en als muzikanten Paul Masvidal en Sean Reinert tegenkwam. Dat was even een omslag sinds Focus, maar nog steeds die Kwaliteit met hoofdletter k.

Ook Aeon Spoke kende geen lang leven en toen was daar opeens een reunie. De eerste toer miste ik en toen kwam de grunt uit een doosje wat vreemd moet zijn geweest. Hierna bestond de liveband mede uit twee Nederlanders op gitaar/grunt en bas die ook heel aardig met een instrument overweg konden wat zij met eigen band Exivious ook laten horen. Op Progpower 2008 kregen we de hele nieuwe CD en Focus te horen en dat was genieten geblazen voor diegenen die bekend zijn met hun werk. Voor onbekenderen misschien iets te weinig toegangkelijk en de fusion/jazzy/ambient invloeden bleken ook niet voor iedereen behapbaar. De nieuwe CD Traced in Air bleek ergens tussen Focus en Aeon Spoke in te hangen. De grunt werd zeldzaam, maar de nummers waren weer heel mooi. Ik zag ze vervolgens in 2009 in P60 vlak voor mijn operatie en besefte dat  mijn misschien wel laatste concert ooit heel erg mooi was geweeest. Het publiek ging niet tekeer, maar stond ademloos te genieten. Hierna kwam er nog een mini retraced uit met ambient/alternatieve (lees rustigere) versies van vier Traced nummers uit. Dit voegde voor mij niet heel veel toe, maar kroop wel nog wat dichter naar een potentieel publiek dat Aeon Spoke al kon waarderen.

En nu is er de nieuwe mini CD. van de 6 nummers zijn er namelijk drie overloopjes dan wel in-outtro's. Bij het begin zingt een indiase dame ons toe en dat is even schikken. Verrassend is het niet want zelfs Focus kende al vele verwijzingen richting deze zweverige kant (ahamkara ....veil of Maya). Het eerste echte nummer is het titelnummer en dat is wel weer heel mooi. De grunts lijken definitief weg en de muziek is anders maar indrukwekkend. Er lijkt een zekere dreiging gestuurd door de snelle drumfills te ontstaan afgewisseld met rustgevende refreins. Meteen valt op dat Paul Masvidal een wereldgitarist is en Sean Reinert zo mogelijk no hoger op de ladder staat als drummer (de beste misschien?) Hij is dan ook de enige drummer naast Neal Peart die mij live mag bezighouden met een drumsolo zonder dat de verveling toeslaat. Dan komt Bija! nou ja en snel verder naar Box up my Bones. Wat een aanstekelijk nummer. Het refrein vraagt om vollle stadions die meebrullen, maar dat gaat niet gebeuren weten we allemaal.Wie twijfelde over de relevantie van een softere Cynic, wordt hier over de streep getrokken. Gitaar ook weer top. Hierna volgt alweer het laatste echte nummer Elves Beam Out. Elfjes dus zweverig, maar mooie solo, lekker dwingend refrein en mooi slot, wat nog wordt gevolgd door een outtro Hieroglyph met wederom geluidjes en loops. Voor mij toont deze mini CD aan dat Cynic heel apart blijft, met niemand te vergelijken en lekker hun eigen gang gaan. Ik wacht al op een volledige CD, maar tot die tijd box ik mijn botten maar op.

En tenslotte het goede nieuws. Na verplichte aanschaf van open-minded luisteraars kan men ook met mij mee naar Cynic live. 7 December staan ze in de Baroeg en 20 December in P60. Mocht ik de kans hebben dan ga ik 7 december al, aangezien ik nooit weet wanneeer ik voor werk weer in het buitenland ben en het risco van gokken op alleen 20/12 niet aandurf. Mocht het zo goed zijn als ik hoop en verwacht pak ik gewoon de dubbel. Vraag is natuurlijk welke avontuurlike progmetal/fusion liefhebber dit ook aandurft. Ik zeg Peter?

Dec Burke - Paradigms & Storylines

Dit najaar kent een ongekende stroom van releases die ik bij uitkomst gelijk moet halen. Stond September tot begin Oktober nog in het teken van de progmetalstroom met nieuwe CD's van Arch/Matheos, Dream Theater, Subsignal, Opeth, Pain of Salvation, Redemption en Haken (wat een maanden!!) nu heb ik weer enkele interessante prog rock CD's in bestelling staan met DeeExpus, Discipline, Comedy of Errors , Arena en kwam deze week de nieuwe Dec Burke binnen.

Binnen het rustigere segment keek ik vooral uit naar deze Paradigms & Storylines. Ik heb Dec Burke  een paar jaar geleden ontdekt via de schitterende Template for a Generation van Darwin's Radio. Ik begreep toen ook dat hij op de tweede Frost* meespeelde en zong en dat Darwin's Radio al een debuut CD had en beiden waren goed. Verleden jaar kwam zijn solo debuut Destroy all Monsters uit (voor hoes scroll naar boven). Hoewel er nogal wat kritiek was op de productie en er weinig lyrische recensies waren, was het voor mij één van de toppers van 2010.

En nu is de opvolger er. Paradigms & Storylines brengt voor mij precies weer waar ik op hoop namelijk voornamelijk rustige slepende nummers met de bekende licht hese stem van Dec Burke en alles doorspekt met zijn mooie gitaarsolo's. Eigenlijk is dit een soort prettig in het gehoor liggende poppy prog, maar met zeven nummers in 56 minuten is er natuurlijk iets meer aan de hand. Days Like These opent lekker uptempo en eindigt met een hele mooie solo. Hierna komen er ook wat electronische trekjes (niet te veel) voorbij in March of the Androids en A Price for Life. The River bouwt weer lekker langzaam op naar een slepend refrein met ondersteunend gitaarloopje. Yesterday's Fool is de ballad met orkestrale trekjes. Gelukkig komen hier een akoestische en vervolgens elektrische gitaarsolo dit nummer opleuken tot zeer goed. December Sun vat weer allles samen en lijkt na enkele draaibeurten het hoogtepunt van de CD te zijn. Wil iemand weten waar Dec Burke voor staat dan vooral dit nummer eens beluisteren. Als afsluiter komt het titelnummer van ruim een kwartier. Bestaand uit drie delen zit de verrassing in er wat mij betreft in dat bij de overgangen ik steeds een scheurende gitaar inzet verwacht, die niet komt. Aan het einde wordt dit enigszins goed gemaakt, maar het had nog mooier gekund naar mijn gevoel.

Alles bij elkaar genomen, dus weer een zekere einde-jaar-lijst-haler wat mij betreft en hopen op een bezoek aan de Boerderij. Eén keer stond hij daar al, afgelopen december op een sneeuwerige avond als voorprogramma van Script for a Jester's Tour. Ik besloot wegens de sneeuw om met de Randstadrail te gaan en na een half uur tevergeefs wachten bij de halte, droop ik af naar huis. Na het horen van zijn nieuwe CD baal ik opnieuw van deze misser.