DMJGH 5: Dio - Holy Diver

Deze moet je gehoord, gezien en gevoeld hebben, Nu we toch een breedbeeld tv en blu-ray speler hebben kon ik de verleiding niet weerstaan om bij de laatste CD bestelling ook de blue-ray Dio - Holy Diver Live toe te voegen. Deze opname stamt uit de 2005 toer waar het gehele album integraal werd gespeeld. De opnames komen uit Londen, maar zelf heb ik de show destijds met Sergio in de Effenaar gezien. En als je de beste zanger ooit met een goede band (Doug Aldrich, Rudy Sarzo, Simon Wright en Scott Warren) een klassieker van de buitencategorie laat spelen, dan kan er natuurlijk weinig mis gaan en dat gebeurt dan ook niet. Naast het Holy Diver album staan er nog verschillende nummers uit de catalogus van Rainbow, Black Sabbath en Dio op de setlist, maar laat ik het hier bij het album zelf houden.

In 1983 kwam Dio met zijn eigen band ijzersterk terug na zijn vertrek uit Black Sabbath. Drummer Vinnie Appice kwam mee van Black Sabbath en bassist Jimmy Bain was bekend van Rainbow. Op gitaar was daar opeens een nieuwe held: de tot dan toe vrij onbekende Vivian Campbell. Na een hoofdrol op de eerste Dio LP's verscheen hij later bij The Riverdogs, Whitesnake en Def Leppard. Bij elkaar duidelijk een band uit de eredivisie van de traditionele hard rock.

Stand up and Shout! Dio wist altijd dat een album met een snelle knaller het lekkerste op gang komt. Dit nummer heeft de live set lang gevuld omdat het iedereen bij de kladden neemt en goed door elkaar schudt. En opstaan en meeschreeuwen natuurlijk. Hierna opent een dreigend keyboard intro de titeltrack Holy Diver. Dit zware mid tempo nummer laat de stem van de heavy metal schitteren. Zelfs live met zijn begin zestig jaar nog steeds goed voor kippenvel. De volgende nummers Gypsy en Caught in the Middle zijn nooit echte live klassiekers geworden, maar blijken nu de tand des tijds goed doorstaan te hebben. Dit is een voordeel van het spelen van traditionele Heavy Metal, de nummers zijn tijdloos. Powerballads zijn rustige openers, die over het algemeen stevig kunnen omslaan om vervolgens vlak voor dan wel helemaal aan het einde weer terug te vallen op de rustige melodie van het begin. Don't Talk to Strangers is misschien wel het beste Dio nummer ooit, al was het maar om mee te bleren met de women, 'cause they only bring you Down. Tevens is dit een standaard voor powerballads die nooit meer ge-evenaard gaat worden.

Kant B opent met het weer wat zwaardere Straight Through the Heart, waarna Invisible de ballad van het album is, met natuurlijk wel een versnelling tot stevig na een kleine minuut. Rainbow in the Dark heeft mij altijd in de war gebracht. De overheersende keyboards  maken dit een commercieel aandoend deuntje. Maar op de één of andere manier zit hier toch een heerlijk gevoel in en hoorde het live gewoon bij de standaard set waar het publiek zo lekker op en neer kon springen. Afsluiter is het bereheavy Shame on the Night. Een slepende beuker overvleugeld door de goddelijke stem.

We zijn nu bijna 30 jaar verder en luisteren naar dit album blijft nog steeds een heel nuttig besteed uurtje. Aandachtig Kunst opnemen werkt namelijk rustgevend, inspirerend, geestverruimend en relaxend. Dio was de grootste en het weerzien op blu-ray doet beseffen dat we hem nog steeds missen. Dio zou nog steeds de meeste bands wegblazen op welk festival dan ooit. Live zullen we hem blijven missen, maar op LP, CD en nu ook blu-ray zal hij regelmatig tergkomen.
\m/   \m/

Tune - Lucid Moments

Polen: het nieuwe Scandinavië? Niet zo lang geleden kwam er wel heel veel goede muziek uit Scandinavië. Dit varieerde van melancholische progrock (Anekdoten, Landberk) via opwindende progmetal  (Pain of Salvation, Leprous) tot interessante extreme bands (Opeth, Arcturus, Edge of Sanity) Ondertussen bespeur ik daar enig verval, nu de progrockers niet meer bestaan of zich niet verder ontwikkelen, de progmetallers soms hun niveau verliezen en de extremisten minder extreem worden of ophouden te bestaan.

