Linear Sphere - Manvantara

Tech Metal; Gebaseerd op oorschijnlijk onmogelijk techniek keihard door de bochten vliegen zonder ooit de weg kwijt te raken. Eind jaren tachtig begin jaren negentig stonden bands als Watchtower, Hades, Sieges Even, Psychotic Waltz, Anacrusis, Atheist, Toxik aan de basis van deze stroming. Tegenwoordig wordt Djent meestal als techmetal omschreven, maar de oorspronkelike bands hadden toch vaker een zanger die er geen moeite mee had om ook de hoogte in te gaan.

In 2004 was daar opeens Linear Sphere uit Londen met een schitterend debuut album Reality Dysfunction. Zoals het tech metal bands betaamt bestond de basis uit twee top gitaristen Martin Goulding en Charlie Griffiths. een zeer afwisselend album met op zang onze landgenoot Jos Geron. Zijn zang is een kwestie van smaak, en ik herinner mij nog de Aardschok recensie waar deze (niet geheel onterecht) werd vergeleken met de Alice schreeuw in Annihilator's Klassieker Allison Hell. Jaren bleef het stil rond de band en alleen Charlie Griffiths dook op als gitarist bij Haken (geen verdere uitleg nodig voor vaste lezers van mijn blog)

En dan is er nog Progpower in Baarlo. Van 2005 tot zeker 2009 vulde ik altijd Linear Sphere in als band die ik graag op het volgende festival zou willen zien. Van Progpower ken ik ook Andrew, die weer op de site Ave Noctum CD's bespreekt. En zo kwam ik er onlangs na een recensie van Andrew achter dat dit album uit is.

En om na deze lange introductie toch eindelijk met de deur in huis te vallen. Absolute aanrader die ik zeker op Progpower 2013 live hoop te zien. De eerste twee en een halve minuut zetten wel zo genadeloos instrumentaal in dat je verschrikkelijk veel zin in dit album krijgt. Zelden zo een aansprekende opening gehoord. Dan valt Jos Geron in en blijkt zijn zang veel toegankelijker te zijn geworden met nog wel een agressieve bite erin. De CD kent 6 nummers in 43 minuten dat is dus prog genoeg. ook hoor ik enkele rustige intro's voor de algehele afwisseling. Ik heb de CD nu zo'n vijf keer gedraaid en hij wordt nog steeds beter. De teksten zijn een verhaal, maar weer in een hoek die mij niet zo ligt SciFi en realistische reis van de mens door de eeuwen heen of iets dergelijks. Op de website wordt hier uitgebreid op ingegaan voor de liefhebbers.

Dat ze nog bestaan was een hele leuke verrassing, dat ze hun debuut ver overtreffen boven verwachting en zo is in één klap het progmetal jaar een stuk beter dan verwacht de laatste maanden. Wanneer je bij de eerste 100 kopers op hun website hoort, krijg je een gesigneerde versie. Helaas heb ik vast kunnen stellen dat ik daar bij hoorde, al had ik niet anders verwacht met deze band die waarschijnlijk te moeilijk is voor dit Manvantara.

DMJGH 15: UFO - Strangers in the Night

Waarom moet je deze ook al weer gehoord hebben? Omdat het de beste Live plaat ooit is, dus dat is simpel. UFO schitterende hardrock band die zijn hoogtepunt kende in de jaren zeventig toen Michael Schenker deel uitmaakte van de line-up en er vijf jaar achtereen een klassieker van formaat werd afgeleverd, afgerond na het vertrek van de heer Schenker met deze Klassieker onder de live albums.
Deze CD geeft een mooi overzicht van de vijf CD's  met Schenker en kent eigenlijk alleen maar hoogtepunten. Het is eigenlijk ook ondenkbaar dat een hardrocker boven de 25 jaar niet elk nummer van begin tot eind mee kan zingen. Ik hoef dan ook geen gedetailleerde beschrijving van de nummers te geven, maar wie hem al weer even niet heeft gehoord denk aan: Natural Thing, Doctor Doctor, Mother Mary, Love to Love, Lights Out, Rock Bottom en je weet weer genoeg.

UFO na dit live album is altijd een sterke band gebleven. We hebben veel verschillende gitaristen voorbij zien komen door de jaren heen (inclusief enkele terugkomsten van Michael Schenker), maar de huidige band draait op de nog steeds grandioze stem van Phil Mogg en het mooie gitaar spel van Vinnie Moore. Uit nostalgisch verstandig oogpunt, komt live vrijwel altijd bijna de gehele Strangers in the Night voorbij en kippenvel is zo gegarandeerd. Michael Schenker laat bij her beluistering weer horen waarom hij ooit de reden was dat ik gitaar wilde spelen.

