Headspace - I Am Anonymous

Supergroepen zijn een samenvoeging van bekende muzikanten die samen besluiten om een CD op te nemen en als het mee zit zelfs op tournee te gaan. Dit verschijnsel is niks nieuws, maar de laatste tijd met afnemende CD verkopen lijkt er een groeiend aantal supergroepen te zijn. Het leuke is dat prestaties in het verleden absoluut geen garantie zijn voor de kwaliteit van het heden. Zo viel Flying Colors mij erg mee juist vanwege het poppy karakter, terwijl ik van de uberprog van Steven Wilson en Mikael Akerfield in Storm Corrosion nog steeds niets begrijp. Headspace is ook een soort van supergroep op bescheiden niveau met Damian Wilson op zang en Adam Wakeman op toetsen als bekendste namen, maar ook Lee Pomeroy van It Bites op bas schept enige verwachtingen. En wat blijkt: hebben ze doodleuk de kanshebber op de CD van het jaar met zijn vijven opgenomen.

Stalled Armageddon begint met een lang veelbelovend intro stevig en een melodieuze gitaarsolo en dan valt Damian Wilson in. Ik denk gelijk aan Tippi Hedren van Landmarq. Wat een mooie opener. Hierna doet tijdens het begin van Fall of America, Damian weer meer aan Threshold denken. Met zo'n overtuigende uit duizenden herkenbare stem, blijft het voor mij toch heel moeilijk om geen referenties uit de Damian Wilson discografie te zoeken. Op het derde nummer, de pianoballad Soldier denk ik dan ook weer aan Damian Wilson solo. Maar over het algemeen heerst toch vooral de Threshold sfeer, vooral wegens het stevige karakter van de CD. Grappig dat in Soldier Headspace er wel in slaagt om het nutteloze van oorlogen weer te geven in emotie en tekst, waar Queensryche daar in de hele CD American Soldier tevergeefs naar op zoek was. Eigenlijk kent de CD alleen maar hoogtepunten want van hard naar zacht wordt er steeds schitterend afgewisseld en blijven alle nummers ondanks hun lengte van begin tot einde boeien. Jaarlijstjes zijn leuk en hier heb ik dus al een zekere top vijf, een waarschijnlijke top drie en mogelijke top één notering van 2012 binnen. Deze CD moet gehoord worden door iedereen die prog metal dan wel rock weet te waarderen, want dit verdient erkenning en ik verwacht een hele volle boerderij wanneer zij 8 september samen met Haken (!) langs komen.

Zo zorgtThreshold indirect al voor twee hoogtepunten van 2012, met een wervelend optreden van drummer James' band Kyrbgrinder en nu deze schitterende CD van zanger Damian's Headspace. Benieuwd of de nieuwe Threshold CD zelf dit nog kan overtreffen.

Kyrbgrinder - Musicon Den Haag 26 mei

Dacht ik altijd dat de Boerderij een thuiswedstrijd was op concert gebied met zijn ruim kwartiertje in de auto of klein uurtje RandstadRail en fiets, plus belangrijker heel veel leuke bands, blijkt nu Musicon opeens heel goed bezig. Na het succes in November van de nieuwe huisband The Quill, stond nu de band van Threshold drummer Johanne James voor een paar Euro op een paar minuten fietsen van huis. Kyrbgrinder   heten ze en ik kende ze buiten de naam nog niet. Ze kwamen, overwonnen en hebben er een fan bij die al benieuwd is naar de volgende CD.Wat een energie, presentatie en waanzinnige instrumentalisten.

Het eerste wat opvalt is dat Johanne James met gemak de band draagt en een top performer is. Bij Threshold loopt ene Damian Wilson rond te rennen op het podium en tussen het publiek waardoor dit mij tot nu toe was ontgaan. Verder wist ik wel dat hij aardig kan drummen, maar nu het drumstel midden op het podium stond, viel pas op hoe hard hij alles bij elkaar slaat en wat een drive er in zijn drummen zit.
Naast hem stond nog een wereld gitarist zonder naam die ik kon onthouden en een degelijke bassist.
De muziek denderde voornamelijk voort, uptempo was het motto en de stem van James was ook al zo een positieve verrassing. Net iets agressiever dan verwacht was dit een heerlijk concert.