In Polen is dezelfde variatie aanwezig, al heb ik de extreme hoek daar altijd gelaten voor wat het was (Behemoth, Vader). Het debuut van Riverside op Progpower was er één om nooit te vergeten en op de Loreley waren ze nog steeds groots afgelopen zomer. Hiernaast heb ik ondertussen een aardige verzameling Poolse CD's opgebouwd vooral in de melancholische hoek sterk vertegenwoordigd wat ongetwijfeld iets met het politieke dan wel dagelijkse klimaat te maken heeft. Aanraders o.a. Quidam, Ankh, Satellite, After, Osada Vida, Love de Vice en vooral Disperse. Deze week heb ik er twee hele goede Poolse bands bij ontdekt. Acute Mind voor lekkere Progmetal en in de triestere hoek het hier afgebeelde Tune met Lucid Moments.

Wat onmiddellijk opvalt bij de samenstelling van de band is dat de pianist Janusz ook nog accordeon bespeelt.  Dat is natuurlijk schikken geblazen, want bij een accordeon denk ik aan Manke Nelis, Frans Bauer, de Roemenen bij het treinstation of 'Allo'Allo. Kortom allemaal wansmaak al was 'Allo 'Allo wel leuk. Dus listen very carefully I shall say this only once: de accordeon werkt. Om te beginnen betwijfel ik of ik het gehoord zou hebben, had ik het niet van tevoren geweten dat er een mee trekt. De accordeon wordt voornamelijk gebruikt in plaats van keyboards, om droevige uithalen neer te zetten.

Verder is dit gewoon een heel erg goede CD. Goede gitaristen groeien in Polen blijkbaar aan de boom, want er wordt weer lekker op los gescheurd op de juiste momenten. De zang heeft een accent maar gaat van rustig naar dramatisch schreeuwend. En de rest is de rest dus in orde. Enige minpuntje is dat ze het nodig vonden om gesproken stukken toe te voegen. Die voegen niets toe, maar storen alleen ook wegens de duidelijk hoorbare geforceerde uitspraak.

Ik maak wel eens plannen over festivals en zo, die ik vervolgens nooit uitvoer. Maar vlak voor de EK een Prog Polen dag lijkt mij wel wat. Houdt deze pagina in de gaten voor nieuws (of niet).

Dark Suns - Orange

Wanneer je een jaaroverzicht van de beste CD's van het afgelopen jaar publiceert, weet je één ding zeker. Binnenkort koop ik een nieuwe CD die eind afgelopen jaar is uitgekomen en mijn jaarlijst makkelijk had moeten halen. Nou daar is die dan: de nieuwe Dark Suns - Orange.

Ik heb hun vorige CD ook, maar ken die niet echt goed. Wel weet ik dat ik verschillende keren dat mijn iPod op random stond en zij voorbij kwamen ik even moest kijken wie dat waren. De vorige CD was nog wat meer progmetal, maar nu waaien ze werkelijk alle kanten op. Ik hoor Hammond orgels, wilde zang, een mooi rustgevend instrumentaaltje, meerstemmige refreinen, hysterische blazers, werkelijk van alles.
Een mix tussen de latere Pain of Salvation, King Crimson, Green Carnation, Somnambulist en toch ook  Leprous/Ihsahn  lijkt mij de lading redelijk te dekken.

Enkele jaren geleden stonden ze als voorprogramma van Pain of Salvation in de Boerderij, maar toen was ik op reis. Op Progpower waren ze in 2006 aanwezig, al weer een jaar waar ik niet bij kon zijn. Kortom ik heb ze nog nooit live gezien. Mocht ik die kans dit jaar krijgen dan ga ik vooral deze CD en zijn voorganger heel veel draaien en zie ik een live hoogtepunt 2012 zeker tot de mogelijkheden behoren.

Mijn tip aan mijzelf, vooral heel veel draaien deze heerlijk afwisselende CD en een aanrader voor de avontuurlijker ingestelde lezers. 

