Rush - Clockwork Angels

Na vijf jaar is er weer eens een nieuwe Rush plaat. Dit is hun eerste concept album ooit, hij zou iets harder dan gebruikelijk zijn, dus maar gelijk gekocht. De berichten klopten, iets harder dan de laatste voorgangers en inderdaad een verhaal. Nou interesseert dat laatste mij minder, want de opbouw bestaat gewoon uit twaalf nummers en als het verhaal doorloopt zal dat wel, maar ik hoor 12 losse nummers.

Rush is een band met drie gezichten. De jaren zeventig LP's die ik via Hans leerde kennen in de jaren tachtig en hun voor mij beste werk bevatten. Hoewel zij altijd door ontwikkeld zin en met hun tijd meegingen, hebben ze nooit meer klassiekers van het niveau, 2112, The Trees, La Villa Strangiatto of Hemispheres geschreven. De laatste (en voor velen grootste) klassieker is Moving Pictures, met Tom Sawyer, Red Barchetta, YYZ en verder inderdaad een buitencategorie plaat.Hierna bleef Rush in fase twee altijd goede platen uitbrengen, maar zou het voor mij nooit meer wereldschokkend worden.

En dan is er als derde Rush live: één van de grootste shows ter aarde, die altijd voor een topavond zorgt. De keren dat ik Rush live zag, was ik altijd onder de indruk van het hele pakket. Nummers, Show, filmpjes en zelfs een drumsolo die interessant blijft. Na een live show gaan de nummers veel meer spreken en zo kan het gebeuren dat mijn eerste Rush show er voor gezorgd heeft dat het over het algemeen niet als hoogtepunt in hun loopbaan geziene Hold Your Fire nog steeds één van mijn favoriete Rush albums is.,want dat album stond centraal tijdens de eerste tour die ik zag.

En nu kan je al kaartjes kopen voor hun concert in de Ziggo Dome volgend jaar juni!!. Dat doe ik niet met werk-trips die kunnen hinderen, maar mocht ik in het land zijn dan ga ik zeker kijken. Want wat blijkt, ik heb Clockwork Angels nu zo'n vijf keer gedraaid, herken de nummers en wat een lekker plaatje is dit. Misschien hun beste sinds Hold Your Fire, dus Sergio en Hans kunnen begin juni 2013 ook al vast vrij houden.
 

DMJGH 12: Gypsy Kyss - When Passion Murdered Innocence

We schrijven het jaar 1990 en een klein Duits label schokt de wereld van de goede muziek. Rising Sun Productions brengt kort na elkaar twee debuut albums uit die nog lang referenties in hun soort zullen blijven. Psychotic Waltz komt met de harde technische progmetal klassieker A Social Grace en Gypsy Kyss brengt in de iets rustigere progmetal variant het schitterende When Passion Murdered Innocence uit.
Psychotic Waltz bracht nog drie klassiekers uit (ja Mosquito is er ook één), bleek de beste live band in de jaren negentig, en kwam vrijwel jaarlijks langs. Gypsy Kyss leefde iets korter. Er kwam nog anderhalve plaat uit en ik zag ze één keer in de Scum. Ze stonden hoog op de Bill van de tweede Wacken Open Air, maar tegenwoordig is vergetelheid hun lot en misschien hun wens.

Maar wat ze hebben achter gelaten staat ruim twintig jaar later nog steeds voor grote kunst. Te beginnen met de hoes (op LP nog mooier) tot aan de teksten en de muziek is gewoon alles prima verzorgd. Beginnend zo als het hoort met twee uptempo nummers What I Feel en Fair is Fair begint de plaat swingend met mooie gitaarsolo's. Even wennen aan de stem van Michael Dickes, blijkt deze vooral in de rustigere nummers erg mooi. Daar volgen er twee van met Confused (zeer toepasselijke tekst in de tijd dat ik vooral verliefd werd op al samen wonende vrouwen) en het slepende Peccavi. Kant twee begon weer met twee snellere nummers, met Hung By aThread als uitschieter. En ook kant twee kende twee rustigere afsluiters het korte Where Do You Go een ballad opgetriest met een mooie saxofoon en het rustig opbouwende From Here wat steeds sneller wordt naar het einde toe met heel mooi gitaarwerk. De LP was toen al afgelopen, maar op de CD kreeg ik er later zo maar drie nummers bij die goed aansluiten bij de mooie voorgangers (Thank God I'm a Lunatic)