Na afloop als waardering dan ook het recept CD/Tee gehaald en met een tevreden gevoel door heet Den Haag met Pieter richting huis gefietst. Tegenvaller was het wederom schandalig lage bezoekers aantal.Wij misten natuurlijk al zo'n 5 man wegens pinkstervakantie, maar ik denk dat er buiten de twee Nederlandse voorprogramma's met aanhang slechts zo 10-15 betalende bezoekers voor Kyrbgrinder kwamen. Ik weet wel zeker dat die 10 a 15 man en vrouw allemaal erg onder de indruk waren van een verpletterend optreden. Het harde meezingen en "massale" springen op commando toonden aan dat de boodschap over kwam. Kandidaatje Progpower? Ik dacht het wel.

Zo stond ik dus niet op Fused in Engeland dit weekend, wegens te lage kaartverkoop, dacht ik even aan UK in de boerderij, maar dat bleek uitverkocht en zag ik pas een paar dagen geleden dat Kyrbgrinder om de hoek zou komen spelen. Dit soort verrassingen maken dat muziek zo veel leuker is dan voetbal, want ik had natuurlijk ook naar Nederland - Bulgarije 1-2 kunnen kijken.    

Rob Lamothe - Q Bus Leiden 18 mei 2012

Wie er bij was zal het concert zeker in zijn all-time beste concerten lijst hebben staan. The Riverdogs in de Melkweg zo'n twintig jaar geleden. De band was onder de indruk dat de vrijwel uitverkochte zaal met alle nummers mee schreeuwde, terwijl het publiek onder de indruk was van de uitvoering en wat een stem had die zanger live. Die zanger was Rob Lamothe en we kunnen rustig stellen één van de mooiste, warmste stemmen in de rock muziek.The Riverdogs zagen we nog vaak optreden met hoogtepunten in Hard Rock cafe (Koninck voor die man) en Tivoli, Paard of Aardschokdag. Na het uiteenvallen van de band zagen we Rob Lamothe solo. en nu ik het toch over een top tien beste concerten ooit heb, de Winston show kwam dicht in de buurt. Solo is de muziek van hard-rock verandert in singer-songwriter muziek, maar een mooie stem blijft een mooie stem.

Zo eindigde ik met Plinio van werk in de Q-bus. Achteraf vertelde hij dat hij door collega's was gewaarschuwd dat een concertje met mij mee gaan alleen maar herrie kon betekenen. Niets bleek minder waar, want zelden zo'n laidback sfeertje meegemaakt. Er stonden wat lege tafeltjes voor het podium en daar besloten we maar aan te gaan zitten en wachten wat er over ons heen zou komen. Dat was geen storm maar een schitterend beekje verrassende versies en oude bekenden. Eerst drie nummers solo met akoestische gitaar en daarna met band, al bleef het net zo rustig. Interessant feit, wat Rob trots en emotioneel maakte, was dat de drummer zoon Alexander Lamothe was en dochter Sara op twee nummers meedeed met gitaar en zang. Ik kan me voorstellen dat voor een muzikant dit het hoogtepunt in zijn leven moet zijn en dat deelde hij dan ook graag met het publiek. Ook zijn dank aan het publiek voor het stil luisteren kwam erg gemeend over.

Maar natuurlijk bleef dit wel een Rob Lamothe concert enigszins chaotisch met papieren schuivend. En toen hij zei the next song is eh... en iemand Big House riep was hij niet te beroerd om dat alleen te spelen. Nu de stemming er in zat en gelijk hierna Little Hurricane werd aangevraagd kwam de nu al legendarische versie die ik gelukkig op film heb vastgelegd (helaas krijg ik hem hier nog niet ge-upload). De tekst moest af en toe aan het publiek gevraagd worden en de riff zat er ook niet helemaal meer in, maar er kwam toch nog iets heel moois uit.

In de pauze verkocht hij (of gaf weg) een gebrande CD met werk van de laatste CD's plus wat opnames uit een hotelkamer. Heb ik deze nu opstaan, hoor ik net de meest onherkenbare versie van Paranoid voorbij komen. Rob Lamothe blijft een zanger uit duizenden en de thuisblijvers...