De Beste Tien: Progmetal CD's van 2011

Mensen kunnen soms in de war raken en denken dat mijn progrock toptien ook gelijk mijn favorieten van het jaar zijn. Dat is natuurlijk niet zo, want de lijst hieronder geeft een overzicht van de beste progmetal CD's van het jaar. Zoals de kenners van mij zullen begrijpen staan hier een aantal platen tussen die helemaal mijn speler niet uitkwamen de weken na verschijnen. Het vreemde aan het goede progmetal jaar 2011 was, dat er wel erg veel tegelijk uitkwam in de maanden September en Oktober. Hierdoor heb ik enkele CD's te laat gekocht om voldoende te kunnen draaien. Dus ook hier geldt weer de toptien is een moment opname, over een half jaar kan het er weer heel anders uitzien. Bovendien komt de erg goede EP van Cynic niet in aanmerking, omdat het slechts drie nummes betreft. Genoeg gezeurd de tien is:

10.  Pain of Salvation - Road Salt Two.
Ik weet niet meer goed wat ik met ze aan moet. Ze mogen de veters van hun eerste vier klassiekers al lang niet meer strikken. Toch klonk dit weer aardig en staan er enkele goede nummers op. Ik hoop op 12 maart een live kans aan ze te kunnen geven, dan weet ik beter of we op de weg terug zijn dan wel definitief Queensryche achterna.

9. Opeth - Heritage
Ik vond Opeth juist zo goed voor de harde kant van Opeth. Nu wordt er niet meer gegrunt, staan er nog wel mooie nummers op de CD, maar is hard/zacht veranderd in rustig/rustig. Natuurlijk nog wel in Hardrock stijl gemengd met oude progrock plus de mooiste hoes van 2011, dus een toptien plek blijft terecht.

8. Wolverine - Communication Lost
Hij greep me totaal maar liet me toch weer ietsje los. De nieuwe Wolverine is vooral mooie luistermuziek, en zeker heel mooi mochten ze op Progpower 2012 verschijnen. Heel goed, maar er mist iets. Misschien mijn nieuwe koptelefoon eens opzetten en met de teksten meelezen.

7. Dream Theater - A Dramatic Turn of Events
Drummers en drumsolo's, totdat Tiago zijn carriere begon zou het mij jeuken. Toen Mike P Dream Theater verliet was ik dan ook niet zo aangedaan. En wat blijkt de nieuwe CD is weer gewoon een hele goede Dream Theater CD. Niet de beste, niet de minste, gewoon een degelijke middenmoter. Het bewijs dat alleen het vertrek van een zanger of gitarist fataal kan zijn binnen mijn smaak.

6. Leprous - Bilateral
Typisch voorbeeld van te laat gekocht en te weinig gedraaid. Ik kan nog geen nummer meezingen dan wel neurieën. Wel hoor ik steeds de klasse van deze band. Blijven draaien en hopen op een bezoek aan Dynamo op 13 januari.

5. Subsignal - Touchstones
Weer waren ze live nog iets beter, maar ook op CD een blijver. Alles klopt en met de beelden van Progpower vrijdag avond nog vers in het geheugen een leuke nieuwe band voor de jaren tien. 

4. Arch / Matheos - Sympathetic Resonance
Heel veel van verwacht want eigenlijk de nieuwe Fates Warning met oude zanger. Deze CD heeft nog meer tijd nodig dan de rest van mijn toptien en kan rustig blijven stijgen naarmate de tijd verloopt. De EP uit 2003 was sneller te behappen, maar een klassieker in de dop.

3. Cynthesis - DeEvolution
Ik kan het met Andy Stroud FM eens zijn wat betreft de Tipton broers. Altijd zeer geslaagd. Of het nu instrumentaal (nog te kopen nieuwe band) met Death Grunt (Death Machine), zeer heftig overweldigend (Zero Hour) is, altijd absolute topkwaliteit. Nu terug met oude Zero Hour zanger en ex Enchant drummer de verrassing van het afgelopen jaar. De bekende Zero Hour riffs en loopjes op iets lager tempo gemengd met die grandiose stem met nog een vervolg verwacht in 2012. Soms kan het niet op (misschien een uitnodiging voor Progpower 2012?).

2. Redemption - This Mortal Coil
Ik heb de CD al beschreven, het concert al beschreven en de emotie achter dit album al uitgelegd. Misschien niet hun beste album, maar met zoveel kwaliteit die elk album vast staat voor mij de beste band van het nieuwe Millenium. Death , Where is Your Victory!!!

1. Haken - Visions
Iets nieuws krijgt altijd bonuspunten. Maar als iets nieuws in 2010 gewoon in 2011 een opvolger uitbrengt die net zo goed, zoniet nog net iets beter is, dan hebben we het over de ontdekking van de afgelopen vijf jaar. Niets te zeuren over de zanger, de hoempa deuntjes, of te lange nummers. We hebben er een band van de buitencategorie bij. Op naar Ittervoort.