Ja en wat doe je bij dit soort bands waar je nostalgisch hoopt op een reunie optreden. Je gaat surfen op internet. Micahel Dickes was in de jaren negentig al solo gegaan en brengt nog steeds af en toe muziek uit. Ik heb o.a. zijn CD 35 met 35 nummers uitgebracht rond zijn 35e verjaardag. Hij brengt vooral singer/songwriter materiaal uit, met af en toe een heruitgave van een Gypsy Kyss nummer. Zo zag ik onlangs dat één van de mooiste ballads zonder grootse gitaarsolo ooit, Colors Can Stain, nu weer in een nieuwe versie door Michael Dickes is uitgebracht (ik had al twee versies). Aanrader op YouTube wat mij betreft. Het lijkt er niet op dat we Gypsy Kyss ooit nog gaan zien, al zijn er vooral in Duitsland nog wel eens festivals die het voor elkaar krijgen om oude bands eenmalig terug te halen. Dus zoals ze in Brazilïe zo mooi zeggen, hoop is de laatste die sterft.
  

Kaderock: The Quill - Two Days Left 2 juni 2012

Soms maak je keuzes wegens te groot aanbod. Muzikaal gezien had ik vrijdag naar de boerderij moeten gaan om The Tangent en Manning te zien, of zelfs naar Tilburg om het door mij onlangs nog zo geprezen Savage Messiah voor het eerst live te zien.Ik koos echter voor sociaal en in plaats van goede muziek alleen  te bezoeken koos ik voor het altijd gezellige Kaderock waar verschillende bekenden rondlopen en er zelfs wat belovende namen op het programma stonden.

Met gezond schuldgevoel tegenover de bovengenoemde bands fietste ik zaterdag aan het einde van de middag dus naar de Musicon, waar ze al weer goed bezig waren. Kaderock is een kleinschalig festival en hierdoor net als Schollenpop en Waterpop veel leuker dan het massale Parkpop. Over het algemeen lopen hier alleen muziek liefhebbers rond en staat de gitaarrock van soft tot extreem centraal. Iets na aankomst eerst binnen gekeken naar de Two Days Left een hele enthousiaste groep jongens uit het zuiden van het land. Vrolijke metalcore stond er op het programma, en ik werd hier ook vrolijk van. In onverstaanbaar dialect praatten zij de nummers bijdehand aan elkaar en kregen zij de sfeer er goed in. Twee zangers zongen over de aanstekelijke metal heen en ik kon zowel de schreeuw als Sneijdert op zang wel waarderen. Als ik jongens van deze leeftijd zo bezig zie, hoop ik alleen maar dat Tiago over een paar jaar ook die kant op gaat.

Helaas stond buiten de hardste band van de dag tegelijkertijd te spelen. Daar kreeg ik dus te weinig van mee en zelfs de naam is mij ontgaan. Altijd leuk om te zien hoe weinig mensen grunten kunnen waarderen en mij vervolgens verbaasd vragen, jij vindt dit wel mooi toch?

Om negen uur stond het hoofdprogramma van de dag op het buiten podium voor een korte set. The Quill waren voor de derde keer in zeven maanden terug en wist ons zelfs te vertellen dat ze ons in augustus weer hopen te zien. Dit is gewoon lekkere recht toe hard rock, met goede zanger en leuke nummers. Vandaag buiten dus geen grandioos geluid, maar wel een echte moshpit. Tot augustus dus maar weer voor The Quill en volgend jaar voor Kaderock. Zij maakten de openingszin op de website weer meer dan waar vandaag: Welcome to The Hague the city of Peace, Justice and Rock & Roll.