Galahad - Battle Scars

Veel te laat heb ik de klasse van Galahad ontdekt. Zonder iets te kennen zagen we ze ooit in de Boerderij met Everon en Sylvan. Dat herinnerde ik mij als redelijk geslaagd, met vooral een theatrale zanger. In 2007 kwam Empires Never Last uit en was ik definitief om, met één van de mooiste platen uit dat jaar. Hierna ben ik hun oudere werk langzaam gaan ontdekken en bleek dat zeer de moeite waard. Naast een Neoprog geluid, gooit Galahad allerlei invloeden door hun muziek van punk tot dance en ik moet zeggen, zelfs de dance kant kan ik bij hun wel waarderen. In 2010 waren ze afsluiter bij het nu al legendarische maar helaas éénmalige Winter's End Festival. Beter bekend met hun muziek, was dit voor mij het hoogtepunt van het festival en vooral na een overvloed aan zangeressen liet zanger Stuart Nicholson zien hoe je een show moet presenteren en muziek live moet brengen.Niet voor niets vonden verschillende kenners dat hij destijds Fish had moeten opvolgen bij Marillion, maar dat is geschiedenis.

Battle Scars, dan de eerste van twee CD's die dit jaar na vijf jaar stilte uit is gekomen. Het titelnummer begint massal met verhalende stem en orkestrale dreiging. De wat hoge stem valt in en na één keer draaien blijft het snel gezongen Battle Scars (3x4x) in je hoofd hangen, het nummer loopt over in Reach For the Sun. Singularity begint weer met wat Dance invloeden en blijkt een mooi nummer. Bitter and Twisted klinkt sneller, waarna Suspended Animation weer wat epischer klinkt en Beyond the Barbed Wire rustig begint en harder wordt tijdens de refreinen. De afwisseling en het vereiste open mind neemt nog meer toe tijdens het afsluitende Seize the Day. Beginnend als mooie ballad, met electronisch gepiep mee draaiend, staan we opeens op een House party waar ik normaal heel ver weg van blijf, Gelukkig vallen na zo'n 20 seconden de gitaren harder in dan op de hele CD het geval is geweest. En dat bedoel ik nou, opeens is het allemaal wel aan te horen, met die dance zooi. Hierna komt een mooie omslag naar een atmosferische ballad en blijkt vooral de stem weer erg mooi. Als echte afsluiter staat er nog een bonustrack op en wel een heropname, van hun misschien wel mooiste nummer ooit: Sleepers.

Deze zeer interessante CD kent echter ook een triest verhaal. In 2010 is de diagnose kanker gesteld bij bassist Neil Pepper. Anderhalf jaar later is hij overleden, maar op dit album speelt hij nog mee. Dit blijft een vreemde ervaring en zal live voor de band dan ook wel emotioneel worden om de nieuwe nummers zonder de reus op bas te moeten spelen. op 3 September 2010 speelden Neil voor het laatst live mee tijdens Night of the Prog op de Loreley. 2 September 2011 is hij overleden en 1 September van dit jaar speelt Galahad hun eerste echte show zonder hem. Dat zal in Uden zijn en mits niet op reis zal ik daar zeker bij zijn (en Wolverine ook).

Fluminense 2012: De eerste titel is binnen

Gisteren was de tweede finale wedstrijd van het staats kampioenschap van Rio. Na de 4-1 van afgelopen week werd Botafogo nu met 1-0 verslagen en werd terecht het eerste kampioenschap van dit jaar binnen gehaald. Dit was de eerste keer sinds 2005 dus reden voor een feestje, al zijn die staats kampioenschappen eigenlijk een poedelprijsje zonder veel publieke interesse. Tussen januari en mei houden alle staten een eigen kampioenschap en vanaf volgende week begint het landelijke kampioenschap dat begin december afloopt. Maar a titel =titel en dankzij internet heb ik ook weer eens live gekeken hoe Fluminense 2012 er voor staat en dat viel niet tegen.

Dat mag ook niet, want donderdag wacht Boca Juniors al weer voor de tweede keer dit jaar. Na de groepsfase komen ze elkaar nu weer tegen tijdens de kwartfinales van de Copa Libertadores. Twee keer binnen één jaar in Buenos Aires winnen van Boca zou natuurlijk heel mooi zijn, maar wegens het tijdsverschil ga ik deze avondwedstrijd niet live meemaken. Mocht dit goed aflopen, kom ik er ongewtijfeld na de return van volgende week op terug. Zo niet dan zijn we toch alvast staatskampioen.