Voor diegenen die weer geanimeerd zijn en zeggen, ja die moet ik toch gelijk op CD halen: niet doen. Ik heb onlangs UFO-The Chrysalis Years (1973-1979) aangeschaft. Zo krijg je voor de prijs van een enkele CD deze klassieker met daarbij de vijf volledige studio albums (Phenomenon, Force It, No Heavy Petting, Lights Out en Obsession), plus live opnames uit 1974 USA tour, John Peel en Bob Harris sessions en enkele losse single edits. Lijkt mij nogal een inkoppertje. Het leuke is dat een zelfde soort verzameling ook bestaat voor UFO 1980-1986, MSG en Saxon, dus die zullen na dit succes binnenkort ook wel in huis zijn.

Gojira - L'Enfant Sauvage

2012 is tot nog toe niet het jaar van de Progmetal klassiekers (buiten Headspace dan). Voor diegenen met een open smaak richting iets extremere metal is er gelukkig wel veel interessants uitgekomen. Onlangs beschreef ik mijn waardering voor Ihsahn al, en eerder dit jaar waren o.a. Gorod en In Mourning goed voor sterke CD's met voldoende technische ondergrond om  progmetal liefhebbers mogelijk ook aan te spreken. En nu heb ik eindelijk Gojira eens uitgeprobeerd. Sinds twee a drie CD's terug leken zij mij altijd al interessant en nu eindelijk de nieuwste eens echt aangeschaft met daarbij een extra DVD dus meteen een aardig overzicht van hun geschiedenis.

En wat een band is dit weer zeg. Door denderen is het motto, schreeuwen is de zang, maar toch weten zij mij absoluut te pakken met hele afwisselende nummers die vol staan van gehaaste bas ritmes en verrassende gitaar riffs. Aan de bijgesloten DVD te zien is het live een feestje (waar is het feestje?..) al denk ik dat de leeftijd van het publiek gemiddeld Progpower min 15 zal zijn. Wie uit deze vage beschrijving niet veel referenties kan halen, denk aan de tweede CD van het Duitse Disillusion, maar dan sneller en zwaarder.

En ze zijn nog Frans ook, dus nooit gedacht dat ik dat nog eens zou schrijven, maar nu toch waar: Viva La France!

DMJGH 14: Cave In - Jupiter

Dit is een aparte band. Deze CD was één van mijn absolute favorieten uit 2000. Ik heb hierna hun voorganger gekocht die veel te veel hardcore invloeden had. Hierna ben ik ze nog blijven volgen met een mini en volledige CD en gingen ze te veel de gewone gitaarrock kant op naar mijn smaak. Maar ondertussen hebben ze wel deze tijdloze klassieker uitgebracht onder de titel Jupiter.

Het titelnummer begint lekker snel met mooi opzwepend gitaarwerk en een catchy riff die je meteen meesleurt tot In the Stream of Commerce wat nog meeslepender door gaat. Drie keer raden hoe de gitaar loop van Big Riff tekeer gaat.Heb ik deze CD weer eens op staan, ben ik gelijk weer waanzinnig onder de indruk. Na afloop van dit bericht toch weer eens op internet zoeken of ze nog bestaan. Innuendo and Out the Other volgt weer met mooie afwisselingen in tempo en sfeer. Via Brain Candle and Requim komen we bij het instrumentale Decay of the Delay voordat afsluiter New Moon opent met misschien wel de mooiste zin uit de rock geschiedenis :"So I saw the angel girl hang her wings by the door".

Deze CD is zeer terecht in de categorie Deze Moet Je Gehoord Hebben geplaatst. Ieder jaar draai ik hem een keer en zeker wanneer ik de mooie teksten mee lees is dit drie kwartier genieten van de buitencategorie. Nu moet ik stoppen, want halverwege de CD snel op zoek naar hun laatste toer plannen.

Buzios - The House of Rock 'n' Roll

Enige weken stilstand op de blog komt voornamelijk door de vakantie. Casa Buzios (zeg: Boesiejos) ons paradijs op aarde, bleek de beste aanschaf van de afgelopen twintig jaar (op zo'n duizend CD's na) Nu staat Buzios niet bekend om zijn levende progrock of metal scene, mar compenseert zon, strand, drank en BBQ genoeg. Ons huis kent ondertussen een beginnende verzameling DVD's die het zelfs voor mensen die de bovenstaande opsomming niet interessant vinden, een muzikale reden biedt voor een vakantie in Buzios. Met DVD's van Marillion, Dream Theater, Rush, Transatlantic en sinds gisteren Pendragon aangeschaft, is er zelfs bij regen muzikaal iets te beleven.

Wij zagen een religieuze feestdag met zeer dreigende trompet muziek, die aan de Spaanse week voor Pasen deed denken. Ook was er een MPB festival met live optredens tot thuis te horen. Hoogtepunt is echter de muziek bar House of R'nR. Hier staat een hele leuke cover band en kon Tiago zelfs de gitarist al erg waarderen. Getraind door guitar-Hero heb ik hem veel Classic Rock laten horen (de makkelijkste ingang naar hardere of technische versies). Terwijl Josy aan het winkelen voor ons huis was, hebben wij samen genoten van zeer goed gespeelde covers van Pink Floyd, Rolling Stones en een mij onbekend gitaar held nummer.Dit rook naar stamkroeg en wij komen zeker terug voor nog een Guarana (Tiago) een wat Bohemias voor mij.