Erik prog TRICOLOR de Coracao

Pendragon / Paul Menel 12 mei Boerderij Zoetermeer

Vorig jaar bracht Pendragon een nieuwe CD uit Passion en vierde dit met een weekend in de Boerderij. Twee avonden afwisselend materiaal, maar wel één week na Marillion weekend gepland, dus liet ik dat even lopen. Nu waren ze terug en komt er een Blu-ray van de laatste tour uit.Dit werde gevierd met een tour van twee shows, één in Engeland en de tweede in de Boerderij. Helaas, bleek het geluid van de Blu-Ray niet optimaal, dus was deze nog niet verkrijgbaar tijdens het concert. Op zich niet zo erg, want ik liep de band na het Erasmus voetbal toernooi schieten voor weer een avondje kippenvel in de Boerderij. Voor de duidelijkheid, Pendragon staat wat mij betreft bovenaan de eredivisie van de prog rock (naast Marillion met Fish) dus kunnen de zoekers naar een negatief geluid hier stoppen met lezen.

Nou vooruit dan enige kritische kanttekeningen, want er was ook een voorprogramma mee. Paul Menel, voormalig zanger van IQ, met gestopte (?) toetsenist Martin Orford en gitarist Steve Harris (nee niet die van Iron Maiden of Shy). Zonder volledige band, werden er vooral nummers gespeeld van het IQ album Nomzamo (dat ik niet heb). Het klonk wel aardig, maar ging toch wat eentonig worden na verloop van tijd. Verder bleek in het afsluitende Comfortably Numb, dat met een wereld nummer opeens alles beter klonk. Dat zegt iets over het voorgaande eigen werk. Opwarmertje dus.

Nu heeft Pendragon helemaal geen opwarmer nodig, want vanaf de eerste minuut was het genieten geblazen. Geopend werd met de opening van Passion te weten Passion/Empathy. Wanneer ik zelfs een stukje rappen kan waarderen, zegt dat genoeg over of mijn hoge tolerantie voor alles wat Pendragon doet, dan wel de klasse van de muziek, die een normaal gesproken irritant intermezzo als rappen, toch nog goed doet klinken. Waarschijnlijk heeft het sympathieke accent van Nick Barrett hier ook mee te maken. Ik vind hem namelijk wel een hele goede zanger, want technisch misschien niet begaafd, draait het bij hem om passie en daar loopt de muziek van over. Behalve zijn stem, wordt het typische Pendragon geluid vooral gebouwd rond de minuten lange gitaarsolo's van Mr. Barrett. Laatste speciale vermelding moet uitgaan naar drummer Scott Higham. Na een verleden bij onder ander (I'm an) Angel Witch heeft hij wat peper toegevoegd, en slaat hij duidelijk harder, dan de gemiddelde progrock drummer.

Een ander voordeel van een Pendragon concert is, dat je nooit weet welke nummers gespeeld gaan worden. Uit het grote oeuvre komen heel vaak verschillende nummers aan bod. Deze keer lag de nadruk op de laatste CD Passion en kwam ook de her uitgebrachte Not of This World aan het begin en in de toegift aan bod. Wegens de grote lijst klassiekers is het vrijwel altijd raak, maar ik was vooral erg blij met de mooiste epic van de afgelopen jaren "This Green and Pleasant Land" met mooie ondersteunende beelden op de doeken en één van de mooiste prog ballads aller tijden (naast Script en Starless) "Breaking the Spell". Zag ik op de Loreley nog iemand in huilen uitbarsten tijdens dit nummer, moest ik het nu met enkele centimeters kippenvel doen. Wie nog nooit de gitaarsolo uit dit nummer heeft gehoord, doet zichzelf een plezier door op You Tube te gaan zoeken.

De thuisblijvers waren niet met velen want het was gezellig druk, maar zij kregen ongelijk. Pendragon Live is altijd een succes en gisteren was weer gewoon heel erg goed. En ik bleef nog lang in mijn hoofd zingen: Take only what you need and be on our way. Is this really where our passion goes? My Passion goes to de Boerderij, graag elk jaar

DMJGH 11: Aghora - Formless

Luister ik de laatste tijd veel naar de nieuwe CD van Cynic - The Portal Tapes, bedacht ik waartussen ik deze het beste kon plaatsen vanwege de aanwezige zangeres. Na lang graven herinnerde ik mij de twee referenties namelijk tussen het rustigere White Willow en het hardere Aghora in zit die prima CD. Maar ik realiseerde mij opeens dat van die drie CD's Aghora de hardste en waarschijnlijk daardoor ook beste van de drie is. Hierbij daarom in de categorie Deze Moet Je Gehoord Hebben - Formless van Aghora uit 2006.

Aghora was de band van Santiago Dobles, waanzinnige gitarist tussen extreem metal en fusion en nog veel meer in die vrijwel alle muziek schreef. Op drums zien we bij verschillende nummers Sean Reinert (van Cynic) terug. Muzikaal staat alles hierdoor op zeer hoog niveau en de referentie  die steeds terug komt is toeval of niet Cynic. Bij hun eerste CD maakte ook bassist Sean Malone (Cynic) nog deel uit van de band. maar deze CD heb ik helaas gemist.Het instrumentale Dime is één van mijn favorieten en misschien wel omdat mijn verzameling CD's met zangeres niet zo heel groot is. Diana Serra houdt zich echter prima staande. Zij blijft ver van Opera-achtig gekrijs en wisselt breekbaar mooi met redelijk stevig af.

Ik heb geen idee wat de status van de band op dit moment is. Op internet bracht een link mij bij een pokerspel. Ik moet in ieder geval eens achter de gitarist aan, want wat een geweldenaar. Enkele jaren geleden zou Aghora op Progpower spelen, maar volgde helaas een late afzegging. Ik weet de reden hiervan niet, maar wel dat deze CD live voor mij een feestje zou zijn geworden. Formless inderdaad nog beter dan The Portal Tapes en zeer de moeite waard.

Dark Empire - From Refuge to Ruin

New York the city that doesn't sleep (or sell CD's). We vieren deze week 12 en een half jaar getrouwd in NYC en de stad is leuk. Met de vele opties hier heeft New York voor ieder wat wils: Empire State Building, Apple Store voor Tiago, MoMA, The Met en Gugenheim voor Josy en voor mij de stad en de muziek. Ik had nameljk al veel gehoord over de goedkope CD's in de VS en was benieuwd. Dat bleek even niet mee te vallen, de concierge in het hotel wist geen zaken in de buurt te noemen en kwam met een soort Media Markt. Bij een zaak met bladmuziek vroeg ik naar CD winkels en kreeg het  verbijsterende antwoord, "well they all closed down around here", Greenwich Village bleek vooral zaakjes met oud werk te hebben en mijn redding kwam uit een boekwinkel, met CD afdeling. Dan loop je door de bakken op zoek naar iets, kom je er achter dat ik eigenlijk veel Europees koop. Gelukkig stuitte ik op nieuw werk van Anathema en Cynic (allebei goed), maar met dank aan Lords of Metal progressive/sympho CD van de maand heb ik een nieuwe wereldband ontdekt: Dark Empire uit New Jersey.
Dark Empire maakt Amerikaanse metal met soms grunt en progressieve invloeden. Ik las oa Nevermore, Mercenary in recensies, maar mijn eerste referentie is the Black Symphony één van de beste Amerikaanse metalbands uit de jaren negentg/nul (waar zijn ze gebleven?). Lekker snel en stevig wordt er geriffd, met hele aanstekelijke melodieën. De band lijkt te draaien om gitarist en grunter Matt Moliti. en deze man strooit hier en daar met heerlijke solo's om het geheel nog aantrekkelijker te maken. Deze CD gaat van heel snel tot aan ballad in het titel nummer en lijkt nu al een vaste nieuwe kanadidaat voor mijn jaarlijkse progpower verzoeklijst.
Aangezien ze uit New Jersey komen even gekeken of ze nog optreden maar daar ben ik drie weken te vroeg voor in de buurt. Live zit het toch al niet mee, met UK op de dag dat we net weg zijn, Geoff Tate volgende week in de buurt (ja ik was weer gaan kijken) en gisteren een rij met zo'n 500 metalheads op straat gezien die na mijn vraag voor welke show antwoordden dat het om een boeksigneer sessie van Zack Wylde ging!?! O ja en uit Duitsland kreeg ik net een e-mail dat Fused Festival dit jaar niet doorgaat, Gelukkig houdt Dark Empire mijn muziekleven in evenwicht. Schitterende CD.